Nowoczesnej i PO pro memoria (o LiSie)

Sam Witalis, prężąc ogon,

Uroczyście szedł na przedzie.

A za lisem w ślad - niedźwiedzie:

Cztery stare, jeden młody.

Poszli nocą do zagrody,

Lis obejrzał parkan, chatkę

I pociągnął za kołatkę.

- Któż to straszy dzieci nocą?

Kto przychodzi tu i po co?

- To Witalis - lis odrzecze. -

Proszę, otwórz mi, człowiecze,

Z chlewu zabrać chcę prosiaki,

Bo mam dziś apetyt taki.

Po tych słowach lis dał nurka,

A tymczasem od podwórka

Psów zjawiła się gromada.

Każdy szczeka i ujada,

Każdy groźnie zęby szczerzy,

Każdy gryzie, gdzie należy,

Aż niedźwiedzie, pełne trwogi,

Powiedziały sobie: - W nogi!

Ratuj, lisie Witalisie!

Ale psom aż w ślepiach skrzy się

I popadły w ferwor taki,

Że fruwały tylko kłaki.

Lis tymczasem, sunąc boczkiem,

Wbiegł przez furtkę drobnym kroczkiem,

Po szelmowsku mrugnął oczkiem,

Wszedł ostrożnie od kurnika,

Porwał kaczkę, gęś, indyka,

Trzy kurczaki i perliczkę,

Związał wszystko to rzemyczkiem

I, nie tracąc chwili czasu,

Pobiegł z łupem swym do lasu.

A niedźwiedzie, nieszczęśliwe,

Pogryzione, na wpół żywe,

Kulejące, głodne, chore,

Odszukały lisią norę 

...

Lisia natura jest niezmienna.  Na szczęście ich los jest zwykle taki sam:

Lis uciekał, gdzie pieprz rośnie.

Raz zatrzymał się przy sośnie

I usłyszał zawstydzony,

Jak się z niego śmiały wrony,

Kuny, susły, nawet jeże -

Każdy ptak i każde zwierzę:

- Taki ogon zamiast tyczki

Mógłby być dla ogrodniczki!

- Toż to sęk, nie żaden ogon!

- Śmieszny widok, swoją drogą!

- To ci ogon nad ogony!...

Lis Witalis, ośmieszony,

Wyszydzony, uciekł z lasu

I już nikt od tego czasu

Nie oglądał Witalisa -

Nawet ja, com go opisał.

Swoją drogą warto poradzić LiSkom Petruskom by poczytali klasyka  i się zastanowili czy na pewno chcą tak skończyć. Bo że taki jest ich koniec to rzecz pewna.