Konstytucja RP dość często posługuje się pojęciami: dobro człowieka, dobro obywatela, a dobro to - poza przysięgami posłów, Prezydenta RP i Rady Ministrów, w szczególności chce realizować we współdziałaniu z Kościołami: art.25 ust.3 - i jest to raczej śmieszne, bo Kościoły, a zwłaszcza miłościwie (sic!) nam panujący Kościół katolicki, dobro człowieka łączą z dobrem jego duszy nieśmiertelnej, co nakazuje palić na stosie lub topić w rzece ("sądy boże") "czarownice" (zielarki) i zabijać uczonych niezgodnych ze słowem bożym zawartym w Biblii.
Czy może państwu polskiemu chodzi właśnie o tego rodzaju dobro człowieka?
Kto będzie decydował, co jest moim dobrem?, co jest dla mnie dobre?
Czy nie lepiej byłoby, gdyby państwo zadbało po prostu o szczęście człowieka, czyli jego subiektywne zadowolenie z tego, że żyje tu i teraz?
Np. w formule:
Celem istnienia Państwa Polskiego jest dążenie do dobrobytu, szczęścia i pomyślności wszystkich swoich obywateli - każdemu obywatelowi zapewnia się prawo dążenia do szczęścia - w granicach wolności, praw i obowiązków określonych w niniejszej Konstytucji.
Inne tematy w dziale Kultura
