W 1922 w Szwecji powstał instytut higieny rasowe

Getingdans. A sting of Maud.

-Mój kochany, los nas rozdziela ale nie opłakuj mnie, wrócę. Porozumiewamy się tylko w sposób nam znany. Jestem jak żądło osy. Miłość jest potężniejsza niż nasza śmierć, przybiera różne kształty. Jesteś już tu. – Pukanie do drzwi.

Obraz w sepii. Bliskie plany. W panoramicznym ruchu kamery ukazuje się twarz kobiety o wyrazistych zielonych oczach. Zbliżenie na zapalaną świecę w podwójnym lustrzanym odbiciu. Rozpuszczane blond włosy. Nalewane czerwone wino. Pastylki rozcierane na proszek. Ubranie na krześle właścicielka rozkłada z pietyzmem, jakby jeszcze nie chciała rozstać się z garderobą. Teraz już jej twarz przepołowiona w odbiciu. Zakłócona harmonia. Jeszcze raz jej oczy. - Pukanie do drzwi.

Szwecja. Wczesne lata sześćdziesiąte poprzedzające rewolucję obyczajową. Dom pogodnej starości a w nim purytanizm zakłócany przez wybryki ekstrawaganckiej obyczajowości. Tam ona, piękna pielęgniarka, dokonująca na pensjonariuszach zabójstw na tle seksualnym. Lampka czerwonego wina, zaproszenie do tańca. Proszek, który starcom podaje powoduje stan agonalny, podczas którego gwałci. Śmierć jest zarazem erotycznym spełnieniem.  

Trzydziestominutowa nowela Davida Fardmara została uhonorowana nagrodą publiczności na festiwalu w Goteborgu. 

Film nasuwa różne skojarzenia, może być dalekim odpryskiem dyskusji, rozpoczętej w końcu lat dziewięćdziesiątych, dotyczącej najdłużej na świecie, bo ponad 40 lat (w 1922 roku powstał instytut poświęcony higienie rasowej) trwającego programu eugenicznego prowadzonego w Szwecji a dotyczącego m.in. osób „nieużytecznych społecznie”. Do niedawna jeszcze przez wzgląd na zaangażowanie w program przedstawicieli elit politycznych i intelektualnych w tym noblistów Alvy i Gunnara Myrdalów przemilczany. Akcja filmu toczy się w latach, gdy programy eugeniczne miały miejsce a ideologia skompromitowana podczas II wojny światowej tu wciąż wpływała na stan umysłów.