SpecOperacja w Finlandii - Bucza to nie przypadek

Zwały trupów zamordowanych cywilnych mieszkańców podkijowskiej Buczy i innych wyzwalanych przez siły ukraińskie podkijowskich miast przypomniały mi jedno z najbardziej wstrząsających świadectw ludobójstwa w Warszawie latem 1944 roku - "VERBRENNUNGS-KOMANDO WARSCHAU" Tadeusza Klimaszewskiego. Kto nie czytał, ten nie wie o niemieckim "ludzkim" czynniku mordowania tysiącami, dziesiątkami tysięcy ludzi na Woli i Ochocie i prób ukrywania śladów tych zbrodni.

Szokujące obrazy z Buczy skojarzyły mi się bardziej, z uwagi na mniejszą niż warszawska skalę ludobójstwa, z inną specjalną operacją pewnych służb. Oddaloną o setki kilometrów od Polski, ale jakże podobną do Rzezi Wołynia i do wczorajszej Buczy...

Fotografie skutków napadów sowieckich partyzantów na osiedla Suomussalmi, Lokka и Seitajärvi
^{Taistelukuvaajien ottamia kuvia venäläisten partisaaniryhmien murhaiskuista Suomussalmelle, Lokkaan ja Seitajärvelle}

_{Kun ryssä ei näytä voivan tuhota sotilaallisia kohteitamme, niin heidän partionsa ovat ryhtyneet siviiliasukkaiden raakoihin murhiin syrjäisissä rajakylissämme", kertoi kuvateksti 7. heinäkuuta 1943.}
Kiedy Rosjanie nie mogą zniszczyć naszych obiektów wojennych, to ich partyzanci posuwają się do okrutnych zabójstw ludności cywilnej na naszej granicy, 7 lipca 1943. (jaka czasowa koordynacja w działaniach oddalonych o setki km!)

   Prowokacyjnym ostrzałem swojej bazy wojskowej w Mainila (do złudzenia podobnym do niby-szturmu niby oddziału Wojska Polskiego na niemiecką radiostację w Gleiwitz 31 sierpnia 1939) Związek Sowiecki rozpoczął agresję na Finlandię, która to w wojnie zimowej (po fińsku: Talvisota) do 5 marca 1940 r. (sic! decyzja o mordzie Katyńskim zapadła w tym samym dniu!) zdołała obronić swoją niepodległość. Na mocy traktatu pokojowego utraciła jednak 35 tys. km² terytorium, na którym mieszkało 12% ludności kraju.
    Po ponownym zaatakowaniu Finlandii przez ZSRR 25 czerwca 1941 r. (podkreślam Sowieci napadli na Finów 3 dni po wybuchu Barbarossy) rozpoczęła się tzw. wojna kontynuacyjna 1941-44 (Jatkosota), w której Finowie zdołali szybko odbić zabrane rok wcześniej tereny, jednak ugrzęźli w przedłużającej się wojnie ze wspomaganym szczodrze przez UK i USA (wszystkim potrzebnym: żywnością, techniką i bronią, np. 22,5 tys. samolotów i 12 tys. tanków) imperium Stalina.
   W tej przeciągającej się wojnie na wyniszczenie sowieccy partyzanci dokonali łącznie 45 uderzeń na fińskie wsie znajdujące się w pobliżu granicy (a więc mniej więcej przy linii frontu) w gminach Laponii i Karelii: Kuhmo, Kuusamo, Lieksa, Liperin, Salla, Savukoski, Sodankylä, Suomussalmi.
    Razem brało w nich udział do 5 tys. partyzantów, jednak jednorazowo nie więcej niż ok. 2 tys. dywersantów, albowiem tak poprawniej należy ich nazywać, wbrew sowieckiej mitologii historycznej, ponieważ operowali oni z baz po sowieckiej stronie, a na fińskie ziemie wkraczali głównie podczas bojowych rajdów, dokonywanych głównie latem (z uwagi na warunki klimatyczne).
   Największa ich operacja w sierpniu 1942 r. zakończyła się rozgromieniem Pierwszej Brygady Partyzanckiej pod jeziorem Seesjärvi (na wschodnią sowiecką stronę frontu z 572 czerwonoarmistów i NKDWDzistów wróciło zaledwie 130) i od tej klęski preferowali oni drobniejsze rajdy na mniej groźne cele fińskie - dwie trzecie (66%) ataków dzielni sowieccy partyzanci kierowali przeciw celom cywilnym.
W wyniku czego mniejszym kosztem i ryzykiem zadawali "białofinom" większe straty bezzwrotne - jak to w czerwonoarmiejskim żargonie nazywano śmierć.
   Śmierć wszystkich Finów, których zdołali zastrzelić, szlachtować, zamęczyć... Wiek ani płeć nie odgrywała w tej prawdziwie komunstycznej rywalizacji żadnej roli...

   Masakry fińskiej ludności cywilnej były prawdopodobnie następstwem taktyki kierownictwa ZSRR i jego organów bezpieczeństwa, aby terrorem na cywilach wymusić na rządzie Finlandii wycofanie się z wojny (do której przystąpienia zmusiła Finów tylko i wyłącznie polityka Stalina z lat 1939-41).
(a teraz w kwietniu 2022 r. wpisujemy zamiast Finlandii - Ukrainę, a zamiast ZSRR - Rosję = co nam wychodzi ?)

    Okrucieństwo tych zbrodni miało też wystraszyć mieszkających na tych słabo zaludnionych terenach Finów (nawet dziś gęstość zaludnienia wynosi tam ok.2 ludzi /km², przy średniej dla Suomi =17, dla porównania Polski =123, Niemcy =227 ludzi /km²) do opuszczenia ważne strategicznie strefy przygranicznej (czyli w latach 1939-44 - przyfrontowej).
    Ułatwione było to tym, iż od 1942 r. znacznie bardziej skryminalizowane były składy sowieckich grup dywersyjnych wysyłanych na terytorium nieprzyjaciela. Były to oddziały straceńców - w przypadku ranienia brak możliwości leczenia, a nawet ewakuacji (1942 i 2022 niewielka zmiana), np. tylko w marcu'43 z obozów pracy poprawczej NKWD do sztabu ruchu partyzanckiego Frontu Karelskiego przybyło 175 byłych więżniów, z nich 77 kryminalistów i 66 skazanych za przekroczenie obowiązków służbowych. Czyli bestie złapane na znęcaniach się i morderstwach.
    Okrucieństwo i bezwzględność tych oddziałów dywersyjnych było spowodowane również ich służbową podległością i dowódcami pochodzącymi z resortów bezpieczeństwa ZSRR NKWD-NKGB. Jednym z nich był ówczesny szef KOMSOMOL-u Karelii, późniejszy szef KGB i sekretarz generalny kompartii Jurij Andropow.

   Veikko Erkkilä w książkach "Zamilczana wojna. Ataki sowieckich partyzantów na fińskie wioski" i "Ostatni poranek. Zamilczane ślady sowieckich partyzantów" stwierdza, że zabójstwa cywilów, głównie kobiet i dzieci były też spowodowane strachem wysyłanych dywersantów przed konsekwencjami niewypełnienia postawionych im zadań, trudniejszych i niebezpieczniejszych niż wyrzynanie bezbronnych ofiar. Ich liczba była notowana w raportach jako "straty zadane wrogowi na jego tyłach".
   Przyczyny takich bezlitosnych praktyk można upatrywać w związkach między partyzantami a sowieckim resortem bezpieczeństwa, np. szef sztabu ruchu partyzanckiego Frontu Karelskiego S.J. Wierszynin [С.Я. Вершинин] był wcześniej długoletnim czekistą, w najokrutniejszym okresie 1937-39 szefem NKWD w Riazanskim obwodzie, a tuż przed wojną - naczelnikiem obozu koncentracyjnego w polarnym Norylsku. Wielu innych dowódców czerwonej partyzantki podobnie przyszło z resortu bezpieczeństwa. Oddział "Polarnik" składał się w całości z funkcjonariuszy NKWD.

Na samej granicy fińskiej sowieccy partyzanci znajdowali ciała swoich okrutnie zamęczonych towarzyszy - "nożami wycięte wszystko co można - nos, uszy, wargi, oczy, tam ... . Wycięte gwiazdy. Byliśmy wstrząśnięci tym bestialstwem. I każdy z nas przypomniał sobie o okrucieństwach Finów w szpital w Piotrowskich Jamach. Nas o tym informowano w radiogramach sztabu. (...) Podchodzimy do fińskiego osiedla. Na mnie kurtka szwedzkiego oficera..."
Takie same praktyki zmasakrowanych ciał jeńców praktykowano w 1941-42 w ZSRR - o czym pisał Mark Sołonin w swoich doskonałych książkach o II wojnie w ZSRR "Pranie mózgu" i "Nic dobrego na wojnie".

"А до этого, на подходе к границе, у развилки дорог на Реболы и Муезерку, на горе мы нашли тела семерых наших ребят. Над ними, еще живыми, просто зверски издевались. Ножами вырезано все, что только можно, -- нос, уши, губы, вывернуты глаза, звезда – здесь, звезда – там… Мы все были потрясены такой жестокостью. И при этом каждый из нас помнил сообщения о зверствах финских солдат в госпитале в Петровских Ямах, что на Выгозере. Нам об этом сообщали в радиограммах штаба. Подходим к большому населенному пункту на финской территории. (..)
- Расстрелять сволочей!
Женщин и детей увели в один дом, мужчин куда-то в другое место. И началась пальба, а с ней и крик, и рёв."

- Co będziemy robić z tymi ludźmi?"
Dowódca oczywiście nieprzypadkowo zadał to pytanie. My tylko co widzieliśmy, co oni zrobili z naszymi chłopcami, tam na rozdrożu. Każdy pamięta o wyrżnięciu bezbronnych rannych i sanitariuszkach szpitala w Piotrowskich Jamach.
Pluton odpowiedział w jeden głos:
- Rozstrzelać łajdactwo!
Kobiety i dzieci zabrali do jednego domu, mężczyzn w inne miejsce. I zaczęła się strzelanina, a wraz z nią i krzyk, i wycie." (K.Gnietniew "Tajemnice leśnej walki" rummuseum.ru/lib_g/lesna09voyna

24 września 1942 roku oddział "Naprzód" [= «Вперед» (командир К.В. Бондюк)] dowódca K.Bondiuk napadł na fiński chutor Vikksimo, aby, jak podano w raporcie "zarekwirować potrzebne produkty żywnościowe i przy okazji zniszczyć miejscową organizację samoobrony tzw. "szuckor" [Korpus Ochronny - Suojeluskunta], do którego należeli prawie wszyscy Finowie mieszkający w strefie przygranicznej". Dywersantom udało się obezwładnić 12 takich pełnoletnich mężczyzn z Vikksimo i z uwagi na "odważną i niezależną" postawę komandir Bondiuk zdecydował rozstrzelać ich wszystkich. Przypadkiem zamordowano też wszystkie kobiety i dzieci. O gwałtach seksualnych i sposobach mordowania dzieci raport podpułkownika Bondiuka nic nie mówi.
Przyjrzałem się dalszej karierze komandira Bondiuka - wielokrotnie odznaczany najwyższymi orderami po wojnie został pułkownikiem pogranicznych wojsk i służył swojej Rodinie również we wschodnich Niemczech jako "budowniczy DDR", m.in. w Dreźnie i Berlinie.

   W lipcu 1943 roku dwukrotnie czerwoni partyzanci napadali na wieś Malahvia koło Soumussalmi - zginęło 35 mieszkańców. 15 lipca oddział im.Czapajewa (komandir N.P. Szestakow [Н.П.Шестаков] napadł na koszących siano pod miasteczkiem Kiviapa (wieś Hautajärvi), zabił 5 chłopów i 5 uprowadził ze sobą. Nigdy nie powrócili do swoich domów. Następnie partyzanci jakiś czas blokowali wsie Hautajärvi i Niemelä (oba znajdujące się w zabranym przez Sowietów okręgu Salla).
    18 lipca 1943 podczas uderzenia na Lämsänkylä (Kuusamo), partyzanci wdarli się do jednego z domów i zamordowali w nim 7 cywilów, w tym dwoje dzieci w wieku 6 miesięcy i 3 lat.
(Partisanenangriff auf Lämsänkylä, Kuusamo, der am 18. Juli 1943 stattfand. Die Partisanen griffen ein einsames Haus an und ermordeten alle 7 Zivilisten, einschließlich 2 Kinder, eines 3 Jahre, das andere ein halbes Jahr alt.)

   Przedmiotem ataków partyzanckich były następujące wsie (w nawiasach gmina/region) [Partisaanien hyökkäysten kohteena olleet kylät] :

    Hautajärvi (Salla) 15. heinäkuuta 1943 =15 lipca
    Hirvivaara (Kuhmo) 24. heinäkuuta 1944
    Hyry (Suomussalmi) 26. kesäkuuta 1943 =26 czerwca
    Kemi lossi 3. syyskuuta 1941 = 3 września
    Kivivaara (Pielisjärvi) 13. heinäkuuta 1941 =12 lipca
    Kontiovaara (Lieksa)
    Korpivaara (Liperi) 7. elokuuta 1944 = 7 sierpnia 1944
    Kuoliovaara (Kuusamo)
    Kuorajärvi (Lieksa)
    Kuosku wielokrotnie: 3. syyskuuta 1941, seuraava 7. syyskuuta 1942
    Kurkivaara (Kuhmo) 9. heinäkuuta 1942 = 9 lipca
    Kuumu (Kuhmo) 9. heinäkuuta 1942
    Levävaara (Kuhmo)
    Lokka (Sodankylä) 14. heinäkuuta 1944 =14 lipca
    Louhivaara (Inari) 6. syyskuuta 1944 - aselevon solmimisen jälkeen
    Lämsänkylä (Kuusamo) 18. heinäkuuta 1943 =18 lipca
    Malahvia (Suomussalmi) 4. heinäkuuta 1943 =4 lipca
    Murtovaara (Kuusamo)
    Niemelä (Salla) 18. heinäkuuta 1943 =18 lipca
    Nousunkylä 21. kesäkuuta 1944 =21 czerwca
    Piilon talo (Pielisjärvi) 5. elokuuta 1944 = 7 sierpnia 1944
    Pirttivaara (Suomussalmi) 1. elokuuta 1944 = 1 sierpnia 1944
    Saija (Salla) 21. kesäkuuta 1944 = 21 czerwca
    Seitajärvi (Savukoski) 7. heinäkuuta 1944 = 7 lipca
    Sormivaara (Pielisjärvi) 30. heinäkuuta 1941 = 30 lipca
    Suorajärvi (Kuusamo)
    Tuppuri (Suomussalmi) 26. kesäkuuta 1943 =26 czerwca
    Viianki (Suomussalmi) 4. heinäkuuta 1943 = 4 lipca
    Viiksimo (Kuhmo) 24. syyskuuta 1942 =24 września
    Yliluiro (Sodankylä) 19. elokuuta 1943 = 7 sierpnia
    Ylivuokki (Suomussalmi) 6. heinäkuuta 1943 = 6 lipca

    Latem'44 taktyka zastraszania przygranicznej ludności Finlandii była kontynuowana i nawet rozszerzona. 7 lipca zostali zamordowani wszyscy mieszkańcy wsi Seitajärvi:

Seitajärven verilöylyn nuoria uhreja / Młode ofiary rzezi w Seitajarvi

14 lipca 1944 oddział "Staliniec" (komandir W.A.Gontarienko) uderzył na wioskę Lokka, gdzie zginęło 21 z 68 cywilnych mieszkańców.
   Jednak atakować fińskich żołnierzy dzielni sowieccy partyzanci raczej nie ryzykowali - wg danych kontrwywiadu w pierwszej połowie 1944 roku oddziały "Bolszewik Zapolarny" i "Czerwony Murman" dokonały 3 wypadów na tyły przeciwnika, oddziały "Czerwony onieżec" i "Żelezniak" - 4 wypady, nie unieszkodliwszy przy tym ani jednego żołnierza wroga i nie wypełniwszy ani jednego zadania bojowego. Ani jednego zadania nie wypełnił również oddział "Czerwony partyzant", a "Leningradziec" nie wykonał ani jednego rajdu.
    W lipcu'44 agresja Sowietów przeciw fińskim cywilom wzmogła się, było to konsekwencją ich ofensywy na kierunku nadładożskim (między Morzem Bałtyckim a Jeziorem Ładoga) i właśnie karelskim (na wschód i północny-wschód od jeziora Ładoga).
Ofensywę armia fińska odparła z wielkimi stratami po obu stronach, zresztą dzięki wielkiej i błyskawicznej pomocy Niemiec (w ciągu kilku dni kutrami i samolotami dostarczono 14 tys. przeciwpancernych Panzerfaustów). "Ogółem do zerwania z Niemcami Finowie otrzymali 25 tys Pazerfaustów i 1800 Panzershrecków z 18 tys pocisków do nich." (Adrian R.).
   Koniec rzezi i rajdów dywersantów przyniósł dopiero koniec wojny Finlandii z Sowietami we wrześniu 1944 r. - zawieszenie broni (między ZSRR i Wielką Brytanią - co uratowało fińską niezależność) a Finlandią podpisano 19 września w Moskwie.

Pełna seria zdjęć z opisami popełnionych masakr - ostrzegam bardzo drastycznych.

Partisaanien nuori uhri, Lokka 14.7.1944 / Najmłodsza ofiara (sowieckich) partyzantów, Lokka 14.7.1944

Młode ofiary rzezi w Seitajärvi_{Murhattujen siviiliasukkaiden joukossa oli vain lapsien, naisten ja vanhojen miesten ruumiita. Suomussalmi 5.-7.7. 1943.}
Wśród zabitych cywilów były trupy tylko dzieci, kobiet i staruszków. Suomussalmi 5.-7.7. 1943

_{Seitajärvellä 7. heinäkuuta 1944 partisaanit ottivat taloista ruokaa ja pyyheliinoja. "Ruumiit oli kääritty pyyheliinoihin raiskauksen ja häpäisyn jälkeen"}
7 lipca 1944 partyzanci zabierali z domów jedzenie i prześcieradła. "Trupy były zawinięte w prześcieradła po gwałtach i zwyrodnialstwach"

Źródła m.in.:
Mark Sołonin, 25 czerwca. Głupota czy agresja? https://www.solonin.org
Pranie mózgu. ["Мозгоимение"] https://www.litres.ru/mark-solonin/mozgoimenie-falshivaya-istoriya-velikoy-voyny/chitat-onlayn
Nic dobrego na wojnie. ["Нет блага на войне"] https://docer.pl/doc/n1c058c
Veikko Erkkilä, Zamilczana wojna. Ataki sowieckich partyzantów na fińskie wioski, [Vaiettu sota. Neuvostoliiton partisaanien iskut suomalaisin kyliin]
Veikko Erkkilä, Ostatni poranek. Zamilczane ślady sowieckich partyzantów, 2011
Сергей ВЕРИГИН, Партизанское движение в Карелии. Новые подходы к изучению проблемы
http://www.sever-journal.ru/vyshedshie-nomera/new-issueyear/05-06/diskussionnyj-klub/partizanskoe-dvizhenie-v-karelii-novye-podhody-k-izucheniju-problemy/
K. Gnietniew, Tajemnice leśnej walki.Rummuseum.ru/lib_g/lesna00voyna.php

Obrazy z wczorajszej Buczy:
https://twitter.com/grimcultzero/status/1510344730361671682
https://mobile.twitter.com/wolski_jaros
https://www.aljazeera.com/news/2022/4/2/almost-300-buried-in-mass-grave-in-bucha-near-kyiv-mayor

- Did you want another Srebrenica? Are you satisfied with the horror of Bucha?
https://www.pravda.com.ua/eng/news/2022/04/3/7336794/

Zabójstwa w Bucze są dziełem 64.brygady zmechanizowanej (Kniaze Wołkonskoje, Chabarowski Kraj, RF.
Убийства в Буче лежат на совести 64-ой отдельной мотострелковой бригады (Князе-Волконское, Хабаровский край, проезд Мотострелковый, д. 3.тел. (4212 ) 397103
wojskowa jednostka nr 51460
dowódca Omurbekow Azatbek
= в/ч 51460, 64-та окрема мотострілецька бригада,
Комбриг: підполковник Омурбеков Азатбек Асанбекович
mnac1981@gmail.com

ONI POWINNI ŻYĆ W STRACHU, A UMIERAĆ W MĘKACH - SPIS BESTII KTÓRZY ZNĘCALI SIĘ I MORDOWALI

Михаил Гудков - командир 155-й отдельной бригады морской пехоты (РФ).
Место дислокации – Владивосток. Адрес части: 690074, Приморский край, г. Владивосток, ул. Снежная, 31.

https://news.obozrevatel.com/vojna-v-ukraine/oni-dolzhnyi-zhit-v-strahe-a-umirat-v-mukah-spisok-zverej-kotoryie-izdevalis-i-ubivali-nashih-lyudej.htm

Nasz ulubiony program polityczno-publicystyczny KOD DOSTĘPU Juli Latyniny