Drugi hegemon

Wstąpienie na tron w 637 r. p.n.e., księcia Yu, znanego jako książę Huai z Jin, skomplikowało sytuację państewka Jin. Książę Mu z Qin żywił pretensje do Yu i jego małżonki, a własnej córki Huai Ying (懷嬴), z powodu ich ucieczki od niego i wstąpienie na tron własnego zięcia. Książę Chong’er, brat księcia Hui, a ojca Yu, popierany przez wielu możnowładców, wysunął roszczenie do tronu, choć wiele lat wcześniej zrzekł się władzy na rzecz młodszego brata.

Najprawdopodobniej na tę sytuację miały wpływ wcześniejsze posunięcia zmarłego władcy. Wewnętrzne: próba zamordowania brata Chong’er, czy doprowadzenie do śmierci potężnego Li Ke, dzięki któremu synowie pierwszej żony mogli zostać władcami Jin, a więc właśnie on. Najważniejszą zewnętrzną była odmowa pomocy zawsze wspierającym sąsiadom – Qin, podczas klęski głodu. A może Yu nie nadawał się na władcę?

Wobec tego książę Chong’er przy wsparciu armii Qin, a także generałów Jin, Luan Zhi i Xi Hu, którzy zabili księcia Huai w Gaoliang, wstąpił na tron jako książę Wen z Jin (晉文公). Zanim zasiadł na tronie, musiał pozbyć się ministrów bratanka, Lü Sheng (呂省) i Xi Rui (郤芮).

Początki były bardzo trudne, należało zmierzyć się z destrukcyjnymi działaniami popleczników nałożnicy Li Ji oraz zwolenników młodszego brata i jego syna. Celem opanowania sytuacji i ustabilizowania władzy uzyskał wojskową pomoc państewka Qin.

Z czasem nagrodził wszystkich, którzy go również w przeszłości wspomagali na uchodźstwie.

Imię osobiste nowego panującego brzmiało Ji Chong’er (姬重耳), i był synem księcia Xian (晉獻公, 676-651), władzę objął w mieście Pu (蒲, współczesne Xixian, prow. Shanxi).

Młodość miał bardzo trudną. Uciekając przed śmiercią przez 19 lat przemieszczał się z państewka do państewka, ponosząc trudy zwykłego człowieka. Taki los zgotowała jemu i jego bratu branka ojca, Li Ji(驪姬), której ambicją było umieszczenie własnych synów na tronie. Przyczynił się do tej sytuacji również ich ojciec, pozwalający sobą manipulować.

Chong’er okazał się wyśmienitym władcą. Otoczył się wieloma kompetentnymi urzędnikami (pięciu godnych, wuxian 五賢), z których najważniejszymi byli: Zhao Shui 趙衰 (Zhao Chengzi 趙成子), Hu Yan 狐偃, Jia Tuo 賈佗, Xian Zhen 先軫 i Wei Chou 魏犨(wicehrabia Wu z Wei 魏武子). Poprzez centralizację administracji w krótkim czasie uczynił Jin potężnym państewkiem.

Książę Chong,er nie tylko dbał o interes Jin. Zależało mu na spokoju w całym regionie, bo przecież znał sąsiadów przebywając u nich na wygnaniu. Dlatego na początku swego panowania złożył oficjalne wizyty w większości ówczesnych państewek, pozyskując wiedzę o ich problemach i mocnych stronach.

Kiedy w 635 r. p.n.e. król Xiang z Zhou (周襄王, 652-619) został zmuszony udać się na wygnanie przez uzurpatora, księcia Dai 帶, to właśnie książę Wen z Jin pospieszył mu z pomocą, przywracając status quo stolicy królewskiej, Luoyang. Jin zostało wtedy nagrodzone cennymi i strategicznymi terenami w pobliżu Chengzhou.

Książę Wen wykorzystując swą siłę wszedł w wojskowe sojusze z Qi, Qin i Song przeciw Chu, które coraz śmielej zaczęło wkraczać na północ, po śmierci pierwszego hegemona, księcia Huan z Qi. Gdy kilka feudalnych państewek oblegało państewko Song 宋, pomoc udzieliło właśnie państewko Jin, choć nie bezpośrednio. Książę Wen organizując obronę, trzema oddziałami zaatakował państewka Wei 衛 i Cao 曹, tak aby władca Chu, ich potężny stronnik wycofał siły z oblężenia Song. Wcześniej zawarte sojusze oraz pomoc Zheng, umożliwiły w 632. pokonać armię państewka Chu (楚), w Chengpu (城濮, współczesne Zhengcheng, prow. Shandong).

Postawa moralna, poczucie sprawiedliwości, rozwój gospodarczy oraz zwycięstwa militarne umożliwiły mu zgromadzenie wokół siebie feudałów całego regionu. Dlatego król Zhou obdarzył go tytułem hegemonialnego władcy (houbo 侯伯), a wszyscy panowie przysięgli mu wierność. W Wen 溫,a późniejw Jiantu (踐土, współczesny Yuanyang, prow. Henan), książę Wen rozumiejąc doniosłość podtrzymywania scalania domeny chińskiej przez dynastię Zhou, zebrał władców feudalnych, aby oddać hołd królowi Xiang z Zhou.

W 630 r. p.n.e. Jin i Qin, w odwecie za poparcie państewka Chu, zaatakowali państewko Zheng.

Książę Wen z Jin, choć dzierżący władzę jedynie w latach 636 – 628, stał się drugim hegemonialnym władcą domeny chińskiej po diuku Huan z Qi (685-643), a dzięki swemu rozsądnemu postepowaniu doprowadził do tego, że Jin stało się najpotężniejszym państewkiem regionu.

Kiedy zmarł, władcą Jin został jego syn, książę Guan 讙, znany jako książę Xiang (晉襄公, 628-621) mimo, że pierwszą poślubioną żoną była księżniczka Jiuru (咎如) z plemion Red Di, z którą miał dwóch synów, księcia Boshu (伯鯈) i księcia Shuliu (叔劉). Niestety, od tej pory wzrosło napięcie pomiędzy mniejszymi państewkami, zwłaszcza graniczącymi z Jin i Chu, co spowodowało ciągłe prowadzenie wojen.