Osamotniony Tusk

Dziś przeglądnąłem blogi Libickiego. Są wyraziste, pełne temperamentu. Ciekawe jednak, że ich autor, mieniący się być katolikiem, swój czas poświęca przede wszystkim szukaniu źdzbła w oczach politycznych przeciwników. Jego postawa jest karykaturą chrześcijaństwa: nie bije się w piersi za błędy ale rzuca kamieniami na lewo i prawo. Podobnie zachowują się inni działacze PO. Nie wiem czy jest to wynik próby zatuszowania ignorancji i niemocy czy też taka jest po prostu ich natura. 

Niezależnie od przyczyn zafiksowania na próbach szukania zła po stronie PiSu widzimy, że  kończy się to spadkiem poparcia. Jeżeli Libicki zdecydowałby się wcześniej na próbę podjęcia dyskusji o zagrożeniach polskiej gospodarki czy demokracji być może jego szef nie byłby dziś postacią tak tragicznie osamotnioną, w którą można bić do woli jak w bęben. I każde uderzenie można merytorycznie uzasadnić: premier nie chciał rozmawiać z obywatelami lecz ich pouczał (jeśli miał na to ochotę). Dziś przyznaje się do błędów. Chciałbym się dowiedzieć gdzie był Libicki gdy podejmowano złe decyzje lub mamiono obietnicami bez pokrycia. Czy przeprosił za wulgarny język partyjnych towarzyszy, koszmarne błędy rządu? Nie, nic z tych rzeczy. Libicki jest tylko uosobieniem postawy dominującej w PO - ucieczki od rzeczywistości skrytej za furiackimi atakami na PiS, braku dyskusji na tematy o wysokim bezrobociu, szybko rosnącym kosztom życia,  braku perspektyw dla młodych i starych.