Samolot PZL-230 „Skorpion”

Pod koniec lat 1980-tych w wyniku analizy potrzeb polskiego lotnictwa wojskowego w nowej sytuacji politycznej kraju, w PZL-Warszawa-Okęcie pod kierunkiem mgr. inż. Andrzeja Frydrychewicza opracowano futurystyczny projekt samolotu pola walki. Przeznaczony był do zwalczania siły żywej, sprzętu opancerzonego i pancernego, naziemnych środków technicznych oraz sprzętu lotniczego (śmigłowce bojowe i transportowe, samoloty pola walki) przeciwnika. W razie konieczności, mógłby wykonywać zadania rozpoznawcze. Projekt tego samolotu lokował się w czołówce podobnych opracowań z całego świata, był też niewątpliwie jednym z najbardziej zaawansowanych. Projekt opracowano przy współpracy specjalistów z Politechniki Warszawskiej, Instytutu Lotnictwa i Instytutu Technicznego Wojsk Lotniczych. Można się w nim było dopatrzyć wpływów projektów samolotu brytyjskiego SABA i amerykańskiego Ares. Serię projektów samolotów różnej wielkości, układzie i napędzie, nazwano PZL-230 „Skorpion”. Początkowo był to dwusilnikowy samolot turbośmigłowy w układzie kaczki.

Prace konstrukcyjne rozpoczęto w 1989 r. Po analizie projektu, w 1991 r. sformułowano wojskowe wymagania taktyczno-techniczne. W dniu 23.12.1992 r. w obecności przedstawicieli Rządu i Sztabu Wojska Polskiego, zaprezentowano makietę PZL-230F „Skorpion”, już w postaci samolotu odrzutowego. Zaletą samolotu miało być połączenie dużej zwrotności i możliwości operowania z prowizorycznych lotnisk z dużym zasięgiem i masą przenoszonych środków bojowych. W latach 1992-1993 r. „Skorpion” doszedł do postaci samolotu z napędem odrzutowym o układzie trzech powierzchni nośnych z tylnym usterzeniem w układzie Rudlickiego lub klasycznym z podwójnym usterzeniem pionowym. Opracowano kilkanaście wersji projektu, ostatnie we współpracy z jednym z amerykańskich ośrodków badawczych.

Ostatni opublikowany projekt, PZL-230D, miał być samolotem pola walki o dużej manewrowości, skonstruowanym w układzie trzech powierzchni nośnych (z płytowym usterzeniem tylnym i przednim destabilizatorem, mającym zwiększać sterowność samolotu w różnych zakresach lotu), o charakterystykach STOL. Opracowano również wersje dwumiejscowe PZL-230DT (szkolno- treningowa) i PZL-230DB (bojowa).

Projekt ten, oparty w dużym stopniu o współpracę z przemysłem zachodnim, szczególnie USA, miał wprowadzić nowoczesność do zdegradowanych technicznie zakładów dawnego przemysłu lotniczego. Do udziału w programie zgłosiły chęć znane zachodnie firmy jak: Lycoming i Lear Astronics/Marconi z USA oraz Martin-Backer i Dowty z W. Brytanii. Po fiasku starań o finansowanie tego projektu, został on przerwany w 1994 r.

Planowane dane techniczne PZL-230F:

Konstrukcja - Jednomiejscowy dolnopłat w układzie kaczka o konstrukcji metalowo-kompozytowej. Kabina zakryta, opancerzona. Usterzenie poziome w układzie kaczki. Podwozie trójkołowe z kołem przednim, chowane w locie.

Uzbrojenie - stałe 5-lufowe działko GAU-12/U kal. 25 mm. Podwieszane na 7 lub 9 węzłach pod centropłatem, w wielu wariantach różne typy pocisków rakietowych, bomby, zasobniki specjalne, uzbrojenie artyleryjskie lub dodatkowe zbiorniki paliwa. Masa środków bojowych – 4000 kg.

Wyposażenie - układ sterowania aktywnego fly-by-wire, wieloobwodowy, awionika - zintegrowany system nawigacyjno-celowniczy ze stacją radiolokacyjną, FLIR, HUD, ADF, DME, ILS, VOR, TACAN, SPS, MLS.

Napęd - 2 silniki odrzutowe turbowentylatorowe: rozpatrywano silniki Pratt&Whitney PW305 o ciągu 2325 daN, Textron Lycoming LF507 o ciągu 2780 daN i Garrett ATF3 o ciągu 2420 daN umieszczone nad centropłatem między statecznikami pionowymi, dla zmniejszenia widocznej emisji promieniowania podczerwonego.

Rozpiętość - 9,0 m, długość - 9,3 m, wysokość - 4,2 m, powierzchnia nośna - 25,4 m2. Masa startowa max. 10000 kg. Prędkość max. 1000 km/h, wznoszenie max. 95 m/s, pułap max. 10000 m, bojowy promień działania – 300 km.

za: samolotypolskie.pl