Na Śmierć Rewolucjonisty

Na Śmierć Rewolucjonisty

Po Wojnie Sześciodniowej 1967 roku usuwano wszelkie wzmianki o Żydach zgrupowanych w kompanii im. Naftalego Botwina, która działała w ramach Brygady Dąbrowskiego.

Patron kompanii Izaak Naftali Botwin 28 lipca 1925, w sądzie we Lwowie zastrzelił agenta II Oddziału Józefa Cechnowskiego, który przeniknął do Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy. Cechnowskiego już 11 dni wcześniej próbowali zabić Władysław Hibner, Władysław Kniewski i Henryk Rutkowski, jednak zorganizowany przez nich zamach się nie powiódł. Podczas próby wylegitymowania przez dwóch wywiadowców policyjnych, Hibner, Kniewski i Rutkowski zaczęli strzelać, ciężko raniąc policjanta. Podczas ucieczki, gonieni przez policjantów i przechodniów, Hibner z Rutkowskim ostrzeliwali się, raniąc kilka osób. Na ul. Chmielnej ranili śmiertelnie studenta. Podczas dalszej ucieczki, Hibner i Rutkowski postrzelili śmiertelnie starszego posterunkowego, ranili kilku dalszych policjantów. Ostatecznie zostali ujęci.

Botwin został skazany przez sąd doraźny we Lwowie na karę śmierci.

Tak o nim pisał Bronisław Broniewski w wierszu Na śmierć rewolucjonisty:

A z tej celi pustej i chłodnej 

trzeba będzie niedługo odejść, 

jeszcze spojrzeć w niebo pogodne, 

jeszcze spojrzeć za siebie-w młodość. 

Już za chwilę przyjdą żandarmi, 

wyprowadzą bez słowa z celi... 

Trzeba umieć, jak żołnierz armii, 

iść spokojnie pod mur cytadeli. 

Ach,umierać nie będzie ciężko, 

chociaż serce ma lat dwadzieścia- 

nie złamane codzienną klęską, 

dziesięć klęsk,dziesięć kul pomieści! 

Bo jest życie piękniejsze, nowe, 

i życ warto, i umrzeć warto! 

Trzeba nieść, jak chorągiew, głowę, 

świecić piersią kulami rozdartą, 

Trzeba umieć umierać pięknie, 

patrzeć w lufy wzniesione śmiało! 

Aż się podłe zadziwi i zlęknie, 

aż umilknie łoskot wystrzałów!