Japonia w przededniu wojny

Nastąpił wzrost ludności japońskiej z 49 milionów mieszkańców w 1911 roku, do 55 milionów w 1920 i 70 w 1937. Emigracja była utrudniona, gdyż Australia, USA, Kanada i Brazylia zamknęły swoje granice dla mieszkańców Nipponu..

Tylko systematyczna industrializacja Japonii wydaje się być w stanie wchłonąć siłę roboczą, której niskie płace zapewniają korzystne ceny w eksporcie, ale na przeszkodzie staje brak surowców i polityka międzynarodowa. Z początkiem kryzysu Państwo Słońca żąda dostępu do surowców i kolonii.

Oprócz roszczeń wobec Chin istnieją również inne cele. By pozyskać ropę naftową, kauczuk i rudy, wzrok Japończyków kieruje się na Azję Południowo-Wschodnią.

Wielkie rodziny (zaibatsu) opowiadają się za stworzeniem ogromnej strefy wpływów ekonomicznych zarezerwowanych dla Japonii i zorganizowanej wokół własnej waluty, jena, co tradycyjnie, szczególnie niepokoi USA. Z drugiej strony marynarka wojenna domaga się baz dla swojej floty.

Żeby stworzyć "Wielką Japonię", dominującą nad Azją, imperialiści maskują swoje zamiary poprzez tzw. panazjatyzm, słowo zaczerpnięte zapewne od rosyjskiego panslawizmu, głoszą jedność rasy żółtej przeciw białej. Okakura wykorzystywał japońską koncepcję sangoku , która istniała w kulturze japońskiej, zanim koncepcja Azji stała się popularna. Sangoku dosłownie oznacza „trzy kraje”: Honsiu (największa wyspa Japonii), Kara (Chiny) i Tenjiku (Indie). Te idee rozpowszechniane są w wojsku i grupach faszystowskich marzących o wprowadzeniu dyktatury na Dalekim Wschodzie w imię "nowego porządku". Okakura w książce Przebudzenie Japonii , opublikowanej w 1904 r., Argumentował, że „chwała Zachodu jest upokorzeniem Azji”.