Nie można pozwolić na istnienie, na własnej ziemi, autonomicznego terytorium

Tereny eksterytorialne zarzewiem wojny

Lincoln podczas inauguracji prezydentury, w przemówieniu wystosowanym do zgromadzonego przed Kapitolem tłumu, ostrzegł Stany Pd., że własność i ziemie należące do rządu Federalnego a leżące na terytorium Konfederatów pozostaną w jurysdykcji Unii. W przemówieniu stwierdził również, że to nie rząd Federalny rozpocznie wojnę. I po tym adresie do 25 tysięcznego tłumu wydawało się, że nic się nie wydarzy, że jest to tylko pustosłowie. Początkowo administracja Lincolna zdawała się niczym nie różnić od tej Buchanana.

Kiedy Lincoln mówił o zachowaniu federalnej własności odnosił się głównie do Fortu Sumter, pięcikątnej ceglanej twierdzy, znajdującej się u wejścia do Zatoki Charleston. 

W forcie stacjonowało 78 żołnierzy. Zaopatrzona w żywność na kilka tygodni oblężenia i we flagę USA powiewającą ponad murami, sól w oku władz Pd. Karoliny a co za tym idzie wszystkich Konfederatów. Niezależny kraj nie może pozwolić sobie na istnienie, wbrew swojej woli, na własnej ziemi autonomicznego terytorium nieprzychylnie nastawionego sąsiada. Obcej twierdzy, w środku wejścia do najważniejszego portu Konfederatów.

Władze stanowczo ale bez sukcesu, nalegały na Waszyngton by ten ewakuował załogę. Gdy pertraktacje nie pomogły rozpoczął blokadę fortu, na co Lincoln prowokacyjnie zapowiedział dostawy dla oblężonych. Jefferson Davis dał swoje słowo honoru, że w takim wypadku odpowie ogniem dział. Dowódca Konfederatów generał P.G.T. Beauregard wykonał polecenie bezbłędnie. Fort Sumter stał się celem 34 godzinnego bombardowania, po którym załoga Unii ściągnęła flagę i parowcem odpłynęła do Nowego Jorku. Po obu stronach nikt nie zginął. Tak zaczęła się najkrwawsza wojna w dziejach USA.