Po polsku, noworocznie, od serca, z nadzieją, siostrą wytrwałych i cierpliwych..

Odszedł ten, co przyszedł nowy

Nowy wkrótce starym będzie

Wszystko wokół nas przemija

Choć ksiądz chodzi po kolędzie

W wielkich cyklach oraz małych

Człowiek krąży jak w maszynie

Trochę w życiu punktów stałych

Reszta w dal nieznaną płynie...

Antoni Kozłowski jr.

Szanowni Państwo! Drodzy Moi! Nowy Rok, to nowe otwarcie w politycznym i społecznym życiu Polski! I choć kolejny raz daliśmy się podzielić i zmanipulować (na szczęście marginalnie) cynicznym frustratom spędzonym do lamusa historii, to pamiętajmy, że podział, to diabolos (z greki), zaś w jedności siła, a w zjednoczonej różnorodności - potęga i moc kreacji, tak... Czapką do ziemi, po sarmacku, z życzeniem rozumu i solidarnego ducha, kłaniam się na otwarcie nowego, jeszcze nie pokalanego czasem i przestrzenią, nie zaśmieconego politycznym szambem i "zaKODowaną słusznością", nie wypełnionego "jedynie słuszną treścią", nie sprowadzonego z wirtualności do „parteru uwikłania w fakty”, często medialne, nawet ekskrementalne, ostatnio nawet zaKODowane przez frustratów i banksterów, zarażające spektakularnym fałszem rzesze matołków, ongiś nagie i bezwstydne, bo jawnie komusze i SBckie, dziś - te same "skamieliny systemowe" i dzieci kapitana Klossa, przybrane w togi łzawej, męczenniczej demokracji "zgwałconej od tyłu", więc tego jeszcze zagadkowego i nie napompowanego "uniwersalną mitologią fałszu" AD 2016. Zatem w nadziei, iż nie dacie się zaKODować i mentalnie wypatroszyć, ślę Wam - Tobie zacna Siostro i Druhu, dar poetycki, nie koszerny, nie ewangeliczny, nie ideowy, jako "świadek jałowy", też nie śliczny, acz żarliwy przesłaniem, szukający igły rozumu w stogu głupoty, oraz brzemienny w refleksję o znoju uzyskiwania owego rozumu, zaprawdę słusznej i zbawiennej drodze ku Tajemnicy i wytwórni mosiężnych cycy także, bowiem życie nasze, to całość magiczno-groteskowa, szyta na miarę człowieka, czasu i czeluści Pajęczego Lasu. Serdeczności Siostro i Druhu, Polko i Polaku, męstwa i dowcipu, czasy takie, no i ziszczenia wszelkich zakusów na lepszą jakość życia, chociażby w otoczce prywatności, bo na klepisku polityki - same świństwa i wybryki! Żeglujcie w kapsule prywatności w dal nieznaną, z busolą wyborów moralnych w sercu, z wiatrem dobrej nadziei w żaglach umysłu! Tyle i aż życzeń od anielsko-czarciego Kozła Gdańskiego. HOWGH!!! AntoniK

                                                               *

                     Rak

To jest najcudowniejszy rak

Żerujący wszechwładnie na ogromnym

Zgnuśniałym cielsku

Przenika jego skamieniałe tkanki

Burzy martwy, bierny porządek

Oplata swymi tętniącymi mackami

Amorficzną bryłę skrzepłej lawy

Buduje misterne konstrukcje

I rozpruwa je bezlitośnie na strzępy

Tańczy migotliwą i ulotną formą

I rozpływa się w plazmatyczną nicość…

Gnębi demoniczną siłą władcy

Tępą i głuchą materię

Nie dozwala na jej trwanie samoznaczące

Milczące i bezwładne

Piętrzące bezcelowo zwały, arabeski, kształty…

Ów rycerz najświętszej agresji

Ten zdobywca chwalebny, choć niemiłosierny

To Życie.

19 lutego 1979 roku          AntoniK

                                                        *

    Cztery kroki

Wolno, wolno idzie

Daleko, daleko spogląda

Twarz zasłonięta

Ciało z pajęczyny

Słowa to krople deszczu

Wsiąkają w ziemię

I milkną

Ciemna godzina

Zapala oko latarni

Za firanką muru

Biegnie szelest fioletowy

Wznosi się i opada

Pulsuje wątłym drżeniem

Zapada w siebie

W morzu światła wiruje

Ciemna kapsuła ziemi

Pragnienie wytacza przez okno

Bezpłodną łodygę życia

Ślepym tropizmem gnane

Wznosi rusztowanie oszalałe

Jałowo rozkrzewione

Jezioro zieleni

Żywa bryła kryształu

Twarz nieba spokojna

Cicho oddycha wszechświat

Przez wodne krużganki

Miękko przemyka cień

Lodowaty skrzep.

Weisenheim, 15 sierpnia 1980 roku     AK

                   *

                                                 Dylemat stary jak świat

Odszedł ten, co przyszyszedł nowy

Nowy wkrótce starym będzie

Wszystko wokół nas przemija

Choć ksiądz chodzi po kolędzie

W wielkich cyklach oraz małych

Człowiek krąży jak w maszynie

Trochę w życiu punktów stałych

Reszta w dal nieznaną płynie

Co nam niosą lat wielbłądy

Przez pustyni pętli czasu

W głowach tuczą się poglądy

By narobić znów hałasu

Nowe światy wciąż się rodzą

W ksiąg macicach papierowych

Do kościołów ludzie chodzą

Z pustą głową, w butach nowych...

Wojny toczą się jak kule

W bilardowej grze o zyski

Jahwe się uśmiecha czule

Lejąc napalm do kołyski

W telewizji tłum debili

W ról tysiące wpisywany

Siądź wygodnie, a po chwili

Będziesz z kałem wymieszany

Wszystko wokół jest poważne

Twarz gołębia, stan macicy

Treść kazania w Trąbkach Wielkich

Ryj skinheda na ulicy...

Nienawiścią lud się żywi

Szuka sensu w kroju spodni

Jahwe bogów nienawidzi

I jest ojcem ksenofobii

Zlewem spermy jest vagina

Sztywny kutas, to oś świata

Śluby, zdrady, ciąże, chrzciny

Z nudów mamę kopie tata...

Bezsens wielkim rośnie grzybem

Czasem w atomowym stylu

Ludzie umierają z głodu

Ty na giełdzie grasz debilu

Kolorowo jest na świecie

Twarze, auta i banknoty

Kolorowe sny śnią ludzie

W lunaparku dla miernoty...

Kiedy zamknę czasem oczy

Świat odpływa w czarną dziurę

Czuję gorycz, co jest żywa

Choć przez martwą płynie rurę

Te jasełka śmieszno-krwawe

Tłuste, tudzież chude lata

Przy kieratach tłumy wołów

Zawsze, aż do końca świata

Wielki pochód martwych kukieł

Który niesie Matka-Ziemia

Wszystko dokądś gna w obłędzie

Nic naprawdę się nie zmienia...

Lecz są chwile, kiedy czuję

Że mam kosmos w sobie śpiący

A gdy kocham, to się budzę

Krzakiem jestem skrycie gorejącym…

A ten ogień w proch mnie spala

Niszcząc stare, nowe wyzwala...