Mam taką teorię historyczną. Mówi ona, że każdy naród musi przeżyć swoją historię. Dopóki taki naród jest pod obcym panowaniem, lub nawet swoim, lecz podporządkowanym przemocą innym celom, np. gospodarczym, ta historia jest jakby stłumiona - przechodzi z ojca na syna w rodzinach, ale uwiera i boli. Przy sprzyjających warunkach ta historia wspólnoty wychodzi na wierzch: dzieje się to jak rewolucja.
I tak właśnie dzieje się moim zdaniem obecnie w Polsce: Polska jest jakby zbitką dwóch narodów: na zachód od Wisły - robotniczego, ciążącego do zachodniej cywilizacji, także w gospodarce, i na wschód od Wisły, gdzie panuje kultura chłopska i tradycyjny patriotyzm powiązany z religią (kielecczyzna należy też do Wschodu).
Jest to podobne, jak w despotycznych krajach muzułmańskich (Irak, Libia, Syria), w których w ostatnich latach uwolniono demony religijne spod buta reżimu - do tej rewolucji musiało dojść wcześniej czy póżniej.
Dopóki istniał PRL, a pózniej tzw. III RP, tradycje patriotyczne podkarpacia i podlasia, także świętokrzyskiego ("żołnierzy wyklętych") były niewidoczne - teraz wraz z nadchodzącymi rządami PiS wychodzą na światło dzienne... i muszą zostać przeżyte do końca - PiS jest tu tylko wyzwalaczem "rewolucji".
Kiedyś - jako człowiek powiązany więzami rodzinnymi ze Śląskiem uważałem, że Wschód Polski powinien dołączyć ideologicznie do Zachodu Polski - teraz jednak dostrzegam coraz lepiej wartość tego zawziętego wschodniopolskiego chłopskiego oporu przed zruszczeniem (zniemczeniem, skomuszeniem). Czy nie byłoby dobrze, gdyby zachodnia Polska nauczyła się czegoś od narodu wschodniopolskiego?
Inne tematy w dziale Kultura
