18 listopada 2024, Poniedziałek

Nie lubię mówić o sobie, że jestem uzależniony. Kiedyś łatwiej przechodziło mi to przez gardło. To słowo brzmi jakoś tak… lepiej. Inteligentniej. Mniej drastycznie. Jest mniej bezpośrednie. Eleganckie. 

Alkoholik kojarzył mi się zawsze z kimś gorszym. Brudnym, śmierdzącym, biednym. Pamiętam na przykład takiego Edzia, który przechodził koło nas, dzieciaków, z butelką denaturatu w kieszeni. A potem pił go, czasem nawet filtrując przez starawy chleb. Albo inny, Kuliś. Ten z kolei nauczył mnie, że co innego wypić pół litra wody (to się nie da), a co innego pół litra piwa (wejdzie bez problemu, tylko bek głośniejszy, bo gazowane). 

Takimi mądrościami byłem karmiony za młodu. Pamiętam krzyki katowanej za ścianą sąsiadki. Pijanego sąsiada z dołu, którego się bałem, i z góry, któremu pokazywałem palcem, w którą stronę iść. Bijących się na podwórku dwóch gości i krew jednego z nich. 

To byli alkoholicy a ja? Miałem rodzinę, pracę, niezłą wypłatę, mieszkanie, samochód. Może nie pachniałem za ślicznie, ale byłem umyty, czasem nawet ogolony.

Jestem alkoholikiem. Od jakiegoś czasu lubię tak o sobie mówić.Właśnie dlatego że nie piję. 

Notkę można również obejrzeć w formie materiału na YouTube.