Chrześcijaństwo - to nie takie proste

jak się nam wydaje, gdy słucha się kazań księdza w niedzielę.

Przypomniałem sobie przypowieść o miłosiernym Samarytaninie. Otóż uratował on życie znienawidzonemu wrogowi a nawet zapłacił za opiekę nad nim. Na niedzielnej sumie wydaje się, że my też tacy jesteśmy - dobrzy, pełni miłosierdzia. Wydaje się nam, że wiemy czego Bóg oczekuje i że lepiej lub gorzej jesteśmy w stanie sprostać tym oczekiwaniom. Tymczasem życie pokazuje, że gdy napływają uchodźcy z krajów ogarniętych wojną to nie zastanawiamy się nad ich losem lecz nad swoim. Czy nas stać na ich przyjęcie, czy nie zniszczą naszej kultury, ekonomii i bezpieczeństwa.

Nie twierdzę, że źle postępujemy. Bóg obdarzył nas po to rozumem byśmy podejmowali racjonalne decyzje. Nikt nie odbiera chleba dzieciom by nakarmić obcych. Ale następnym razem gdy kaznodzieja będzie potoczyście opowiadał o bliźnim zastanówmy się co te słowa oznaczają. Czy te nakazy są kategoryczne czy raczej powinniśmy je umieszczać w odpowiednim kontekście (uf, czuję tu jakiś brzydki smrodek - czy na pewno to jest jeszcze chrześcijaństwo?)