Słowiańszczyzna - kultura i cywilizacja

Istnienie u dawnych Słowian stałych obyczajów, tzn. moralności osobistej indywidualnej i etyki społecznej, przekazywanych kolejnym pokoleniom w rodzie jako tradycja - nie ulega wątpliwości.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Obyczaj

https://pl.wikipedia.org/wiki/Tradycja

Obyczaje słowiańskie chyba ukształtowały się oddolnie na podstawie rodziny oraz osiadłego trybu życia (osady-wsie rodowe) opartego na rolnictwie i hodowli z miejscowym znaczeniem pasterstwa i uzupełnionym przez kontynuowane zbieractwo, myślistwo, rybactwo rzeczne, jeziorne i morskie według lokalnych możliwości przyrodniczych, środowiskowych.

Można to nazwać kulturą, gdyż prowadziło do ukształtowania się tradycji "dobrych obyczajów", współżycia społecznego, prawa zwyczajowego - na pewno ustnej, a być może także pisanej - na razie nie odkryto, jak odbywał się przekaz pokoleniowy poza-ustny.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kultura

Problemem jest:

Czy można to nazwać cywilizacją?

https://pl.wikipedia.org/wiki/Cywilizacja

Czy ten tryb, sposób życia, organizację rodu, narodu i społeczeństwa można nazwać cywilizacją?

Bez pisma (według obecnego stanu wiedzy), bez prawa pisanego (jedynie prawo zwyczajowe, umowne), bez państwa, bez wspólnej religii słowiańskiej (podobne chyba były biesy, demonologia, mity (bajki, legendy), mitologia i magia), bez stałych granic - a jedynie w oparciu o wspólnotę językową i obyczajową ze względu na podobieństwo środowiska życiowego i potrzeb podobnie zaspokajanych.

Nowsze opracowania zauważają, że konieczność poszukiwania żon, wobec znanej od dawna utraty zdrowia populacji przy ubożeniu puli genowej, rozmnażaniu wsobnym, powodowała nawiązywanie kontaktów poza własną społecznością lokalną, mieszanie genowe i tworzenie narodu, a potem społeczeństwa.

Większość problemów w temacie Słowian pozostaje nadal otwarta wobec braku źródeł pisanych rodzimych - wszystkie źródła obce, w tym judeo-chrześcijańskie, są raczej mało wiarygodne, z drugiej ręki, skrótowe (urywki), czasem znane tylko z kopii, częściowo też znacznie późniejsze.

Problemem jest też:

Obszar pochodzenia Słowian, oraz

Skąd przyszła na ziemie polskie cywilizacja?

Wchodzi tu też problem:

Co trzeba rozumieć jako cywilizację?

Jeśli za definicję cywilizacji przyjmiemy pokojowe współżycie społeczne wewnątrz i na zewnątrz społeczeństwa czy społeczności lokalnej, to takiej cywilizacji nie ma, nie było i nie będzie nigdzie i nigdy.

Za cywilizację trzeba zatem uznać stabilny w większości zrównoważony rozwój struktury społecznej, szczególnie względem innych społeczeństw.

Cywilizacją można nazwać pewien zaawansowany sposób współżycia społecznego ludzi z dużym udziałem kultury zachowania, wspierany przez komunikację pisemną i wspólne prawo.

Jak wskazałem poprzednio, Słowianie jednak wyżej ponad rozwój stawiali "trwanie".

Wszystko, co do tej pory mamy, to są jedynie bardziej lub mniej prawdopodobne hipotezy.

Jeśli chodzi o rolnictwo i hodowlę to powszechnie przyjmowanym kierunkiem napływu jest Bliski Wschód.

Jeśli chodzi o wynalazki, pismo i idee państwa i prawa, wskazywane są różne kierunki napływu: głównie Zachód, Południe, nawet Północ, byle nie Wschód - no i brak docenienia twórczości technicznej i organizacyjnej rodzimej.

Istnienie i samodzielny rozwój cywilizacji słowiańskiej, pomimo, a może i wbrew deklaratywnie przyjmowanej cywilizacji Zachodu - jakoby lepszej.

Bez wątpienia lud słowiański przyjmował nowinki cywilizacyjne zachodnie czy południowe, ale czynił to w sposób w miarę rozsądny i nie akceptował wszystkiego "jak leci".

Jak wskazałem poprzednio nazwa miasta Sandomierz (sąd pokoju?) sugeruje, że Słowianie (Wiślanie) posiadali prawo nawet w okresie przed-państwowym, plemiennym, i było to prawo zmierzające do utrzymania pokoju między ludźmi, z raczej mało widocznym elementem przymusu.

Słusznie historycy zauważają, że częste lokowanie nowych miast na prawie obcym (niemieckim) preferowało mieszczan (kupców, rzemieślników) obcych, którzy lepiej to prawo znali.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Lokacja_(historia)

https://pl.wikipedia.org/wiki/Prawo_lokacyjne

Cywilizacje powstają, dojrzewają i upadają - tak jak cywilizacja rzymska.

Trzeba wskazać najważniejsze elementy składowe tego cyklu, patrząc na obecny upadek cywilizacji zachodnioeuropejskiej.

Według Kanta człowiek istnieje jednocześnie w dwóch sferach: bytu i powinności (natury i kultury).

Cywilizacja nie może zmienić podstawowych praw bytowych, jednak wybierając teren zamieszkania wybiera jednocześnie jego ukształtowanie, klimat (warunki pogodowe) i pokarmy (żywność).

Do tego dobiera (za Duguitem) zestaw reguł moralnych, prawnych i ekonomicznych obowiązujących w kontaktach międzyludzkich.

W miarę rozwoju reguły te ulegają zmianom i rozluźnieniu.

Upadek cywilizacji następuje, kiedy ludzie, a szczególnie władza, przestaje swoje życie traktować jako zadanie do wykonania, a zwłaszcza kiedy powstaje bezwstyd w przekraczaniu podstawowych zasad tej cywilizacji.

Obyczaje słowiańskie rodzime były i są prawie niezależne od zasad obcych religii judeo-chrzescijanskich (nie są generalnie z nimi sprzeczne), więc religie te weszły na ziemie słowiańskie we własną niszę i prawie Słowianom w niczym nie przeszkadzają - my robimy swoje i po swojemu.

Judeo-chrzescijanstwa nie przyjęliśmy - barbarzyńcy Słowianom to krwawą przemocą narzucili, dynastia piastowska była w to zaangażowana.

Nowsze znaleziska archeologiczne wskazują, że dynastia piastowska dla utrzymania swojej władzy nad Polakami i obcych religii judeo-chrzescijańskich używała żołnierzy skandynawskich, normańskich.

Właściwie to sprowadzenie na Słowian z ziem polskich takiego upokorzenia i upadku obyczajów rodzimych rodzi poważne podejrzenie o obcym pochodzeniu dynastii piastowskiej.

Nie ulega wątpliwości, że państwo jest organizacją przymusową - podobno także państwo polskie powstało przez podbój i palenie lokalnych ośrodków władzy niezależnej, które nie chciały się podporządkować (grodów - które następnie w miarę potrzeby odbudowano w powiększonym kształcie) oraz zagarnięcie ziem książąt słowiańskich podległych innej władzy (np. Czechom).

Następowało to w procesie jednoczenia państwa wokół silnej władzy - jednak najpierw nastąpiło usunięcie władzy obcej Popiela (Słowian połabskich?), na rzecz rodzimej władzy Piasta (pochodzącego z ziemi kaliskiej?).

Potem ustanowiono prawo i moralność publiczną - judeo-chrześcijaństwo, które w wersji polskiej przejęło wiele z ludowych obyczajów i moralności słowiańskiej.

Doszło zatem do ustalenia się równowagi społecznej między władzą a społeczeństwem, jednak władza wykonuje swoje zadania (wojsko, policja i inne) przy pomocy podległego aparatu administracyjnego, więc ma zawsze przewagę nad pojedynczym obywatelem niezorganizowanym w grupy nacisku.

U Polaków nie ma obyczaju masowego występowania przeciwko władzy i jej administracji, chyba że przeciwko zaborcom, okupantom - protesty uliczne w Polsce robią raczej obcy, tak jak ostatnio w sprawie aborcji.

My jesteśmy Słowianie, więc to nas nie dotyczy w żaden sposób, ani to nasza religia, ani nasza filozofia czy kultura.

Poczytaj coś o naszym słowiańskim rodzimym najwyższym "bogu" RODZIE, tj. rodzina i przodkowie ("dziady").

Wcześniej istniało kilka państw słowiańskich:

1. "Państwo Samona";

2. Państwo Wielkomorawskie;

3. Bułgaria.

Powstały one w celach obronnych przed innymi agresywnymi państwami (1) lub barbarzyńskimi najeźdźcami z zachodu i wschodu, koczownikami stepowymi, jednak nie stroniły od rozszerzania swojego władztwa na terytoria pograniczne słabo zaludnione (2,3).

Stworzone zostały przez obcych (1,3).

Początki państwa polskiego.

Trzeba zauważyć, że pierwsze wzmianki pisane o Polsce to rok 963, a chrystianizacja Polski (dworu polskiego) to orientacyjnie rok 966, jak na tamte czasy to oszałamiająca szybkość wydarzeń, tempo - krótko się wtedy żyło i nie było czasu do stracenia?, a może te obce religie były już znane od dawna?

Opierając się na legendach i wzorcach wcześniejszych państw słowiańskich historycy twierdzą, że pierwsze próby stworzenia państwa na terenach polskich podjęła obca (połabska) dynastia Popielidów, która miała doświadczenia w tym względzie wobec sąsiadowania z już istniejącymi państwami niemieckimi, a dopiero później (poprzez zamach stanu?) kontynuowała to dzieło rodzima dynastia piastowska, przy czym ten proces szedł kolejno od rodzin, rodów, związków rodowych, plemion, związków plemiennych i państw plemiennych, do państw ponad-plemiennych - jednak początkowe etapy nie zostały w żaden sposób udokumentowane i są przyjęte tylko na zasadzie zgodności z teorią lub analogii, oraz legend.

Polska powstała dopiero po okresie słowiańskim rodowym i plemiennym wraz z Piastami - może wcześniej wraz z połabskimi Popielidami, albo jeszcze wcześniej jako luźna federacja plemion na podstawie doraźnych umów.

Państwo polskie jako wytwór obcych, dopiero potem przejęte przez rodzimą władzę? (Popiel->Piast).

Mamy zatem udokumentowanego władcę (księcia) Mieszka, i z legend - tzw. "dziejów bajecznych", mamy jego przodków z dynastii piastowskiej.

Mamy z poprzedniej dynastii Popiela.

Mamy też skądinąd Lecha.

Reszta to problemy, dla których odpowiedzi trzeba szukać poprzez stawianie hipotez i poszukiwanie w materiałach archeologicznych:

1. Jak doszło do podziałów społecznych, rozwarstwienia w egalitarnej Słowiańszczyźnie, prowadzącego do tworzenia elit władzy?

2. Kto podjął pierwsze starania o budowę państwa na ziemiach polskich - prawidła przejścia od struktury rodowej do plemiennej i państwa?

3. Kiedy tak naprawdę zaczęło powstawać państwo polskie, jakie były powody i okoliczności jego utworzenia?

4. Jakie były okoliczności przyłączania kolejnych ziem do Polski?

5. Jakie zalety posiada istnienie państwa polskiego dla Polaków, narodu polskiego? (własna władza i prawo wynikające z rodzimych obyczajów?)

Stawianie właściwych pytań jest tutaj ważniejsze niż udzielanie odpowiedzi, które mogą być aktualne tylko doraźnie, na chwilę obecną.

Dlaczego kultura i ideologia semicko-chazarska ukryta pod nazwą religii judeo-chrześcijańskich tak łatwo najpierw przyjęła się w Europie, a następnie rozprzestrzeniła - jakie cechy to spowodowały? - czyżby jej wojowniczość i perfidia, przydatność do stworzenia systemu niewolnictwa feudalnego?

Temat ten jest zbyt szeroki, aby na niego prosto odpowiedzieć.

Jak wiadomo: początki są najtrudniejsze: kulturze semickiej (ideologii) i religiom judeo-chrześcijańskim zajęło to ponad 300 lat, aby podbić państwo rzymskie, a niedługo potem je zniszczyć poprzez demoralizację obywateli rzymskich, którzy nie potrafili już obronić swojego państwa przed barbarzyńskimi agresorami.

Chrześcijaństwo jednak okazało się bardzo groźne społecznie, bo korzystając z nie-bezinteresownego (feudalizm), a okrutnego, poparcia władzy poszczególnych państw rozszerzyło się w błyskawicznym tempie.

Chrześcijaństwo było przydatne władzy i wydawało się (!) lojalne.

Trzeba zauważyć też, że wbrew oficjalnie deklarowanego sprzeciwu chrześcijaństwa względem morderstwa, kradzieży i gwałtu, wojny - środki te nadal były używane, ale obecnie już celowo: często dla utrwalenia chrześcijaństwa, już sama dziesięcina pobierana od chłopów była kradzieżą i często rozbojem.

Ludzi pociągała oficjalnie deklarowana idea współczucia, miłosierdzia - jakby nie dostrzegali, że jest to tylko celowa redystrybucja środków od bogatszych dla biedniejszych.

Okazało się też, że zawsze jest dość naiwnych prostaczków, którzy nasiąkając tą religią (ideologią) od dziecka już nie potrafią spojrzeć na ten temat obiektywnie: wyzwolić się od tego nacisku psychicznego: umownych nakazów i zakazów, często niemających żadnego rozsądnego uzasadnienia poza przyzwyczajaniem ludzi, że feudalizm religijny, kościół, ksiądz rządzi.

Dla porównania można tu przytoczyć przykład Indii, gdzie odrębność pomiędzy kastami czy warnami była o wiele mocniejsza, surowsza, co jednak podobnie jak w Polsce wcale nie wyszło im na korzyść, gdy doszło do wojny totalnej muzułmanów przeciwko hindusom, a w Polsce Niemców przeciwko Słowianom i innym nisko ocenianym nacjom.