Nie, żadnego błędu w tytule nie ma! Naprawdę o to pytam. Bo czyż można uznać za niepodległą Polskę XXI wieku? A może tę "Ludową"? Ba, nawet i ta, do której tak często wzdychamy, dławiła się w szponach agentur towarzysza Ziuka, a już po 1926 roku stała się wręcz karykaturą ojczyzny śnionej przez krwawiące pokolenia. Powiem wprost: wolności utraconej aktami rozbiorowymi nie odzyskaliśmy tak naprawdę nigdy.
I dziś wcale nie zanosi się na rychłą odmianę. Przegrywamy wszystko, co jest do przegrania. No, ale czy może czekać nas lepszy los pod rządami człowieka, który dwadzieścia lat temu lamentował: "Tak, polskość kojarzy się z przegraną, z pechem, z nawałnicami. I trudno, by było inaczej". I już wtedy namawiał: "Piękniejsza od Polski, jest ucieczką od Polski tej na ziemi, konkretnej, przegranej, brudnej i biednej". Iluż go posłuchało!
Prawdą jest, że naród może trwać bez własnego państwa. Ale pod obcymi rządami zwyrodnieniu ulega jego kościec, a wynaturzeniu dusza. Zrazu niezauważalnie, powoli. Aż przychodzi ta chwila, kiedy pieśni zamienia na piosenki, a w miejsce rodzinnych pamiątek stawia bibeloty z supermarketu. I tylko "na Małysza" w barwy wojenne się stroi, lecz miecza już dobyć nie umie.
Nie łudzę się, że wszyscy wyjdziemy z tej mgły. Część już w niej zostanie na zawsze. Lecz wiem, że jeśli dziś pięciu myśli jak ja, jutro będzie nas stu, a pojutrze tysięczny pomruk przejdzie przez Polskę. Pomruk budzącego się ze snu olbrzyma.
Inne tematy w dziale Polityka
