Dzieje Polski średniowiecznej

Roman Grodecki
Stanisław Zachorowski
Jan Dąbrowski
"Dzieje Polski średniowiecznej"
Tom 1
Skupiam się wyłącznie na dziejach polski słowiańskiej w sensie ścisłym, więc ograniczam się do rozdziału pierwszego, czyli dziejów Polski sprzed najazdu judeo-chrześcijaństwa.
W tej reedycji dawnej książki z 1926 r. zauważam dwa pojęciowe nadużycia intelektualne:
- "Okres pogański"; i
- "Polska pogańska".
Użycie takich nazw to wstyd dla Autora, bo w historii Polski nie było takiego okresu, ani takiej nazwy dla Polski.
Rozumiem, że Autorzy użyli takich nazw z braku lepszego pomysłu, ale ani te nazwy nie odpowiadają prawdzie historycznej, ani nie są adekwatne do zjawisk kulturowych z tego okresu.
Redaktor wydania obecnego też jakby nie zauważał w przypisach niestosowności takich tytułów, jakby nie zdawał sobie sprawy z istoty problemu, tj. że powiela nazwy tymczasowo użyte, które obecnie mogą / powinny być sprecyzowane i skorygowane, powinny być wyjaśnione w oparciu o szeroką nowszą literaturę.
Ładny jest tutaj podział rozdziału na zwięzłe części tematyczne, poszczególne zagadnienia.
Autor w szczególności akcentuje dwa spostrzeżenia, o których wspominałem już we wcześniejszych tekstach:
1. Żydzi pojawiają się w historii Polski w tym czasie jako handlarze niewolników słowiańskich na rynek muzułmański - bez stałego pobytu;
2. Religia (ideologia) judeo-chrześcijańska weszła na ziemie słowiańskie, a w szczególności do Polski, bez większego oporu, tj. z dość małym udziałem przymusu i gwałtu, w swoją niszę kulturową, gdyż ta część obszaru kultury była w Polsce mało zagospodarowana, jeśli w ogóle, a na pewno w sposób rodzimy i całkiem odmiennie.
Judeo-chrzecijaństwo wprowadziło swój język, zakres pojęciowy, który nie kolidował z rodzimym słowiańskim.
--