Wiesława jest naga

Trwanie

Żyjąca  wyrwa  w  ziemi  przykryta  taflą  wody,

oprawna w trawę, tatarak i trzcinę trwa

w niezgodzie z ludźmi czyniącymi ją sobie poddaną,

którzy odmieniają jej oblicze na gorsze.

Odchodzi zasypywana spojrzeniami pokoleń

wrzucających w nią swe zapatrzenia, winy i nadzieje

od błękitu przez granat  na dno.

Zabiera ze sobą śmiech dzieci zmieszany

z pluskiem kropel wzniesionych na krótko w górę.

Owinięta w całun wietrznego tchnienia lata

błądzi od błękitu do granatu po czerń.

Cień drzewa wyrzuca ze swego mroku przepowiednie,

porwana wiatrem,  z  ptasim krzykiem marszczy taflę,

i przeszywa ja trwogą, od błękitu po granat do dna.

Czy się spełni?