tinto

Kieliszek tinto o poranku, na czczo, kiedy „the wind is in from Africa” (Carey, LP Joni Mitchell „Blue”, 1971). Hippisowska kolonia na Krecie, w neolitycznych jaskiniach Matala. Pada na nią cień junty, rządy czarnych pułkowników. Papadopoulos przedstawia siebie jako lekarza, leczącego Grecję. Przyniesie uzdrowienie, podniesie („Our obligations are described by both our religion and our history. Christ teaches concord and love. Our history demands faith in the Fatherland. [...] Hellas is being reborn, Hellas will accomplish great things, Hellas will live forever.”)

Chwila, która trwa, nad przełęczą stadko ptaków, zbiórka i ćwiczenia przed odlotem tam właśnie. Chyba ostatni tak ciepły dzień w tym roku.

Nie jeżdżę w tropiki, tropiki przyjeżdżają do mnie. Świerszcze pracowicie; sucho i każdy przebywający dystans podnosi kurz na gruntowych drogach. Ciepło wkrada się w rzadko odwiedzane zakamarki, budzi zapachy, latami zamknięte w zbyt zimnych przedmiotach. Wszystko takie proste, zmęczenie, ziemia, drewno, pot, gorąco, cień dający możliwości pracy. Wiatr, przewiew, ruch powietrza.

„Dalekie miasta są niczym” wraz ze swym bulgotem spraw, ponoć najważniejszych na świecie.  Z pyskatymi przemądrzalcami. Mamią odległymi światłami po zmroku. Wolimy kierować oczy w rozświetlające się delikatnie niebo, w Niego.

Dokonujemy demontażu, sąsiad cedzi słowa oszczędnie, jak energię, której pragnie zachować jak najwięcej. Potem pijemy kawę, „fusiastą” czyli „po turecku”, jakiej żaden Turek nie zna. Jakby karawana zatrzymała się na sjestę, by przetrwać z jak najmniejszym uszczerbkiem południowy skwar.

Po niedalekim odpuście pozostał mikry ślad – kanonada z korkowców.

Znajoma psycholożka, że nie ma we mnie pociągu do uzależniania się. Od czegokolwiek. Wieczorem, po zmroku, będzie drugi kieliszek tinto, podsumowanie dnia, który tak szybko i nieodwołalnie odszedł. Przesunął się ze wschodu na zachód.

(c) z Mordoru