Motto:

Żyję bez rąk, bez nóg

Nie mogę tracić głowy

Na byle jęk

Swoich trzewi,

Lecz iść, iść trzeba

Dokąd oddech jest

Pokąd człowiek jest

I mieć nadzieję

Na pół ziemi, pół nieba.

Zanim odejdę

W pustkę bezradną ciała,

Zanim mnie złamie

Mój pancerz potworny,

Czy siebie odnajdę

Na tej planecie?

Człowieku o psim wyrazie twarzy

Pamiętaj, że masz jeszcze swoje Imię.

Seweryn Leciejewski (1952 – 1987)

Wielkanocna rozmowa AD 2006 z Czesławem M.

Anim ja mądry, anim srodze głupi

W chmurę niewiedzy jam wyposażony

Bywa, że dzieła me wieńczy jeno odór trupi

A razem innym jam mały i setnie strwożony

Na boga spozierają jak na Ojca-Pana

Lubo też na Matkę, łask pełną dobrodziejkę

Ta miara proporcjum z życia jest im dana

Ja, wszako myśląc o nim, zmysły tracę wszelkie

I tak zmysły tracę, a wiedzę osiągam

Wiedzę sposobną do stąpania w mroku

A swą hardością gwiazd wyżnych nie sięgam

Lecz iskry Jasności na duszy obłoku

Bom już zasobny w ten klucz do poznania

Co mi otwiera wrota ku wiecznej Jasności

I jużem nie skory do kolan zginania

Ale do pędu z zapiecka ku nieskończoności…

Bowiem w tej Jasności, co rozświeca mroki

I serca rozgrzewa w jądrze gorzkiej zimy

Wierzam, że mieszka blask słońca wysoki

I odwiecznie radosne wiosny narodziny

Bo przecie to wszystko boskie są przymioty

Boga, co w stajence ziemskiej się przytula

I nań spozierając budzę zew tęsknoty

I w Jasność chcę szybować, jak pszczoła do ula.

Oliwa, 16 kwietnia 2006 roku AntoniK

Szept miłości

Miłość z zaświata szepcze mi do ucha:
Kiedyś miałam zielone liście nadziei
Moje ciało szumiało krwią niczym las
W mych włosach śpiewały ptaki
Usta piły łapczywie rosę poranka
Nogi znały na pamięć drogę do raju
A lica miały purpurę jabłek…
Ale przyszedł mróz zimy
Zwarzył liście, wypłoszył ptaki
Osuszył wargi i zatarł ścieżki
Teraz modlę się o wiosnę
Śnię o swej nowej sukni ślubnej
I słodkiej przepustce do zaistnienia
Nie wierzę, że zesłano mnie
Na Syberię nieobecności
Uznano za wroga martwego ładu

Wierzę w swą odrodzoną młodość

Choć czasem przespaną bezpowrotnie...
*
Wrzeszcz, 11. 06. 2004 r. AK

Wiosenne cuda

Wiosna, to sprawczyni cudów

Czarodziejka wielkiej klasy

Jeszcze wczoraj czarne stały

A dziś się zielenią lasy

Bo w przyrodzie drzemie wielki

Pęd do życia odrodzenia

Zima snem jest drzew i kwiatów

Wiosna pieśnią przebudzenia

Jak cudownie iść do parku

W ptasi świergot się zanurzyć

Wdychać zapach młodych liści

W słońcu błogo oczy mrużyć

Przecudowne łąki w kwiatach

To dywany perskie wiosny

Blask kolorów chłoną oczy

Ten natury zew radosny

To cud wielki odrodzenia

Z ziemi w niebo tryska siła

Nic dwa razy się nie zdarza

Każda wiosna jest jedyna.

Wrzeszcz, maj 1997 roku AK (z tomiku dziecięcego)

Ponad czasem

Ponad czasem, ponad lasem

Poza czasem, poza światem

Jest jezioro spokoju

Jest miejsce osobliwe

Szczęścia i harmonii

Bez ego, bez chaosu...

Ale dlaczego jezioro

Przecież nie jest bezkresne...

Dlatego, że Eskimos ma

Bezdenną przerębel

Beduin - bezkres błękitu źródła

Hindus - otchłań źrenicy Brahmy

Czukcza – mroczną głębię Bajkału...

Jesteśmy utkani z obrazów

Obrazów swych przodków i własnych

Obrazy poprzedzają słowa

W obrazach zwarty jest Wszechświat

Obrazy tkają sens odwieczny

Obrazy są bramą do Wszechbytu...

Kiedy prześnisz ostatni obraz

Staniesz się cząstką Wszechobrazu

Nie zemrzesz wszystek...

Nowina, 24 sierpnia 2013 r. Antoni Kozłowski vel AntoniK

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wielkanocny kwartet metaforyczny skomponowany w dniu 15 kwietnia 2017 roku dedykowany jest memu odeszłemu na połoniny niebieskie Przyjacielowi, Bizonowi, czyli Sewerynowi Leciejewskiemu (1952 - 1987), który dziś właśnie zmartwychwstał w mej pamięci dzięki swej poezji, a którą zostawił jako ziarno, które to każdej wiosny kiełkuje nowym drzewem życia, życiem słowa co sens niesie... Dodam jeszcze, że jest przygotowany do druku Jego tomik poetycki - "Na granicy dnia i trumny", który w tym roku zostanie wydany w 30-lecie zabrania mu wizy pobytowej na Planecie Ziemia. Tryptyk zamyka Finale w wykonaniu Seweryna na strunie pamięci. W zadumie nad śmiertelnością/nieśmiertelnością słowa i życia. AntoniK

DRZEWA KWIETNIOWE

Drzewa kwietniowe

Przepięknie mokre

Nawet tutaj –

W piekle miasta.

Ptaki -

W świr zaklęte

Gałęzie - rzęsy

Jeszcze uczernione

W ozdobnym szkle

Dłońmi - witkami

Ku mnie się podają