Rżnij Walenty!

Czym dla współczesnego Polaka są Walentynki? Tym, czym dla otumanionego pielgrzyma nierzeczywistości III RP wszelkie zjawiska kultury masowej, dla których „słuszne media” opiniują na użytek młodych i starszych matołków i „vidiotów” (wizualnych idiotów), iż owo zjawisko jest „trendy”, „cool” i „zajebiste”, a więc godne publicznego, radosnego i bezkrytycznego świętowania i aprobowania. Dlatego Marsz Wolności 11 Listopada jest „be”, „passe”, bo przecież „faszystowski i nacjonalistyczny”, zaś wesołe, po genderowsku, owe pochody kolorowych pederastów i transwestytów, postępowych przodowników „miłości inaczej”, czy całowanie się pod Tęczą na Placu Zbawiciela, uznawane są powszechnie przez „uczonych w piśmie” za zjawiska „trendy” i „cool”. Takoż traktowane są (szczęśliwie skazany na wieczny remont) pomnik „Czterech Śpiących” na Pradze, czyli sowieckich kibiców zniszczenia Warszawy przez hitlerowców podczas Powstania Warszawskiego ’44, czy stojący do dziś we Wrzeszczu (dzielnica Gdańska) sowiecki czołg T34, a będący fałszem historii i symbolem sowieckiej dominacji, bo przecież nie należy denerwować „rzeźnika Donbasu” niejakiego Putina, oficera KGB na stolcu cara Wszech Rosiji, bo jeszcze wybierze się w „24-godzinną, czołgową wycieczkę do Warszawy”, a Merkel z Hollandem będą go napominać, żeby się nie spocił w czasie „wyczerpującego zadania”, nieprawdaż?

Zatem mamy swoje ulubione importy z kultury masowej Zapadu, a także oswoiliśmy się z symbolami sowieckiej dominacji z epoki PRL. A skąd to? Bowiem jako naród cierpimy na historyczną amnezję, pilnie uskuteczniamy mit konsumpcji, akceptujemy kastrację owoców wysokiej kultury, myślenia krytycznego, za to popisujemy się znakomicie rozwiniętym "owczym pędem" do konsumpcji żałosnych gadżetów kultury masowej Zapada i ślepoty na „totalitarny złom” zalegający w miastach i wioskach III RP. Tak, więc zakochani spotykają się, aby oglądać z zapartym tchem „Czterech pancernych i pasa”, tudzież „Kapitana Klossa”, albo kupują sobie gadżety stosowne dla „polskiej tradycji” miłosnej pod egidą św. Walentego. A tu warto poinformować, że ów święty patronuje także epileptykom i innym „sumazszedłszym”, bowiem między szaleńcem, a zakochanym czasem różnicy nie ma …

A po co są Walentynki, oczywiście z rzeczywistych, ekonomicznych powodów? Walentynki są konieczne dla „tuczenia” kieszeni wszelkich producentów, którzy pomiędzy Bożym Narodzeniem, a Wielkanocą muszą znaleźć pretekst, aby zwiększyć wyniki sprzedaży. Naocznie możemy się przekonać, że gadżety walentynkowe często są pospolitym bezguściem, a nierzadko bywają kwintesencją kiczu. Walentynki, to nie święto miłości, tylko wielkie święto „miłości do zysku” korporacji i mniejszych producentów śmiesznych i pustych symboli, kiczowatych opakowań „słusznej miłości” sprzedawanych w "trybie nakazowo rozdzielczym", bo przecież tak trzeba, bo tak robią wszyscy, tak samo, jak żrą pokarmowy "kał" w "świątyniach ludu McDuplards" i piją kwas fosforowy, słodzony „dla picu”, rozpuszczjący laboratoryjnie zęby, a zwany Coca Colabora. Jak Polska długa i szeroka, miasto czy wioska, mentalność „mieszkańca globalnej wioski” zachęca, aby kochać się jak św. Walenty nakazuje, co poznają Państwo podczas lektury poetyckiego załącznika…

Nieliczni jednak pamiętają, że jeśli coś jest "terndy", "cool", czy "zajebiste", nie znaczy, że jest to dobre i mądre. Tak, tak, wystarczy pomyśleć krytycznie, a obraz świata, niecnie wykreowany przez media na usługach "banksterów" i korporacji, aby wyciskać pieniądze z otumanionych konsumentów, jak z "dwunożnych cytryn", staje się inny, bogatszy, ciekawszy, do odkrycia nakładem zapomnianego, na rzecz powszechnego „wyluzuj”, ponadczasowo "słodkiego wysiłku twórczego", a nie tylko do kupienia w galerii handlowej czy osiedlowym kiosku...

A co do świętowania największej pasji człowieka i najbardziej kreatywnej emocji, tworzącej bohaterów literatury i niezliczone rzesze obywateli Planety Ziemia, należy przypomnieć, że my, nie za przykładem komercyjnych „fajansiarzy” Cleo i Donatana, ale potomkowie słowiańskich przybyszów na ziemie terytorium obecnej Polski (ongiś znacznie szerzej rozpostarte!), mamy swoje, korzenne i z ducha nacji wynikłe święto miłości. Ale nie jest ono pochodzenia chrześcijańskiego, bowiem doktrynalne wskazania kościoła kwalifikują miłość cielesną i radość z nieskrępowanego realizowania hedonistycznych porywów Erosa (w naszej tradycji – Kupały), jak zło, "nieczystość", zachowanie niemiłe bogu, zawistnemu Panu Zastępów. Błogosławią tylko posępnej, obowiązkowo bez przyjemności realizowanej, prowadzącej tylko do pomnożenia "trzody wyznawców" miłości małżeńskiej…

Kupała, pradawne święto wyzwolonej miłości, owa noc szalonych tańców, ognisk i kąpieli rytualnych (od tej nocy nie mają mocy Rusałki i Utopce), odnajdywania przeznaczonych sobie partnerów, radosna, impulsywna miłość cielesna na łąkach, w lasach, na brzegach rzek, to afirmacja zmysłowej radości Natury, co mieszka w nas, spełnienia się w pradawnym instynkcie pomnażania życia, ale także radości istnienia i rozkoszy, których w życiu tak niewiele, więc pamiętajmy: "w życiu ważne są tylko chwile", a chwile mogą być uświęcone, albo zaprzepaszczone, tak...

To święto nie nazywało się nigdy w czasach pogańskich Nocą Świętojańską, a była to jedynie Kupała lub Noc Kupały, noc panowania słowiańskiego odpowiednika rzymskiego Kupidyna (Amora), patrona miłości zmysłowej, płodności i obfitych plonów rolnych. Istnienie bóstwa o imieniu Kupała nie jest jednak potwierdzone źródłowo (pojawiło się w XVII wieku jak pogańska reakcja na Noc Świętojańską), zaś sama nazwa święta wywodzi się prawdopodobnie od słowa kǫpati "kąpać", albo też indoeuropejskiego kup - "pożądać”, bowiem wszelkie informacje o religijnej tradycji Słowian zostały skutecznie zniszczone przez kulturowego „dominatora” – św. Eclesię…

To święto przesilenia letniego i płodności nazywane także bywa Sobótką, genetycznie od soboty, ongiś wigilii każdego święta, a tu chodziło o wielkie święto letniego przesilenia, ruchome w swym charakterze. Święto to dedykowane było Słońcu, które jako źródło życiodajnego ciepła i światła przez wszystkie dawne ludy słowiańskie było personifikowane jako centralna osoba boska, Swaróg, Perun, Swarożyc, źródło życia i wiedzy, Vidi, obrazowany przez symbol Svasti. Zatem "wolna miłość" w noc poprzedzającą najdłuższy dzień, dzień tryumfu Słońca, światła życiodajnego i światła duchowego, to nasze prawdziwe święto zakochanych, którzy nie kupują gadżetów, tylko plotą wianki z bylicy (piołunu) i poszukują Kwiatu Paproci(perunowy kwiat, symbol duchowego skarbu), nie palą papierosów, tylko ogniska, nie podrygują w dyskotekach, a skaczą przez ogień i nie obdarowują się drogą bielizną, zasilając kieszenie "ekonomicznych pijawek", ale zdzierają z siebie odzienie i nadzy wstępują w wielkie misterium Natury…

 Tyle na temat, tego, co z ducha tradycji i smaku życia powinno być prawdziwym Świętem Zakochanych u nas, w Dorzeczu Wisły (Niemna, Dniestru, Prutu, Zbrucza, czy Dniepru, takoż!). Darz Bóg!

AntoniK

Ps. poetycki załcznik do objaśnienia posługi czynionej przez popkulturowego św. Walentego...

 

        Rżnij Walenty

Rżnij Walenty w Gdańsku, Łodzi

Rżnij Walenty, czas nadchodzi

Czas powszechnej obłapianki

Piwem już się pienią szklanki

Zaś penisy i vaginy

Czerwienieją jak maliny...

Popkultura w swej dobroci

Daje smaczny sitkom cioci

Zaś wypierdkom Kwaśniewskiego

Daje święto Walentego

Święto polskie, tradycyjne

Koszerne i familijne...

Rżnij Walenty zatem wszystko

Nad Gangesem rżnij, nad Wisłą

Rżnij Walenty na całego

Rżnij Urbana, Oleksego

Rżnij też inne kreatury

Polityków, księży, kury

Przerżnij także na ostatek

Stocznię i parowy statek...

Rżnij Walenty przez noc całą

Damę pik rżnij dziś w Macao

A na Kremlu rżnij ikony

Putina zaś przez kalesony

Rżnij od ucha też do ucha

Gdy oralna jest dziewucha

Bo Lewinsky i Cielecka

W gardle mieć nie będzie dziecka...

Rżnij Walenty też etnicznie

Eskimoskę przerżnij ślicznie

Rżnij Kreoli i Malgaszy

Rżnij Mordwinkę pełną kaszy

Rżnij Walenty postępowo

Pomyl czasem jeża z krową

Przerżnij czasem pułk saperów

By przysporzyć im orderów...

Rżnij Walenty też od tyłu

Kiedy z przodu warstwy pyłu

Ma na twarzy górnik, tkaczka

Dobra też od tyłu kaczka

Rżnij Walenty więc namiętnie

Nawet kiedy serce pęknie

Niechaj to przy rżnięciu będzie

Nie przy księdzu po kolędzie...

Rżnij Walenty prze rok cały

Rżnij omlety, dupy, skały

Rżnij dla sławy i zaszczytu

Rżnij też laski dynamitu.

A gdy rżnięcie ciebie znudzi

To inaczej zabaw ludzi...

Bądź, więc wielkim mas idolem

Sadź brokuły i fasolę

W Białym Domu pal cygara

Dbaj o ruję u ogara

Oraz w każdym polskim domu

Pij kakao po kryjomu.

                  *

Wrzeszcz, 14 luty 2002 r.     AntoniK