Odpowiedź na Raport Goldstona

Dzisiejszy Jeruzalem Post publikuje konkluzje z 500 stronicowego raportu o walkach Gazie opracowanego przez Intelligence and Terrorism Information Center (Malam), małą grupę badawczą prowadzoną przez byłego oficera wywiadu Reuvena Erlicha, będącego odpowiedzią na Raport Goldstona.

Z autorami raportu ściśle współpracowało IDF i Szin Bet, odtajniając setki zdjęć, nagrań wideo i zeznań więźniów Hamasu pojmanych podczas walk.

Wśród dowodów jest między innymi film lotnictwa z 6 stycznia 2009 na którym widać terrorystę strzelającego z dachu budynku mieszkalnego. Kiedy zorientował się, że jest obserwowany schronił się wewnątrz budynku i wyszedł dopiero kilka chwil później kiedy wejście do budynku zostało „zabezpieczone” przez dostarczoną specjalnie w tym celu grupę dzieci.

Według autorów raportu powszechne było również przebieranie się terrorystów z Hamasu za kobiety i spacerowanie z dziećmi, które dawały ochronę przed działaniem IDF. 

W konkluzji raportu Goldstona znalazło się twierdzenie, że nie znaleziono dowodów na to, że „członkowie palestyńskich grup zbrojnych zaangażowanych w walkach walczyli w cywilnych ubraniach” w wyniku czego "nie naruszono obowiązku, aby nie narażać ludności cywilnej".

W odpowiedzi w raporcie przygotowanym przez Malam załączono szereg wywiadów z oficerami IDF, którzy twierdzą, że większość bojowników Hamasu walczyła w cywilnych ubraniach.

Cały rozdział poświęcony jest informacjom wywiadowczym ujawniającym, że Hamas do swoich celów używał niemal 100 meczetów wewnątrz Strefy w czasie walki. Filmy i zdjęcia z kilkudziesięciu meczetów dowodzą, że były one wykorzystywane jako miejsca do przechowywania broni, funkcjonowały w nich centra dowodzenia a także bazy do wystrzeliwania rakiet.

Raport Goldstona stwierdzał, że zarówno w kwestii meczetów, jak i szpitali nie może wydać jednoznacznej odpowiedzi.

Co ważne dane wywiadowcze opatrzone są setkami zdjęć i filmów, które uniemożliwią podważenie autentyczności przedstawianych dowodów.

Raport wskazuje na podstawowe błędy w sprawozdaniu Goldstone, m.in. pominięcie aspektu terroryzmu i ideologii w działalności Hamsu, minimalizowanie powagi zamachów terrorystycznych przeciwko Izraelowi, koncentrowanie się na ostrzale rakietowym z ostatnich sześciu miesiącach przed Płynnym Ołowiem, natomiast niemal całkowite pominięcie wcześniejszych wydarzeń, a także pominięcie udziału Iranu i Syrii, które dostarczały Hamasowi materiały wybuchowe i bron.