Po miłości, śmierć.

Tkanki ludzkie stają się odwodnione i mniej elastyczne, ulegają atrofii… lubię pomagać starym ludziom- mówiła do mnie lekarka- ich wysuszone pomarszczone dłonie gdy dotykam, jakbym dotykała ręki swojej matki, której nie zdążyłam okazać przed śmiercią całej miłości, oddać choćby fragmentu poświęcenia, gdy jej śmierć mnie zaskoczyła, było już na to za późno. To niezwykłe, że śmierć ludzi starych zawsze nas zaskakuje.

Gdy Ona podsłuchiwała pod drzwiami jak się kochają, cieszyła się bo to dla dziecka była gwarancja bezpieczeństwa, że się nie rozstaną i nic się nie zmieni, zawsze będą razem. Gdy pada słowo „musimy poważnie porozmawiać” to znaczy, że dziecko już dorosło i gotowe jest do zmian, bezpieczeństwo nie jest mu już potrzebne, to początek pozbywania się ciężaru opieki nad starymi ludźmi. Racjonalny rozpad rodziny w nowoczesnym społeczeństwie.

Spotykając się z brakiem pomocy i pogardą tracą komunikację ze światem. Styl szekspirowski musi być łatwiejszym wyborem rozwiązania wielkich miłości.

Brak zewnętrznego tła muzycznego, bezkres w rodzinnych pejzażach Michaela Haneke. Choć podobieństwo do Boga nadaje życiu każdego człowieka, mimo pozornego rozkładu, psychicznej i fizycznej degradacji, nieskończoną wartość, to wbrew monoteistycznym standardom, w imię drzemiącego wciąż w nas barbarzyńskiego pogaństwa, ocalamy zwierzę, gołębia a składamy w ofierze cierpiącą osobę.

Nie ma co tu wymieniać nagród dla „Amour” i Michaela Haneke bo mają na koncie wszystko co najcenniejsze, hołdów złożonych powoli odchodzącym od nas wielkim aktorom Jean-Louis Trintignant, Emmanuelle Rivie i nic nie tracącej na atrakcyjności sześćdziesięcioletniej Isabelle Huppert. Nie było wyboru, „Amour” musiał zebrać również wszystkie polskie nagrody festiwalowe, Złote Taśmy, Orły.