Jak Katarzyna II sprowadziła Żydów do Rosji

Tekst przetłumaczył z języka rosyjskiego Janusz Sielicki dla portalu gazetawarszawska.com. Link:  http://www.gazetawarszawska.com/index.php/money/300-jak-katarzyna-wielka-osiedlila-na-rusi-lichwiarzy-i-handlarzy-alkoholem

Rozbijając żydowski Chazarski Kaganat - państwo pasożytnicze, które żyło wyłącznie z handlu niewolnikami, lichwy i kontroli nad szlakami handlowymi, tak zwanym "Wielkim Szlakiem Jedwabnym" - Światosław, syn Igora, uwolnił Rosję z jarzma chazarskiego, wzmocnił potęgę Rusi i wyprowadził ją na wiodące pozycje w światowej polityce tamtych czasów. Zwycięstwo nad Chazarią – to triumf rosyjskiego oręża i niezwyciężonego ducha nad systemem pasożytniczym, stworzonym przez Żydów w państwie chazarskim.

Imperium, które żyło dzięki handlowi i rozbojom, przestało istnieć. Jego turecka ludność (ros. – тюрки, тюркское население – Turkijczycy, ludność turkijska, posługująca się nazywanym obecnie językiem tureckim – Turcy, Azerbejdżanie, Uzbecy…; w słownikach współczesnych używa się zamiast tych określeń: Turcy, turecki – od tłum.), za wyjątkiem małego plemienia Karaimów, rozstała się z judaizmem, przechodząc do innych wyznań (w większości - do islamu), a Żydzi właściwie zostali zmuszeni do szukania sobie innego miejsca przebywania - głównie w Europie Zachodniej i Środkowej.

Książę Świetosław - Odeski Politikum Światosław był poganinem i wielkim wojownikiem, przed którym drżał nawet Konstantynopol. Ale on niezbyt dobrze znał historię narodów świata i nie zdawał sobie sprawy, z kim tak pomyślnie się rozprawił. Dokonał rozgromienia Kaganatu nie ze względów religijnych lub etnicznych, a tylko ze względów politycznych, wojskowych i państwowych.

Dlatego Żydzi w dalszym ciągu w wielkich ilościach żyli i pracowali na terytorium Starożytnej Rusi, odgrywając istotną rolę w życiu Kijowa. Przymusowe wprowadzenie chrześcijaństwa na Rusi w 988 roku przez księcia Władimira Świetego (według niektórych źródeł – Żyda po matce Żydówce) sprzyjało adaptacji dawnej ludności rosyjskiej do Żydów.

Żyjąc wśród Rosjan, Żydzi pozostawali sobą i zachowywali się tak, jak zawsze to robili i robią wśród innych narodów, to znaczy, ze skrajnym stopniem etno-egocentryzmu. Jednak w tamtych czasach narody były jeszcze przyzwyczajeni do wyrażania swojej woli bezpośrednio i aktywnie, w formie "nieparlamentarnej". W 1113 roku w Kijowie wybuchło powstanie, bardzo zacięte, przeciwko wyzyskowi żydowskiemu.

Następstwem tego powstania była narada książąt Starożytnej Rusi, którzy postanowili wypędzić wszystkich Żydów z obszarów państwa i w przyszłości nie dopuszczać do ich pojawienia się na ziemi rosyjskiej. Ustalono i publicznie ogłoszono, że życie i mienie Żydów odtąd nie będzie tutaj chronione. Wskutek tego Żydzi usunęli się z zamieszkałych ziem, gdzie tak sprytnie do tej pory załatwiali swoje sprawy i opuścili Ruś. Oczywiście, niektóre osoby czasami "przylatywały" na nasze ziemie.

Ale w całości Rosja na całych sześćset pięćdziesiąt lat była wolna od tego plemienia. Pomimo tego, że Żydzi wielokrotnie prosili, aby zezwolić im na zamieszkanie w Rosji, rosyjscy carowie odmawiali im tego konsekwentnie, chociaż czasami korzystali z usług niektórych bogatych i wykształconych Żydów.

ŻYDZI W ROSJI W XVIII-XIX WIEKU

Przez SZEŚĆ i pół wieku Rosjanie całkowicie zapomnieli i utracili pojęcie o antynarodowych cechach Żydów i byli zupełnie nieprzygotowani do nowego spotkania z nimi. Spotkanie to miało miejsce w 1775 roku, kiedy Rosja, z woli cesarzowej pochodzenia niemieckiego Katarzyny Drugiej, przyłączyła do siebie ziemie, które kiedyś należały do Rosji, a następnie zostały oderwane przez Polskę. Miejscowa ludność (Małorusini – Ukraińcy i Białorusini) jęczała pod jarzmem Żydów (dzierżawców, lichwiarzy i handlarzy alkoholem), które było wiele bardziej ciężkie i bezlitosne od jarzma polskich gospodarzy, którzy byli zależni od Żydów pod względem ekonomicznym. Teraz z jarzmem żydowskim przyszło zapoznać się i Wielkorusom - przodkom współczesnych Rosjan.

Przez długi czas Żydom nie wolno było osiedlać się poza tymi obszarami ziemi, które zostały przyłączone przez Katarzynę: ustalono tzw. granicę osiedlenia. Ten środek ochronny bardzo drażnił Żydów, którzy marzyli o bogactwach całej Rosji, wywoływał u nich gniew i oburzenie. Niemniej jednak, środek ten był umiejętnie przezwyciężany przez wykształconych i bogatych imigrantów z gminy żydowskiej. Wielu z nich nawet przyjmowało chrześcijaństwo (podobnie jak to zrobił Izrael Blank), aby otrzymać możliwość życia i pracowania w pradawnych regionach Rosji. Jak wiadomo, ochrzczony Żyd nie przestaje być Żydem, nie traci specyficznych cech i nawyków życia swego narodu.

Car Aleksander II dokończył rozpoczętego przez Katarzynę dzieła i obsypał Żydów dobrodziejstwami. Odtąd Żydom wolno było mieszkać w Moskwie wszędzie. (Na początku lat 1890 [czyli za jakieś 35 lat] w Moskwie osiedliło się ponad 70 tys. Żydów!). Od 1856 roku zaniechano powoływania dzieci żydowskich do armii rosyjskiej.

W 1859 roku zostało przyznane żydowskim kupcom pierwszej gildii prawo do zamieszkiwania i handlowania w całej Rosji. W tych samych latach zostały otwarte dla Żydów takie miasta, jak Nikołajew, Sewastopol, Kijów. W 1861 roku wszyscy Żydzi – dyplomowani specjaliści otrzymali prawo do życia poza granicą osiedlenia, i byli dopuszczani do służby państwowej.

W 1865 roku pozwolono przyjmować na służbę wojskowo - medyczną żydowskich lekarzy, został również otwarty tymczasowy dostęp do wewnętrznych prowincji dla Żydów – mechaników, piwowarów, rzemieślników i mistrzów... Praktycznie z tego prawa mogli skorzystać prawie wszyscy Żydzi, którzy chcieli, chociaż miejscami o największej koncentracji Żydów pozostały południowo-zachodnie regiony Imperium Rosyjskiego.

W jaki sposób odwdzięczyli się Żydzi rosyjskiemu carowi? Dobrodziejstwa Aleksandra II nie uratowały go od żydowskiej plemiennej okrutnej nienawiści. Idea carobójstwa narodziła się w Komitecie partii podziemnej "Wola Ludu" (ros. – „Народная воля” – od tłum.), do którego weszło dwóch Żydów (Goldenberg i Zundelewicz), dwóch Polaków (Kobylański i Kwiatkowski) i jeden Rosjanin. (Michajłow).

Pierwszym, który podał myśl o zabiciu imperatora i który zaoferował swoje w tym celu usługi był właśnie Goldenberg, jak to stało się znane później z jego własnego świadectwa, opublikowanego w „Dzienniku Historycznym” (ros. „Историческом вестнике” – od. tłum.) z roku 1910. Jednak uznano za niewłaściwe przekazywanie sprawy zabójstwa Cara Rosji bezpośrednio do rąk Żyda.

Zamach udał się 01 marca 1881 roku, pod nogi Cara Aleksandra została rzucona bomba. Chociaż zamachowcami byli Rosjanin Rysakow i Polak Hryniewiecki, to historia przygotowania tej potwornej zbrodni jest upstrzona nazwiskami żydowskimi: Nathanson, Deutsch, Isaac, Aronczik, Aptekman, Dewel, Buch, Gelfman, Fridenson, Zuckerman, Lubkin, Hartmann i in.

Syn zmarłego Cara, Aleksandr III, który wstąpił na tron, rozpoczął zakrojone na szeroką skalę prześladowanie terrorystów, co wywołało falę szalonej plemiennej żydowskiej nienawiści i zemsty. Wśród zamachowców na nowego cara był Aleksander Uljanow, starszy wnuk Żyda Izraela Blanka. Został złapany i stracony. Na wieść o jego śmierci, jego młodszy brat Władimir Uljanow (przyszły Lenin) ślubował straszną zemstę dla domu Romanowych. Tę przysięgę osobistej zemsty, jak wiadomo, Lenin wypełnił do końca.

Aleksander III, który zdał sobie sprawę ze złowrogiej roli "narodu wybranego" na podstawie tragicznego doświadczenia jego ojca, starał się przywrócić granicę osiedlenia, rozpoczął „wyciskanie” poza jej granice Żydów, rozsianych po całej Rosji. Szczególną wagę przywiązywał on do oczyszczenia z Żydów Moskwy, którą wypełnili oni tak, że w dzielnicy, w której mieściła się synagoga chóralna, można było słyszeć tylko mowę żydowską, a nie rosyjską.

29 marca 1891 roku Minister Spraw Wewnętrznych przedstawił carowi sprawozdanie w sprawie stopniowego wysiedlenia Żydów z Moskwy i gubernii moskiewskiej. Aleksander III napisał na dokumencie krótko: „Wykonać”. Imperatorski rozkaz został opublikowany w dniach żydowskiego święta Paschy. Wysiedlenie ludności żydowskiej było obliczone na rok. To odpowiedzialne zadanie zostało powierzone dyrektorowi Departamentu Policji, towarzyszowi Ministra Spraw Wewnętrznych fon Plewe i gubernatorowi generalnemu w Moskwie, bratu Cara - Wielkiemu Księciu Siergiejowi Aleksandrowiczowi. W większości poradzili oni sobie z zadaniem (niestety, nie do końca), ale odtąd obaj zostali skazani.

Dziwne, ale Car Aleksander III przeżył tylko rok po wyżej wymienionej rezolucji, i została ona nie wykonana.

Trzeba powiedzieć, że Żydzi nie tylko działali w podziemiu, ale również całkiem aktywnie i skutecznie zdobywali sobie „miejsce pod słońcem” w legalnej sferze działalności. Z 5,6 mln Żydów, zamieszkujących w 1913 roku w Rosji, 50 tys. było robotnikami, 250 tysięcy – rzemieślnikami, a pozostali zdolni do pracy Żydzi – to kupcy, lichwiarze, szynkarze itp. Według spisu ludności rosyjskiej w 1897 roku z 618.926 osób, zatrudnionych w handlu na terytorium imperium, 450.427 (czyli 72,8%) stanowili Żydzi.

Bankier Domu Imperatorskiego Żyd Stiglitz otrzymał tytuł barona; bankier i właściciel kopalń złota Rubinstein został przyjęty przy dworze; wykonawca na budowie kolei Samuel Poliakow cieszył się przychylnością samego cara. Oszust i partacz, brał ogromne pieniądze od państwa, ale budowę prowadził na chybcika, z materiałów bezwartościowych, „klajstrując” usta rewizorów pieniędzmi.

Właśnie na zbudowanej przez niego nieuczciwym sposobem kolei nastąpiła katastrofa carskiego pociągu, wracającego z Krymu, w czasie której Car Aleksander III uratował swoją rodzinę, ale został ranny, co później doprowadziło do śmiertelnej choroby. Zadania ograniczenia wpływu Żydów w Rosji wykonać nie zdążył. Pomimo restrykcyjnych kwot, w 1910 roku Żydzi stanowili 10% studentów uczelni technicznych. Powszechnie znana jest dominacja Żydów w przedrewolucyjnym dziennikarstwie, w kierownictwie wszystkich partii politycznych lewego skrzydła. Itd.

Wszystkie podobne sukcesy licznych Żydów absolutnie nie uspokajały tego plemienia jako całości, dążącego do zaprowadzenia w Rosji swoich porządków i nie zatrzymującego się w drodze do tego celu przed niczym.

Link do artykułu w wersji oryginalnej:  http://antisionizm.info/Kak-Ekaterina-Velikaya-poselila-na-Rusi-arendatorov-otkupshchikov-rostovshchikov-i-torgovtsev-spirtnim-1156.html

Tłumaczył: Janusz Sielicki.

29.04.2014.