Zaniechane prototypy wojskowych samolotów polskich, rok 1992.
„Kobra 2000” to projekt samolotu szturmowego opracowany w zespole inżynierów pod kierunkiem Włodzimierza Gnarowskiego w Instytucie Lotnictwa w latach 1992-1994. Konstrukcja miała być półskorupowa, duralowa z zastosowaniem materiałów kompozytowych. Maszyna miała być łudząco podobna do samolotu F-16. Zastosowano w niej skrzydła pasmowe i wlot powietrza do zespołu napędowego na grzbiecie kadłuba, który zapewniałby małe prawdopodobieństwo zassania zanieczyszczeń z powierzchni lądowiska i tym samym umożliwiał samolotowi korzystanie nawet z bardzo złej jakości lotnisk polowych. Rozwiązanie to miało zapewnić także dynamiczne doładowanie wlotu powietrzem podczas lotu na większym kącie natarcia dzięki wirom z pasm skrzydłowych. Hipotetycznie pozwoliło by to osiągnąć manewr kobry. W latach 80-tych figurę wykonywał oblatywacz OKB Suchoja, Igor Wołk w czasie prób korkociągowych Su-27. Publicznie Kobrę po raz pierwszy zademonstrował Wiktor Pugaczow na salonie w Le Bourget w 1989 na myśliwcu MiG-29.
Projekt ten powstał jako odpowiedź na koncepcję samolotu PZL-230 „Skorpion”, po przerwaniu wcześniejszego projektu samolotu bojowego o podobnym przeznaczeniu „Irydion”. Planowano jedno i dwumiejscowe wersje samolotu „Kobra”, z podjęciem produkcji około 2005 r. Napęd miały stanowić dwa silniki dwuprzepływowe D-28, których projekt koncepcyjny rozpoczynano w Instytucie Lotnictwa, lub brytyjsko-francuskie Rolls-Royce/SNECMA „Adour” Mk.871 umieszczone obok siebie w tyle kadłuba. Pod względem osiągów samolot był poddźwiękowy. Program od początku przewidywał udział polskich przedsiębiorstw lotniczych: WSK PZL Mielec, WSK PZL Rzeszów, WSK PZL Świdnik i Kombinat PZL Hydral z Wrocławia.
Niestety, „Kobra 2000” podzieliła los innych, świetnych konstrukcji polskich inżynierów. W roku 1994 władze zdecydowały o zamknięciu projektu i zakończeniu dalszego finansowania. Wiadomym jest, że ówczesny budżet MON nie był wystarczająco duży, a dodatkowo wiele elementów musiano by sprowadzać z zagranicy np. awionikę lub silniki. Nie oznacza to jednak, że postąpiono słusznie. Przed przerwaniem projektu, w 1994 r. wykonano pierwsze badania w tunelu aerodynamicznym, które potwierdziły założenia konstruktorów. Model samolotu był prezentowany publicznie 26.10.1995 r. na wystawie osiągnięć Komitetu Badań Naukowych i Instytutu Lotnictwa w rozwoju przemysłu lotniczego na lotnisku Okęcie.
Przewidywane dane techniczne:
Konstrukcja – jedno lub dwumiejscowy górnopłat o konstrukcji metalowo-kompozytowej. Kadłub półskorupowy z oryginalnym, grzbietowym wlotem powietrza do silników. Płat skośny, trójdzielny, dwudźwigarowy, półskorupowy, o profilu nadkrytycznym, z uskokiem na krawędzi natarcia, dwusegmentowymi slotami na krawędzi natarcia i klapami Fowlera na krawędzi spływu. Planowane było zastosowanie przykadłubowych wytwornic wirów, poprawiających własności samolotu na dużych kątach natarcia. Kabina zakryta, klimatyzowana, fotel katapultowy. Usterzenie metalowe, przekładkowe. Poziome płytowe. Podwozie trójkołowe z kołem przednim, chowane w locie do kadłuba.
Uzbrojenie – 2 stałe działka GSz-301 lub DEFA-553 kal. 30 mm. Uzbrojenie podwieszane przenoszone na centralnym węźle kadłubowym, 6 węzłach podskrzydłowych oraz szynach na końcówkach skrzydeł o łącznej masie 3350 kg.
Napęd – 2 silniki PZL D-28 o ciągu 2700 daN lub Rolls-Royce/SNECMA „Adour” Mk.871 o ciągu 2620 daN umieszczone obok siebie w tyle kadłuba.
Rozpiętość – 11,0 m, długość – 13,7 m, wysokość – 5,2 m, powierzchnia nośna – 71,5 m2. Masa własna – 4430 kg, masa startowa max. – 10 690 kg. Prędkość max. – 1050 km/h, pułap – 18 000 m, wznoszenie – 100 m/s, bojowy promień działania – 350-400 km.
za: samolotypolskie.pl; aviationsmilitaires.net
rys. „Skrzydlata Polska” nr 8/1995
Jestem energiczny, ekstrawertyczny, ufny swoim możliwościom, zawsze dążący do osiągnięcia konkretnego celu.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Technologie
