Pielgrzymka słowiańska - Muzeum Ziemi Zawkrzeńskiej

https://pl.wikipedia.org/wiki/Muzeum_Ziemi_Zawkrze%C5%84skiej_w_M%C5%82awie

https://muzeum.mlawa.pl/dzial-archeologiczny/

2.04.2022

Dojście do muzeum od dworca PKP Mława, gdzie zatrzymują się pociągi dalekobieżne, jest długie (kilka km).

Muzeum znajduje się w kamienicy naprzeciwko urzędu miasta, który jest w zabytkowym budynku na terenie dużego (chyba ha) wydłużonego ogrodzonego parku.

Dość duża urozmaicona wystawa archeologiczna mieści się na drugim piętrze w dwóch pokojach.

Ciekawostki:

Motyka z rogu.

Zestaw siekier krzemiennych.

Zestaw młotów kamiennych.

Pochówek szkieletowy pod szkłem w piasku z wyposażeniem grobowym odtworzony.

Naczynia ceramiczne to popielnice bez uchwytów, dzbanek z jednym uchwytem, i kubek też z jednym uchwytem.

Jedno z naczyń ceramicznych wyeksponowane na boku, aby można było zobaczyć rysunek promienistego słońca na wklęsłym dnie.

Rondel brązowy z rączką spatynowany na zielono.

Miecz celtycki.

Łódź dłubanka z poprzecznym łącznikiem burt w środku do siedzenia.

Personel: kilka pań bardzo uprzejmych.

Unikatem bardzo rzadko spotykanym jest duże granitowe popiersie z czasów słowiańskich polskich przed-państwowych opisane jako "bóstwo słowiańskie".

Wracam teraz do tej rzeźby, aby przedstawić własną wersję okoliczności jej powstania i jej dalszej historii.

Otóż, kontynuując krytyczną linię interpretacyjną Aleksandra Brucknera, co do świadectw na temat słowiańszczyzny, uważam, że Słowianie nie mieli ani bogów, ani bóstw, w sensie boga jedynego zarządzającego życiem człowieka religii judeo-chrześcijańskich w kulturze semicko-chazarskiej, nie mieli też wierzeń, mieli za to wiedzę magiczną, skuteczną w zakresie leczenia, doświadczalnie wypraktykowaną, utrwaloną przez tradycję.

Słowianie byli realistami.

Słowianie czcili czynniki kształtujące życie człowieka, jak "boga" Roda, który odpowiadał rodowi, rodzinie, i obejmował kult przodków i poszanowanie dla żyjących starszych członków rodu, starszyzny rodowej, przedstawianego jako brodaty wiekowy mężczyzna.

Słowianie mieli mitologię, do której włączali demony słowiańskie, personifikacje odpowiadające siłom przyrody, a odpowiedzialne za szczęśliwe i nieszczęśliwe przypadki w życiu człowieka, np. rusałki (odpowiadają za ładny wygląd jeziora), utopiec (odpowiada za utopienie śmiałka, który wejdzie do wody, tj. da się skusić rusałkom), wodnik (przenosi łodzie od brzegu do brzegu).

Rzeźbą tę, popiersie, wykonał, w niezwykle trwałym materiale - granicie, człowiek, który chciał uhonorować protoplastę swojego rodu: zmarłego, albo tego jeszcze żyjącego - czyli rzeźba ta jest dokumentem przeszłości, w żadnym przypadku rzeźby tej nie powinno się nazywać bóstwem, bo otaczała ją jedynie cześć rodowa - ludzie potrzebują mieć widomy, materialny kształt tego, co szanują (dlatego np. Budda, postać historyczna, został zaliczony do bogów hinduskich, aby można go było honorować kwiatami, girlandami).

Rzeźba ta jest uszkodzona z jednej strony przy oku (uchu), wydaje się, że gdy dowiedzieli się o niej duchowni z najeźdźczej religii katolickiej usiłowali ją zniszczyć, bo uznali ją za "bałwana słowiańskiego", ale ze względu na odporny, bardzo wytrzymały materiał granitowy, udało im się tylko odłupać rzeźbie ucho, a później wrzucili ją do bagna, gdzie po wielu wiekach w torfie została odnaleziona.

Jedna z pań kustosz - opiekunka zbiorów archeologicznych (historyczka, wobec braku specjalisty archeologa obecnie) wykazała niezwykłe zainteresowanie moją opowieścią o słowiańszczyźnie, tak jak ja ją intuicyjnie rozumiem, więc podałem jej najważniejszych autorów polskich do tego tematu:

1. Zorian Dołęga Chodakowski (Adam Czarnocki);

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zorian_Do%C5%82%C4%99ga-Chodakowski

https://pl.wikipedia.org/wiki/O_S%C5%82awia%C5%84szczy%C5%BAnie_przed_chrze%C5%9Bcija%C5%84stwem

2. Kazimierz Moszyński.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kazimierz_Moszy%C5%84ski_(etnograf)

https://pl.wikipedia.org/wiki/Kultura_ludowa_S%C5%82owian

3. Jan Stachniuk;

https://pl.wikipedia.org/wiki/Jan_Stachniuk

Wszyscy inni autorzy, nawet utytułowani, mają może dużą wiedzę, znają wiele detali, ale jakby gubią się w szczegółach, mają trudności z postawieniem tezy ogólnej, odwagą syntetycznej hipotezy naukowej, która w oczywisty sposób naraziłaby ich na krytykę środowiska naukowego.