To czujesz
Czujesz jak czas
Rozciera twój rdzeń pacierzowy
Na tysiące blaszek
Błyszczącej, zimnej miki
Czujesz mineralny chrzęst
Pod ciężkim sklepieniem
Kostnej kopuły
Latarni przecedzonego światła
I czujesz jak płynie
Czarna krew tajemnicy
Z otwartej rany ciszy
I ust zamkniętych słowem
Czujesz jak pręży się
Wielki kot Natury
U bram bezkresnej pustyni
I brzegów mlecznego oceanu
Czujesz też żyzny zapach
Grzyw stojących pielgrzymów czasu
Co zieloną stroną światła
Szumią na granicy światów
Czujesz natrętny rytm
Budowy wielkich katedr
Wschodów i zachodów nadziei
Księżyca, żądzy i krwi nadaremnej...
Czujesz w ustach
Smak korzennego snu
Co roślinną lepkością
Karmi ślepego olbrzyma
Czujesz jak nad tobą
Rośnie wielka wieża
Ostoja ciemnych wód
Ucho igielne świata
I czujesz, że jest druga strona
Świetlista podszewka mroku
To czujesz zanurzony
W odwiecznej rzece obrazów.
*
Wrzeszcz, 12 maja 1987 roku AntoniK
Publicysta, poetą bywa, scenarzysta, satyryk radykalny, performer, fotograf i malarz. Humanista prywatnego sznytu, bez dyplomów, członek SDP. Od lat żyje w osobnej strefie dążenia do ludzkiej prawdy (czym jest Prawda?) poprzez dialog i introspekcję. Niezależny opozycjonista czasów PRL, inwalida po represjach komuszych. Mentalnie krzepki, czynny twórczo, uzależniony od życia, jako bezcennej przygody poznawczej, ale fizycznie - wrak życiowy. Pomimo tego - rasowy Trikster, szyderczo portretujący zło, poszukujący wytrwale dobra w wymiarze prywatnym i Ojczyzny Solidarnej. Patriota i obywatel, gardzi politycznym szambem i aktywnością "replik targowiczan" w starciu z "ministrantami" w spektaklu nad Wisłą. Współzałożyciel stowarzyszenia "Nasz Polski Dom", działającego na rzecz kultury polskiej i wsparcia potrzebujących... I tyle, aż tyle! Resztę pożarły gile, a koszatniczki schowały do piczki, o rety, minarety!
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
