Trzecią dynastią w historii Chin, po Dynastii Xia i Shang była Dynastia Zhou, która powstała w 1027 r. p.n.e. i została obalona przez Królestwo Qin w 256 r. p.n.e.
Jej okres panowania trwał ponad 770 lat.
Wcześniejsza Dynastia Zhou znajdowała się na zachodzie, była to Zachodnia Zhou. Okres panowania Dynastii Zachodniej Zhou rozpoczął się w 1027 r. p.n.e., a zakończył w 771 r. p.n.e.. Tym samym dynastia ta trwała około 257 lat. Pierwszy król Dynastii Zhou, Wu Wang dowodząc swoją armią, obalił Dynastię Shang i założył Dynastię Zachodnią Zhou. Król Wu z 周(symbol dynastii Zhou) był pierwszym królem, który zażądał niebiańskiego mandatu straconego przez ostatniego króla dynastii Shang i który to mandat został mu przyznany. Później historycy stosowali tę zasadę z wcześniejszymi zmianami, kiedy to Shang przejęła władzą. Od tej pory, zasada ta czyli mandat niebios, odgrywała niezwykle ważną rolę podczas zmian dynastycznych przyszłych dynastii.
Wraz z administracyjnym podziałem terytorium między panów feudalnych, król Wu położył podwaliny pod późniejsze rozczłonkowanie imperium. Podzielił bowiem imperium na ponad tysiąc księstw lennych, zostawiając sobie niewielki pas ziemi w samym środku państwa. Księstwa te zarządzane były feudalnych panów.
Kraje Środka- do dziś tak nazywa się Chiny- nie miały możliwości pokojowego rozszerzenia swych granic, nie były też w stanie uczynić tego drogą podboju – ze względu na swoją słabość. Księstwa położone na obrzeżach Chin mogły tymczasem z łatwością powiększyć swoje terytorium kosztem ludów ościennych, które nie zorganizowały się w państwa zdolne do stawiania oporu (choć zawsze były zdolne do nękania sąsiadów najazdami). Rosły więc w siłę, stanowiąc coraz większe niebezpieczeństwo dla jedności królestwa. Władza dynastii ograniczała się coraz bardziej do pełnienia funkcji rytualnych.
Stolicą tej dynastii było miasto 西安-Hao w okolicach dzisiejszego X'ian w Shaanxi (zniszczone w 771 p.n.e. przez najeźdźców- barbarzyńców z zachodu). Znajdowało się ono na zachodzie ówczesnych Chin i stąd nazwa dynastii.
Późniejsza Dynastia Zhou przeniesiona została na wschód i dlatego nazwana została Wschodnią Zhou. Przeniesiono stolicą na wschód, do miasta Luoyang znajdującego się w dzisiejszej prowincji Henan. Wraz z tym posunięciem przypieczętowano upadek władzy dynastii 周. Mim,o że jej królowie pozostali tytularnymi władcami, aż do przejęcia władzy przez pierwszego króla dynastii Qin, ich królowie nie posiadali żadnej realnej władzy. Nowymi władcami w Chinach byli feudalni panowie, którzy walczyli o władzę w państwie.
Okres panowania Dynastii Wschodniej Zhou dzieli się na dwa okresy: Okres Wiosny i Jesieni oraz Okres Walczących Królestw.
Okres Wiosny i Jesieni trwał od 770 r. p.n.e. do 476 r. p.n.e. Nazwa pochodzi od oficjalnej kroniki państwa Lu -Kronika Wiosen i Jesieni. Wraz z rozwojem gospodarki i wzrostem liczby ludności, między większymi państwami toczyły się ostre wojny o władzę. Zmieniało się społeczeństwo.
Okres Walczących Królestw przypada na lata od 403 r. p.n.e. do 221 r. p.n.e. Trwał on nieco dłużej, niż dynastia 周, która upadła w 256 r. p.n.e. Nazwa okresu wywodzi się od Kroniki Walczących Królestw战国策. To tytuł najstarszej chińskiej kroniki, które autorstwo przypisuje się Konfucjuszowi.
Ówcześni władcy nie mieli już jednak władzy nad całym krajem. Chiny przestały istnieć jako jeden organizm państwowy. Nowe państewka były w różnym stopniu zależne od siebie. Poszczególni władcy mieli swoich lenników, ci zaś miewali również swoich wasali. W procesie ustawicznych wojen prowadzonych przez księstwa między sobą i w następstwie aneksji mniejszych państewek przez większe, na przełomie VII i VI w. p.n.e. wyłoniła się instytucja hegemona-władcy, gwaranta ładu wewnętrznego w Chinach. Mniejsze królestwa zostały pochłonięte przez siedem największych królestw, do których należały Qin, Chu, Yan, Han, Zhao, Wei, i Qi. W tych królestwach bardzo aktywnie przeprowadzono reformy polityczne i gospodarcze, m.in. reformy polityka Shang Yanga w Królestwie Qin były najgłębsze, najskuteczniejsze i najbardziej wpływowe. Z tych siedmiu państw, to właśnie państwo 秦- Qin okazało się najlepiej zorganizowane i to ono w 221 r. p.n.e. dokonało dzieła podboju całych Chin, które stały się odtąd Cesarstwem.
Z punku widzenia politycznego, zarówno Okres Wiosny i Jesieni jak i Okres Walczących Królestw zaleczyć należy do mrocznych okresów w historii Chin. Był to czas wojen domowych i dekompozycji Państwa. Niestety nie ostatni. Co nie zmienia postaci rzeczy, że bardzo szeroko rozumiana kultura życia miała się coraz lepiej. Zaczęły się bowiem wyłaniać cechy charakterystyczne systemu państwowego, m.in. system prawny, system terytorialny i ceremonialny. Ten ostatni system był przez prawie 2500 lat podstawą istnienia biurokracji chińskiej i z punktu widzenia funkcjonowania Państwa- stał się podstawowy.
Rolnictwo, stanowiące podstawę bytu ludności przechodziło metamorfozy związane z pojawieniem się pierwszych przedmiotów z żelaza. Powszechnie zaczęto wykorzystywać siłę bydła, rozwijano projekty nawadniania, dzięki czemu rosła produkcja rolna.
To właśnie w Okresie Wiosny i Jesieni urodził się Konfucjusz- wielki filozof, ideolog i pedagog Chin. Zasady sformułowane już wówczas przez Konfucjusza, w okresie kształtowania się ładu państwowego, zostały przejęte przez późniejszych władców, pragnących umiejętnie rządzić poddanymi.
W ówczesnym społeczeństwie pojawiła się nowa warstwa społeczna- filozofów. Rozwinęły się wówczas trzy podstawowe szkoły filozoficzne – konfucjonizm, taoizm i legalizm. Głównym zajęciem przedstawicieli tych szkół- oprócz propagowania swoich nauk- było zajmowanie się kulturą, nauką i wiedzą i dzięki ich aktywnej działalności społecznej w starożytnych Chinach doszło do rozkwitu kultury i nauki. Był to pierwszy w historii szczyt rozwoju starożytnej kultury Chin. Do przedstawicieli tego okresu można zaliczyć oczywiście wspomnianego już Konfucjusza i jego ucznia Mengzi oraz Laozi, Zhuangzi, Hanfeizi i Mozi. Dzięki ich ideom i pracy w różnych królestwach doszło do bardzo szybkiego rozwoju polityki, gospodarki, kultury oraz zagadnień wojskowych. Prądy intelektualne powstałe wówczas, wywierają bardzo głęboki wpływ na życie Chińczyków nawet w dniu dzisiejszym, stając się bardzo ważną częścią składową kultury Chin.
Był to zdumiewający okres, ponieważ pomimo nieustannych wojen domowych, rozwój kultury Chin nie tylko nie został zatrzymany, ale wręcz odwrotnie- przyspieszył.
Żródła: CRI, exploracje.com, eChiny.pl, ohio-state.edu,Wikipedia
Moje credo:skromna osoba niegodna poznawania wspaniałych talentów, tylko sprawdza, czy to prawda, że nigdy nie pojmie ducha tej wielkiej kultury. _____________________________________________________ Zapraszam do czytania mojego blogu polityczno- makroekonomicznego "Chiny widziane z daleka". _____________________________________________________"W Chinach ideałem mężczyzny był przez stulecia młodzieniec-uczony i poeta, o wrażliwej duszy artysty, pretendujący do roli mandaryna-administratora, dzięki swej pracowitości, uczoności i cnotom moralnym zdobywający wysoką pozycję społeczną. Gardził on wszelkimi działaniami wymagającymi siły fizycznej, gdyż trenował jedynie swój umysł i samodyscyplinę, nie zaś ciało."- prof. Gawlikowski ________________________________________________ __ Adres: wiesiekp@poczta.onet.pl
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Kultura
