Pakt Ribbentrop-Mołotow to ostrzeżenie dla USA

Carter Clarke nie ufał wujkowi Joe. Pułkownik Clarke był szefem Specjalnego Oddziału Armii USA, wchodzącego w skład Wydziału Wywiadu Wojskowego, w 1943 r. jego oficerowie usłyszeli pogłoski o tajnych negocjacjach sowiecko-niemieckich. Mając na uwadze żywy przykład paktu Ribbentrop-Mołotow z sierpnia 1939 r., Clarke obawiał się, że oddzielny pokój między Moskwą a Berlinem pozwoli nazistowskim Niemcom skoncentrować swoją potężną machinę wojenną przeciwko Stanom Zjednoczonym i Wielkiej Brytanii. Clarke pomyślał, że ma swoje sposoby by dowiedzieć się, czy takie negocjacje są w toku.

Nieufność pozostawała jednak po obu stronach. Chorąży światowego pokoju również nie wierzył swoim nowym sojusznikom. Wassili Zarubin (pseudonim Zubilin, kryptonim MAKSIM) został wyznaczony na rezydenta w Nowym Jorku. Postać spopularyzowana dzięki teatrowi tv Inspekcja, opowiadajacemu o przygotowaniach Sowietów do Zbrodni Katyńskiej. Głęboko podejrzliwy wobec brytyjskiego zaangażowania w pokonanie nazistowskich Niemiec Stalin miał wątpliwości co do amerykańskiej determinacji. Wezwał Zarubina przed wyjazdem i powiedział mu, że jego głównym zadaniem w Stanach Zjednoczonych będzie zapobieżenie próbom Roosevelta i "kół rządzącym USA" zawarcia separatystycznego pokoju z Hitlerem.

Clarke, wbrew prezydentowi, który kontestował wszelkie próby sprawdzania sojusznika, nakazał swojej małej jednostce deszyfrantów odczytać wszystkie radzieckie depesze dyplomatyczne wysyłane ze Stanów Zjednoczonych do Moskwy. Działając w tajemnicy ze swojej siedziby w Arlington Hall, na przedmieściu Waszyngtonu, łamacze kodów pracowali na tysiącach stron korespondencji przechwyconych od radzieckich misji na całym świecie.

Zanim analitycy Venony zdołali poczynić znaczne postępy w przełamaniu sowieckiej komunikacji, wojna się już skończyła. Dowiedzieli się jednak na początku lat pięćdziesiątych, że Związek Radziecki przeniknął do ściśle tajnego Projektu Manhattan w Los Alamos, gdzie amerykańscy naukowcy pracowali nad bombą atomową. Ostatni rok II wojny światowej był również kluczowy, jeśli chodzi o dane pochodzące z Venony. W 1945 r. Igor Guzenko, szyfrant pracujący w ambasadzie sowieckiej w Ottawie, uciekł z setkami tajnych dokumentów. Guzenko powiedział zaskoczonym Kanadyjczykom, że Sowieci mają w systemie wywiadowczym kreta. Wymienił także wielu urzędników najwyższego szczebla w USA, którzy przekazywali tajemnice Sowietom. Wśród nich był Harry Dexter White ( śmierć przez przedawkowanie dioksyny) asystent sekretarza skarbu USA i powiernik prezydenta Franklina D. Roosevelta; Laughlin Currie, przyjaciel i doradca najwyższego szczebla prezydenta w Białym Domu; oraz Alger Hiss, urzędnik Departamentu Stanu, który został wcześniej oskarżony o szpiegostwo przez Whittakera Chambersa, byłego dziennikarza pracującego dla czasopism Time-Life, byłego sowieckiego agenta, później zagorzałego krytyka konferencji jałtańskiej. Alger Hiss był doradcą Roosevelta podczas Konferencji Jałtańskiej. Alger Hiss zwolniony z więzienia w 1954 roku, do końca życia pracował jako sprzedawca z powodu zakazu wykonywania zawodu prawnika, ale po wybuchu afery Watergate stał się znów bohaterem lewicy, część środowisk zaczęła wierzyć w jego niewinność, a Bard College utworzył katedrę jego imienia.

The New York Times był zdania, że działania Guzenki uświadomiły mieszkańcom Ameryki Północnej skalę sowieckiego szpiegostwa i zagrożenia z niego wynikające. W konsekwencji informacji Guzenki siatka GRU w Kanadzie została rozbita, a szyfry przez niego przekazane umożliwiły rozwój operacji Venona.