Przesłuchujący znali każdy fragment służby generała. Sergiusz Wojciechowski myślał tylko o tym, że ocalił syna, że udało mu się wysłać go do zony będącej pod amerykańską okupacją. Pytanie oficera Smierszu brzmiało: „Dlaczego został wysłany na dowódcę czeskich oddziałów?” - Odpowiedź jest prosta: „ Żołnierz powinien wykonywać rozkazy” – „ Ale dlaczego właśnie on?” „Dlaczego Wojciechowski pozostał z Czeskim Korpusem kiedy nie obowiązywały go już stare carskie rozkazy?” – „Była jeszcze sprawa przeprowadzenia Legionu do Francji i w tym trudnym okresie nie mogłem go zostawić.”
Siergiej Nikołajewicz Wojciechowski, karierę zaczynał w rosyjskiej armii, służył na Kaukazie. Dowodził pierwszą czeską dywizją. Oddziały czeskie zostały początkowo sformowane na Zachodzie z ochotników czeskich i słowackich chcących walczyć o swoje niezależne państwo. Wkrótce po przełamaniu frontu zostały zasilone jeńcami CK armii. Rozrosły się do dwóch dywizji, powstał Czeski Legion, jak nazywali go sami Czesi. Dowództwo składało się z rosyjskich oficerów. W 1917 roku Wojciechowski zostaje Szefem Sztabu Czechosłowackiego Legionu. W 1918 roku Korpus przechodzi pod jurysdykcje Francji. Teraz wszyscy jak najszybciej chcą dostać się do Europy.
Siergiej Nikołajewicz Wojciechowski był synem carskiego oficera Nikołaja Karlowicza Wojciechowskiego z pochodzenia Polaka, który dowodził oddziałami bułgarskimi w wojnie z Turcją. Ukończył liceum w Wielkich Łukach w 1902, następnie Konstantynowską Szkołę Artyleryjską (1904), w późniejszym okresie także Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego. Na początku I wojny światowej został awansowany na kapitana, walczył jako oficer sztabowy na frontach w Karpatach i w Kotlinie Dniepru. Od początku 1918 służył jako wyższy oficer w Korpusie Czechosłowackim, najpierw jako podpułkownik, w czerwcu 1918 awansowany na pułkownika, a w październiku tegoż roku na generał-majora sił czechosłowackich. Jednostki czeskie pod jego dowództwem odniosły szereg istotnych militarnych sukcesów nad Armią Czerwoną. W czasie konfliktu między dowództwem Korpusu a admirałem Kołczakiem opowiedział się za tym ostatnim, co spowodowało jego odejście z armii czechosłowackiej i przejście pod dowództwo Kołczaka w marcu 1919 jako dowódcy korpusu, a od października 1919 dowódcy armii. Jako zastępca generała Kappela uczestniczył w wyrwaniu się z okrążenia sił bolszewickich i następnie w Wielkim Syberyjskim Lodowym Marszu . W maju 1920 delegowany do armii generała Wrangla na Krymie, skąd ewakuował się wraz z resztkami tej armii do Turcji, później samodzielnie wyjechał do Czechosłowacji.
Od maja 1921 był generałem armii czechosłowackiej, dowódcą brygady, a później dywizji, następnie zajmował sztabowe funkcje w dowództwie armii w Pradze. Pod koniec 1929 został awansowany na generała-majora armii czechosłowackiej (wcześniejszy analogiczny stopień armii rosyjskiej i Korpusu Czechosłowackiego nie był uznany). W 1938 zwolennik oporu militarnego wobec III Rzeszy, co po układzie monachijskim spowodowało zwolnienie go ze służby w 1939. W czasie okupacji Czechosłowacji przez Niemców działał w opozycyjnych partiach rosyjskich emigrantów oraz w czeskim ruchu oporu, pełniąc funkcję ministra wojny w podziemnym czechosłowackim rządzie.
CDN
