Konfederaci - wierszyk

Arturowi Nicponiowi i jego marzeniom o własnej partii

Niechże spróbują mi powiedzieć

„Szabla do pochwy, wstrzymaj się!”

Gdy się o ludzkiej dowiem biedzie

I kiedy gniew ogarnie mnie

Niechajże chwycą mnie za połę

Rzucą na kark arkanu smycz

Niechaj posadzą mnie za stołem

I rzekną „Straty, zyski licz!”

Przecież rozerwałbym na strzępy

Owych psubratów – dyplomatów

Zdziesiątkowawszy ich zastępy

Resztę legalnie zdając katu

 

Bo u nas za nic kalkulacja

Kiedy się krew niewinna leje

Bo my nie państwo i nie nacja

Nie mamy miast by ich wierzeje

Mógł wyłamywać nieprzyjaciel

Na skutek błędów głów gorących

My jeno brat pospołu z bratem

Żadnych pieniędzy nie biorący

 

Mienim się wolnym towarzystwem

Podczas gdy państwa są związane

Liczb i statystyk chłodnym błyskiem

Tą swoją racją i swym stanem

 

Kiedy kto zginie z nas to trudno

My strat nie lękam się w ogóle

Za cicho w świecie i zbyt nudno

Kiedy nie świszczą wokół kule

My ból serc naszych zapijemy

Winem czerwonym jak krew brata

I łotrów zwalczać znów pomkniemy

Prosto przed się na koniec świata

 

Nam jedno czy ktoś socjalista

Czy krwawy tyran bez powodu

Czy chce by rasa była czysta

Czy ogranicza się do płodów

Każdego kara spotka sroga

U wszystkich jucha jest jednaka

Nie ważne czci czy nie czci Boga

Czy woli chłopców czy na raka

 

Nie my będziemy narzekali

Na władzę, Kościół czy kulturę

W jednej co zmiata wszystko fali

Uniesiem klingi nasze w górę

A gdy je spuścim i rozbije

Fala się w rozbryzg krwawej piany

Na naszych oczach się powije

Samemu świat nasz ukochany

Na pewno jednak już nie gorszy

Przykład dla zbójów będzie dany

Sprzątaczka i sprzedawca dorszy

Poczują wiatr ożywczej zmiany

 

Ich uśmiech naszą jest nagrodą

I życie krótkie lecz z kulbaki

Bo nie nam stawiać czoła wrzodom

Od plażowania miec czyraki

 

Bo my najlepsi z szlachty braci

Jej zbrojny głos, konfederaci!