Słowiańszczyzna - interpretacje

Ktoś już dawno temu zauważył, że chrześcijaństwo na ziemiach polskich, ogólniej słowiańskich, i szerzej europejskich - od początku uprawia swego typu mimikrę, tj. usiłuje podszyć się pod nasze rodzime obyczaje, obrzędy polskie, słowiańskie, i europejskie w celu ułatwienia sobie podbicia religijnego i kulturowego naszych społeczeństw, społeczności lokalnych i poszczególnych ludzi - można to nazwać chytrością i cwaniactwem semicko-chazarskim.

Ten typ postępowania istnieje od samego początku inwazji chrześcijaństwa na inne terytoria, w tym europejskie, ale okazuje się, że wcale się to nie skończyło - ten typ interpretacji zabytków pradziejowych ruchomych i obiektów nieruchomych, a nawet bardziej eksponowanych miejsc, typu wzgórza, góry, czy poszczególne szczyty, występuje ku mojemu zdumieniu nadal - akcentuje to nagminne używanie słów: kultowy, rytualny, religijny czy sakralny.

Z trudem przebija się świadomość, że Słowiańszczyzna to całkiem coś innego - że semickie interpretacje względem ukierunkowanej praktycznie Słowiańszczyzny nie mają uzasadnienia naukowego i są absurdem, że domeną Słowian jest rodzina i przyroda, jedzenie i medycyna naturalna, w tym zielarstwo, wspólnota lokalna i potrzeby dnia codziennego.

Jest jednak coraz więcej ludzi krytycznych, którzy zadufanym naukowcom i politykom zwracają uwagę na założenia przyjmowane bez żadnych dowodów, a jedynie w oparciu o teorie lub kulawe analogie.

Właściwie studiując dawną (wcale nie tak bardzo dawną) literaturę archeologiczną można by zacząć krytycznie wykreślać poszczególne zdania i całe akapity oparte na bezkrytycznie przyjętych ukrytych założeniach, może nawet nieuświadomionych, a w każdym razie nieudokumentowanych, nieudowodnionych.

Są jednak w tym zakresie nieliczni archeolodzy, naukowcy, którzy próbują dojść prawdy - oddzielić fakty od rozdętych interpretacji ideologicznych - wypchnąć tą całą kaszanę umysłową poza zakres nauki i wiedzy powszechnej, uświadomić naiwnych zmanipulowanych propagandą Słowian, Polaków.