Słowiańszczyzna - kultowa

Kontynuuję tutaj temat chybionych interpretacji w archeologii.

Tak jak napisałem wcześniej zdumiewa mnie i irytuje ilość interpretacji typu:

- kultowy, obrzędowy, religijny, rytualny, sakralny, itp.

- używanych wobec znalezisk ruchomych, obiektów i miejsc pradziejowych,

- ta dowolność interpretacji określona często tylko autorytetem naukowca, który narzuca tego typu wizję.

Przeglądając wiele dotychczasowej literatury archeologicznej często się z tym spotykam - nie spotkałem się ze zbiorczym, syntetycznym zestawieniem doświadczalnym na podstawie wykopalisk różnych obyczajów, zwyczajów kultur i ludów starożytnych z terenów polskich obecnie - wycinkowe informacje na ten temat pojawiają się w muzeach, np. ofiary zakładzinowe pod nową wieś i każdy nowy dom, itp.- kontynuowane obecnie w formie wiechy na dachu na nowym budynku i parapetówki.

Systemową próbą zaradzenia takim nadużyciom naukowym jest archeologia eksperymentalna, która powinna eliminować interpretacje nie mające potwierdzenia w faktach i być może dojść obyczajów, zwyczajów, obrzędów stosowanych praktycznie w dawnym życiu i pracy, a faktyczne zwyczaje ówczesne sprowadzić do poziomu praktyki życiowej uzasadnionej ówczesną wiedzą i rozsądkiem.

Mam tutaj taki przykład różnicy kulturowej:

- wykorzystanie wzgórza w dawnych kulturach dla celów obronnych (bezpieczeństwo), i,

- wykorzystanie wzgórza jako widomego znaku podboju kulturowego (kościół) w chrześcijaństwie.

Pojawia się tutaj nawet pytanie - wobec braku ówcześnie systematycznego przekazu nauki i wiedzy:

Jaki był ówcześnie udział obrzędu i zwyczaju w życiu, a w jakim stopniu pojawiały się rzeczy nowe i nietypowe - na ile życie uregulowane było obyczajem i tradycją, wiedzą przodków np. o roślinach odżywczych, leczniczych i trujących, o sposobach zabezpieczenia w życiu i pracy, a kiedy występował rozwój i postęp, przełom kulturowy i technologiczny.

Jakie cechy sprawiły, że Słowianie przetrwali ze swoją kulturą, szczególnie krwawą inwazję judeo-chrześcijaństwa.