Autodestrukcja Iranu i dążenie do konfliktu

Pętla wokół programu nuklearnego Iranu coraz bardziej się zaciska.
Podczas wczorajszego spotkania na Kremlu Miedwiediew miał zapewnić Netanjahu, że pomimo zakontraktowania przez Iran rakiet ziemia-powietrze S 300 Rosja wstrzyma ich dostawę.

Netanjahu zaapelował o zaostrzenie stanowiska i nałożenie dodatkowych sankcji na Iran, szczególnie na jego przemysł naftowy, którego osłabienie bezpośrednio uderzy w dyktaturę. Nałożenie sankcji rozbija się już właściwie tylko o sprzeciw Chin, jednego z pięciu stałych członków Rady Bezpieczeństwa. W tym celu USA postanowiły sięgnąć po pomoc Arabii Saudyjskiej, która sprzedaje Chinom dwukrotnie więcej ropy niż Iran. Jeśli misja Clinton się uda zaostrzenie sankcji wobec Iranu będzie kwestią najbliższych tygodni.

A Teheran systematycznie sam zaciska na siebie pętle i zdaje się otwarcie dążyć do konfliktu. Odrzucił propozycję ONZ, aby uran był wzbogacany za granicą i w takiej postaci powracał gotowy do użycia w elektrowniach. Po uzyskaniu uranu o wystarczającym do pokojowych celów stężeniu 3,5 proc. Teheran kilka dni temu ogłosił, że zaczyna produkcję uranu 20-proc.
Biorąc pod uwagę niejednokrotne deklaracje mułłów i samego Ahmadineżada o konieczności wymazania Izraela z mapy świata intencje zdają się jasne i wygląda to na celową prowokacje.

Izrael daje do zrozumienia, że wobec zagrożenia może dokonać prewencyjnego ataku na irańskie zakłady nuklearne, jeśli międzynarodowe wysiłki dyplomatyczne utkną w martwym punkcie. Jest to jednak ostateczność.

Iran natomiast już stara się zmontować antyizraelską koalicję. Ahmadineżad kilka dni temu przekonywał prezydenta Syrii Baszara el-Asadowa, że w przypadku rozpoczęcia działań wojskowych Izraela należy mu się wspólnie przeciwstawić. Syria zdaje się niepewna po której powinna stanąć stronie.