Romantyzm

Kulturę polską słowiańską najlepiej przypomniał romantyzm: Mickiewicz, Słowacki i mnóstwo innych mniej znanych autorów.

#Romantyzm

Gatunki literackie romantyczne:

ballada;

dramat romantyczny;

epopeja narodowa;

gawęda szlachecka;

komedia;

poemat dygresyjny;

powieść poetycka;

sonet.

Cechy dramatu romantycznego:

bohater romantyczny;

brak łańcucha przyczynowo-skutkowego;

łączenie realizmu z fantastyką;

mieszanie rodzajów i gatunków literackich;

obecność scen zbiorowych;

zerwanie z zasadą trzech jedności: miejsca, czasu i akcji.

Irracjonalizm - to wiara w to co pozazmysłowe, ukryte i tajemnicze - odwoływanie się do ludowych baśni, wierzeń i mitów.

Naród - grupa ludzi związanych wspólną historią, kulturą i tradycją, a nie systemem administracyjnym.

Natura - zjednoczenie człowieka z żywiołem, przyrodą zawiera w sobie boskiego ducha.

Indywidualizm - ważniejsza od zbiorowości jest jednostka, która powinna być szlachetna i wybitna.

Mesjanizm - w szerszym znaczeniu: wiara w powszechne zbawienie, które po okresie katastrof i nieszczęść dokona się za sprawą wybranej jednostki przez boga.

Prometeizm - postawa niezgody na istnienie zła na świecie oraz buntu przeciwko boskiej instancji, która na nie zezwala.

Adam Mickiewicz

"Pan Tadeusz czyli ostatni zajazd na Litwie historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we 12 księgach wierszem"

Formy: aforyzm, anegdota, baśń ludowa, epopeja, gawęda szlachecka, humoreska, komedia, legenda, opowieść, poemat heroikomiczny, opisowy, satyra, sielanka.

aforyzm: wypowiedzi o grzeczności;

anegdota: historia Domeyki i Doweyki;

baśń ludowa: opis matecznika;

gawęda szlachecka: opowieści wojskiego;

humoreska: wypowiedzi Telimeny;

komedia: spór asesora i rejenta, perypetie hrabiego, miłosne tarapaty Tadeusza;

legenda: historia zamku Horeszków;

opowieść: losy Jacka Soplicy, watek miłosny: Ewy i Jacka, Tadeusza i Zosi;

poemat heroikomiczny: szlachecki najazd na Soplicowo;

opisowy: opisy zjawisk przyrodniczych;

sielanka: opis pierwszego spotkania Zosi z Tadeuszem;

satyra: wypowiedzi wojskiego na temat mody, nauki sędziego na temat wychowania;

epopeja: konstrukcja całego utworu.

Dlaczego właśnie romantyzm uznaję za tak ważny dla kultury polskiej?!

Bo są to pierwsze bardzo jeszcze nieśmiałe próby odnowienia, restauracji polskiej kultury słowiańskiej, której szczątki przetrwały w ziemi i w kulturze, obyczajowości ludowej.

Adam Czarnocki publikuje swoją pierwszą pracę etnograficzno-archeologiczną na temat słowiańszczyzny.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Zorian_Do%C5%82%C4%99ga-Chodakowski

https://pl.wikipedia.org/wiki/O_S%C5%82awia%C5%84szczy%C5%BAnie_przed_chrze%C5%9Bcija%C5%84stwem

Myśliciele i działacze polscy starają się pogodzić naszą słowiańską wielkość prahistoryczną z aktualnie panującą filozoficzno-religijną koncepcją boga żydowskiego i tworzą potworki ideologiczne typu mesjanizm.

Przypomnijmy zatem, co filozofia słowiańska mówi o świecie i życiu.

Filozofia słowiańska pozostaje w zakresie realizmu.

Świat, przyroda jest jednością, ale składa się z wielu odrębnych elementów, zjawisk przyrodniczych, z których każdy ma swojego demona, który nim porusza, czasem nawet jest to kilka demonów, które obsługują poszczególne aspekty zjawiska: dla stawu jest to np. wodnik (wodnice), utopce i rusałki.

Mamy tu zatem siły i prawa przyrody.

Filozofia słowiańska nie tworzy koncepcji boga, w sensie koncepcji boga żydowskiego, bo to wkraczałoby już w obszar abstrakcji, bajek i fantazji.

Koncepcje boga słowiańskiego wiążą się raczej z siłą zjawisk przyrodniczych, które są w dyspozycji odpowiedniego demona.

Mamy zatem hierarchię demonów.

Jest tu też słowiańska koncepcja wytworów kultury, narzędzi i pracy, które służą do zmieniania rzeczywistości, natury, środowiska przyrodniczego, podczas gdy w koncepcji żydowskiej do zmieniania rzeczywistości używa się powszechnie opowiadanie bajek: np. o holokauście.