Człowiek, który wstrząsnął światem

Bezrobocie lat trzydziestych, bezrobotny na jednej z ulic miasta w Wielkiej Brytanii, stara " sprzedać" swoje umiejętności by uzyskać zatrudnienie.

Francja, marsz głodowy w grudniu 1933 roku: " pracy i chleba"

Człowiek, który wstrząsnął światem!

Analiza polityki monetarnej, błędy popełniane podczas Wielkiego Kryzysu.

W siódmym rozdziale książki M. Friedmana i A. Schwartza "Historia amerykańskiego monetaryzmu" autorzy dokonują diagnozy kryzysu 1929 roku wskazując "nieudaczną" politykę Systemu Rezerw Federalnych i jego odpowiedzialność za światowy kryzys.

Amerykańscy liderzy przekształcili zwykłą recesję w globalną katastrofę. Ich polityka polegała na tym, aby nie ratować amerykańskich banków, nie pomagać im w sposób skuteczny - i tym mniej, im problemy się bardziej powiększały. W rzeczywistości w latach 1929-1933 w USA podaż pieniądza zmniejszyła się o jedną trzecią, duszając nie tylko banki, ale także firmy.

Ta redukcja, unikalna w historii USA, jest według tych autorów tragicznym skutkiem mechanizmów, które łatwo byłoby powstrzymać, śmielej udzielając pożyczek, będącym w potrzebie, instytucjom finansowym. To wszystko kontrastuje z polityką pieniężną lat dwudziestych, która była „ śmiała, aktywna i energiczna,” w przeciwieństwie do polityki lat 1929-1933, która zaś „bierna, defensywna, wahająca się”.

Skąd ta „nieudolna” polityka? Friedman i Schwartz wyjaśniają to w sposób dwojaki ale przede wszystkim upatrują przyczyn w rozpłynieciu się odpowiedzialności w prowadzeniu polityki monetarnej, związane to było z odejściem Benjamina Stronga w 1928 r. , który był gubernatorem Banku Federalnego Nowego Yorku i wywierał decydujący wpływ na Rezerwy Federalne. 

Odejście jednego człowieka i tragiczny skutek dla całego świata!!!!!!!

Zastanawiając się nad ekonomiczną logiką rozszerzania, przez dziś rządzących, zakresu państwa opiekuńczego trzeba przywołać przykład brytyjski z okresu wychodzenia z Wielkiego Kryzysu, gdzie takie działania powodowały wzrost konsumpcji ergo ożywienie gospodarcze.

W latach trzydziestych ustawa o górnictwie węglowym w Anglii próbowała rozwiązać problem zwiększonej podaży węgla poprzez skrócenie dnia roboczego z 8 godzin do 7 i pół godziny. Takie działania wpłynęły jednak pozytywnie na uaktywnienie się tej części gospodarki, która związana była z wypoczynkiem. Handel zagraniczny był częściowo ukierunkowany na kraje podlegające imperium, było też wiele umów dwustronnych gwarantujących dostęp do niektórych produktów brytyjskich w zamian za określone zakupy innych produktów, które łatwo się nie sprzedawały. Te działania ekonomiczne doprowadziły kraj do powolnego ożywienia, dostrzegalnego w latach 1932–1933, nie wywołując przy tym gwałtownych rozłamów społecznych, nie doprowadzając tak jak w innych krajach europejskich dojścia do władzy ugrupowań skrajnych jak Frontu Ludowego, partii komunistycznych czy socjalistycznych jak np. nazistów. Powstrzymano to też przy pomocy środków zapowiadających przyszłe „państwo opiekuńcze" takimi ustawami jak ta o ubezpieczeniach na wypadek bezrobocia czy ochrona socjalna rozwijana poprzez system rent i emerytur. Te wszystkie wprowadzone działania socjalne przeciwdziałały kurczeniu się konsumpcji. Ponad to seria środków podjętych w budownictwie w latach 1930–1935 znacznie pobudziła budowę tanich mieszkań indywidualnych, dając początek prawdziwemu boomowi w nieruchomościach, podwajając ilość wybudowanych budynków w stosunku do lat dwudziestych. Podobnie od 1937 r. wprowadzenie płatnych urlopów umożliwiło otwarcie się gospodarki na rozwój inwestycji w masową rekreację, takich jak np. „ obozy wakacyjne” nad morzem. Ten dynamizm konsumpcji był charakterystyczny dla angielskiego wychodzenia z Wielkiego Kryzysu. Tak dziś 500+ ożywia rynek turystyczny a przez to i całą gospodarkę.

Ustawa z 20 czerwca 1936 roku, Francja.

"Każdy pracownik, zatrudniony lub praktykant w zakładzie przemysłowym, handlowym lub w spółdzielni, a także każdy czeladnik lub praktykant należący do warsztatu rzemieślniczego, ma prawo, po roku nieprzerwanej pracy w zakładzie, do urlopu płatnego wynoszącego co najmniej 15 dni z co najmniej 12 dniami roboczymi."

Ustawa z 21 czerwca 1936 roku, Francja

Art.6 -

"W zakładach przemysłowych, handlowych, rzemieślniczych i spółdzielczych lub od nich zależnych, bez względu od ich zakresu, publicznego lub prywatnego, religijnego lub świeckiego, nawet jeśli mają charakter kształcenia zawodowego, lub spełniają funkcje charytatywne, w tym publicznych szpitali i schronisk dla cudzoziemców, czas efektywnej pracy zatrudnionych i pracowników obu płci i niezależnie od wieku nie może przekraczać czterdziestu godzin tygodniowo." (Tłum. własne)