Młodym, którzy pamiętać nie mogą i starszym, którzy mogli już zapomnieć wydawać się może, że huczne obchody związane z rocznicami Powstania Warszawskiego'1944 zostały wymyślone przez środowiska okołoPiSowskie, lub przez nie zdominowane. Pozytywny związek kariery politycznej Lecha Kaczyńskiego z zorganizowaniem i prawdziwym sukcesem Muzeum Powstania może takie złudzenie potęgować. Choć największym wsparciem ówczesnego prezydenta stolicy było przekazanie spraw nowego Muzeum w ręce autentycznych fascynatów i fachowców pod kierownictwem Jana Ołdakowskiego, któremu wielki pokłon za wszystko co uczynił dla Pamięci Powstania'44 należy się nieprzemijająco.
   Ale postawa oddania naszej Pamięci i Hołdu tym, którzy wtedy ruszyli "niczym kamienie rzucane na szaniec" również dla naszej Wolności jest całkowicie oddolna i autentyczna. Bardzo chętnie i spontanicznie podjęli ją ok. 20 lat temu młodzi kibice sportowi, na początku głównie z Warszawy i Gdańska, ale teraz już w całej Polsce.

   Ja pamiętam, że zwyczaj spotykania się 1 sierpnia o godzinie  17-tej na wojskowych Powązkach był "od zawsze". Mój wielki Dziadek, mimo, że nie ujawnił się nigdy w PRL, na rocznicę Godziny "W" jeździł z odległego zakątka pomorskiej prowincji, gdzie zaszył się przed "ludowymi mścicielami utrwalaczami". Bardzo chciałem z nim przez wiele lat na Powązki pojechać, aż spełniło to się pierwszy i ostatni raz w 1989 roku. Było ciepłe, parne popołudnie, podobne to tego sprzed 45 lat...

   Co ciekawe, czego sam nie wiedziałem, że ten zwyczaj spotykania się na warszawskich cmentarzach trwał nieprzerwanie już od 1-szej rocznicy wybuchu Powstania, kiedy w latach stalinowskich stosunek komunistycznych władz do niego i zwłaszcza do ludzi chroniących o nim Pamięć był zdecydowanie wrogi, wręcz chamski i brutalnie mściwy.
   "Jak Warszawa zaczęła się odbudowywać, w pierwszych latach, jak ludzie wracali do Warszawy, to pierwszego sierpnia nie było przecież uroczystości, ale cała Warszawa była na cmentarzu. Miasto było puste. A nad cmentarzami były łuny światła. Wszyscy ludzie, którzy mieszkali wtedy w Warszawie, byli na cmentarzach i palili światła na grobach swoich bliskich. Niekoniecznie bliskich, to mogli być koledzy, też najbliżsi. Ludzie byli sobie bliscy w czasie Powstania tak jak jest najbliższa rodzina. To może wyrazić tylko wielki muzyk, wielki poeta, tego nie można wyrazić w obchodach. Można tylko w jeden sposób – jesteśmy na cmentarzu i palimy światła, pamiętamy."

Ze wspomnień Anny Borkiewiczówny, potem Celińskiej, łączniczki Andrzeja "Morro" Romeckiego, dowódcy najlepszej kompanii AK, baonu "Zośka" Zgrupowania "Radosław". Córki pułkownika Adama Borkiewicza, autora najpełniejszej pracy o militarnych aspektach Powstania Warszawskiej, wydanej dopiero w 1957 r. Sama pani Anna, inwalida po amputacji nogi w Powstaniu była w PRL przez kilka lat więziona "za próby obalenia ustroju komunistycznego", a w 1990 r. wydała najobszerniejszą pozycję o legendarnym batalionie AK "Zośka".

W temacie Powstania, jego sensu i konieczności napisałem przedwczoraj notkę "Ten dzień będzie narodowym świętem"

„Ostatnie polskie powstanie”

Opłakujmy godzinę 
kiedy się wszystko zaczęło, 
kiedy padł pierwszy strzał.
Opłakujmy sześćdziesiąt trzy dni 
i sześćdziesiąt trzy noce 
walki. I godzinę
kiedy się wszystko skończyło. 
Kiedy na miejsce, gdzie było milion ludzi, 
przyszła pustka po milionie ludzi.
Anna Świrszczyńska moim skromnym zdaniem "Homer" powstańczej Warszawy

Budowałam barykadę

Baliśmy się budując pod ostrzałem
barykadę.

Knajpiarz, kochanka jubilera, fryzjer,
wszystko tchórze.
Upadła na ziemię służąca
dźwigając kamień z bruku, baliśmy się bardzo,
wszystko tchórze –
dozorca, straganiarka, emeryt.

Upadł na ziemię aptekarz
wlokąc drzwi od ubikacji,
baliśmy się jeszcze bardziej, szmuglerka,
krawcowa, tramwajarz,
wszystko tchórze.

Upadł chłopak z poprawczaka
wlokąc worek z piaskiem,
więc baliśmy się naprawdę.

Choć nikt nas nie zmuszał,
zbudowaliśmy barykadę
pod ostrzałem.

Szczeniak
Kiedy zaczął rano ustawiać w bramie
butelki z benzyną,
stróż klął jak wściekły.

Szczeniak wywalił mu język do pasa.

Wieczorem przynieśli go żołnierze,
podpalił czołg.

Stróż klął już ciszej kopiąc na podwórzu
mały dołek dla szczeniaka.

Up-date / wspomnienie notki z 2011 r.:

Powstanie Warszawskie wygrało!