Zmiany klimatyczne to naturalny cykl

Wielki głód w Estonii zabił około jednej piątej ludności Estonii i Inflant w przeciągu dwóch lat. Przyczyną były zmiany klimatyczne niekorzystne dla upraw w 1694 r., Lato 1695 r. było zimne a wczesną jesienią mróz zniszczył letnie plony. W 1696 r. panowały niskie temperatury, a przez całe lato padał deszcz. Chłopi, sieroty i starcy zaczęli masowo umierać z głodu, a wiosenny topniejący śnieg w 1697 r. odkrył wiele zwłok. W międzyczasie właściciele ziemscy i kupcy eksportowali zboże do Finlandii i Szwecji, gdzie zbiory również zawiodły. Głód nastąpił w okresie opisywanym jako mała epoka lodowcowa. W XVII wieku klimat w Europie charakteryzował się niskimi temperaturami zarówno latem jak i zimą. Szacuje się, że temperatury były o 1,5 ° C niższe w latach dziewięćdziesiątych XVII wieku. To dotknęło i inne kraje, Francja doświadczyła największego głodu od średniowiecza, zmarło 2.8 mln. osób tj. 15 procent społeczeństwa. W Tamizie tworzyły się kry lodowe, a Jezioro Bodeńskie zamarzło całkowicie. W poprzednich latach 1692–1694 zbiory w Estonii były słabe lze względu na krótsze niż zwykle letnie okresy wegetacyjne i dłuższe zimy. W rezultacie zmniejszono zapasy nasion. Następnie latem 1695 r. Spadł ulewny deszcz, który padał prawie nieprzerwanie od 24 czerwca do 29 września. Ten nadmiar deszczu zniszczył uprawy Skutkowało to niedoborem nasion na kolejne jesienne i wiosenne sezony siewne. Zima 1695-96 była wyjątkowo mroźna, jednak wczesna wiosenna odwilż była krótkotrwała a w marcu 1696 r. powróciły zimowe warunki, opóźniając wysiew mało dostępnych nasion. Latem powracały ulewne deszcze, niszcząc zbiory, zebrano tylko od jednej piątej do jednej czwartej nasion. Na niektórych obszarach plony wynosiły zaledwie trzy procent. Pod koniec lata 1696 r. wielu chłopów było bez środków do życia i głodnych, parobkowie, służba, a nawet niektórzy członkowie szlachty zostali zmuszeni do żebractwa. Zapanował głód. Zima 1696-97 była tak ciężka, że ​​pochowanie zwłok było możliwe dopiero następnej wiosny. Szacunkowo 70 000 osób - jedna piąta lub czwarta populacji Estonii zmarła podczas Wielkiego Głodu. Chłodniejszy klimat wpłynął na dostępność soli, która jest istotnym składnikiem konserwującym mięso i ryby. Portugalia, główne źródło soli w regionie bałtyckim, została dotknięta nadmiernymi opadami deszczu, co utrudniło produkcję soli. Jej niedobór oznaczał, że mięso i ryby nie mogły być konserwowane, co ograniczało zapasy dostępne do spożycia zimą. W tym czasie Estonia i Inflanty były postrzegane jako spichlerze Imperium Szwedzkiego, a duże ilości zboża wysyłano do Szwecji i Finlandii. Ze względu na niski status tych prowincji w imperium, priorytetem było wypełnienie kontyngentów eksportowych. Rząd w Sztokholmie reagował powoli na postępujący głód i nie złagodził swojej polityki aż do 1697 roku, kiedy było już za późno. Piotr Wielki otrzymał niewystarczające zaopatrzenie swojej świty. Gdy Piotr Wielki i 250 osób i koni przejeżdżało przez prowincję podczas głodu nie otrzymało od szwedzkiego gubernatora generalnego wystarczającego zaopatrzenia. Stało się to jednym z głównych pretekstów do wypowiedzenia wojny Szwecji w 1700 r., rozpoczęcia Wielkiej Wojny Północnej.