Największa fontanna Chin

Podczas upalnego lata szukamy ochłody. Jeśli nie możemy przebywać nad rzeką, jeziorem lub morzem, wówczas musi nam wystarczyć fontanna - gdy będzie multimedialna, sprawi nam podwójną radość.

Wybierzmy się do dawnej stolicy Chin, Chang’an - obecnie Xi’an, stolicy prowincji Shaanxi - gdzie w północnej części kompleksu Świątyni Da Ci’en (Miłosierdzia i Życzliwości), współcześnie zlokalizowano największą fontannę multimedialną Chin.
Warto jednak tu przybyć kilka godzin przed spektaklem, aby zwiedzić historyczny kompleks, z którego większość zabudowań pozostała do dziś, tj. wieża dzwonu, wieża bębnów, sala Mahaviry, sala medyczna, sala Xunzang’a, a przede wszystkim wyremontowana i obniżona po trzęsieniu ziemi, lecz nadal imponująca Pagoda Wielkiej Dzikiej Gęsi.

Kompleks Da Ci’en powstał w 589 roku n.e., a jego pierwotnej przebudowy dokonano w 647 r. czcząc pamięć cesarzowej Wende (文德皇后), matki cesarza Gaozonga dynastii Tang. W części południowej, jednej z najsłynniejszych świątyń buddyjskich w Chinach, cesarz Gaozong w 652 r. polecił wybudować Pagodę Wielkiej Dzikiej Gęsi. Cztery lata później w obiekcie osiadł mnich i podróżnik Xuanzang, aby tam mieszkać, pracować oraz złożyć przywiezione z Indii księgi, relikwie i posągi. Liczny zbiór był efektem piętnastoletniego jego pielgrzymowania oraz pobierania nauki w klasztorach buddyjskich południowych sąsiadów. Ze swej podróży sporządził relację, Zapiski z podróży po krajach zachodnich za panowania dynastii Tang (大唐西域記, Dà Táng Xīyù Jì), zawierającą obszerne opisy krajów zajmujących obecnie tereny Azji Środkowej, Afganistanu, Indii, Pakistanu, Nepalu i Cejlonu; omawiając ich historię, geografię oraz zwyczaje mieszkańców. Podróże Xuzanga stały się inspiracją dla XVI-wiecznej powieści Podróż na Zachód autorstwa Wu Cheng.
Za czasów dynastii Tang (oprócz Świątyń Daxingshan i Jianfu) Da Ci’en stanowiło jedno z trzech miejsc tłumaczeń z sanskrytu na chiński pism klasyków buddyjskich, sutr (三大译经场).
W 704 r., pagodę przebudowano, gdyż pierwotna struktura z ubitej ziemi, jedynie zlicowana płytami kamiennymi zaczęła podupadać. Z powodu trzęsienia ziemi od 1556 r. konstrukcja jest obniżona i wyraźnie (o kilka stopni) się pochyla w kierunku zachodnim.
Obecnie Pagoda Wielkiej Dzikiej Gęsi jest siedmiopiętrową, murowaną wieżą w kształcie wąskiej piramidy, o wysokości 64 m. Każda kondygnacja ma charakterystyczny wystający daszek z po jednym oknem od każdej strony.
Współcześnie jedynie pełni funkcję atrakcji turystycznej z oknami widokowymi, gdyż złożone przez mnicha Xuanzang święte sutry zostały wywiezione do różnych muzeów. Niestety turysta musi się liczyć z tym, że będzie miał pecha i trafi na smog lub mgłę – co spowoduje widoczność bliską zeru.

Droga do Pawilonu Mahaviry wiedzie marmurowymi, szerokimi schodami, pośrodku których ułożono płyty marmurowe z płaskorzeźbami przedstawiającymi smoki i ornamenty roślinne. To właśnie nad nimi wnoszono palankin cesarski.

Na szczycie schodów zlokalizowano stojak na trociczki oraz ogromną kadzielnicę.

Wielka Sala, Pawilon Mahaviry, tradycyjnie został nazwany od pierwszego potwierdzonego historycznie przywódcy dżinijskiego, uważanego powszechnie za założyciela tej starożytnej religii, a żyjącego na przełomie VI i V w. p.n.e. Centralne miejsce prawie w całości zajmuje postument z imponującym, pozłacanym posągiem Buddy Śakjamuniego, o tajemniczej i pogodnie uśmiechniętej twarzy oraz czułym spojrzeniu, jak zwykle siedzący ze skrzyżowanymi nogami na lotosowym tronie, uzewnętrzniając swoją chwałę. Po obu stronach posągi jego dwóch uczniów: Kassapa i Ananda. A wokół nich, wzdłuż ścian szczytowych, posągi Osiemnastu Arhatów.

Po zaznajomieniu się z architekturą i historią czasów dynastii Tang przenosimy się bardziej na północ, na olbrzymi plac o powierzchni 15 000 m², aby wieczorem obejrzeć przedstawienie multimedialne.
Od strony wejścia stoją pamiątkowe posągi sławnych poetów i naukowców czasów dynastii Tang. Spotkamy takie sławy, jak: Li Bai (poeta), Du Fu (poeta), Wang Wei (poeta, malarz, muzyk) i Han Yu (poeta i polityk), wybitnego kaligrafa - mnicha Huai Su, a także „króla chińskiej medycyny” – Sun Simiao. Na płytach wyryto ważkie związane z nimi sentencje. Nawet czubki lamp ulicznych i balustrady wskazują na związki z myślami tych wielkich ludzi.

W kształcie litery T fontanna o 1024. dyszach jest podzielona na trzy obszary: stumetrowy basen z wodospadem, basen z ośmioma poziomami oraz basen muzyczny.

Najbardziej spektakularnym jest nocne widowisko, gdzie oprócz wielu znanych europejskich melodii, głównym utworem odtwarzanym podczas spektakli jest Duch Wodny z Tang. Woda wypływa wg głównych 22. wzorców, które uzupełniają skomplikowane, jak kwiat lotosu, morze chmur, latające mewy czy laserowa kurtyna. W szczególności 20. metrowa Fontanna Ognia o szerokości 60 m skupia uwagę widzów. Dzięki kombinacji muzyki, świateł , wody i zmian kolorów, nocna fontanna tryska w powietrze mieniąc się tysiącem błysków świetlnych.