Barbarzyńcy

W literaturze historycznej istnieje zamieszanie wokół identyfikacji tzw. barbarzyńców, czyli ludów nękających Państwo Środka od strony północnej i zachodniej.

Xianyun (猃狁) to starożytne koczownicze plemię, które zaatakowało dynastię Zhou. Uczeni identyfikują Xianyun z Quanrong (犬戎) jako etniczną grupą północno-zachodnią, natomiast Xiongnu (匈奴) jako plemiona koczownicze żyjące na terenach dzisiejszej Mongolii. W Księdze Pieśni (Shijing, 诗经) można znaleźć cztery utwory opiewające wojskowe zmagania Zhou za panowania króla Xuan z Xianyun. Utwór Cai qi opowiada o walce 3000 rydwanów Zhou z Xianyun. Natomiast utwór Liu Yue (Szósty miesiąc) przedstawia ciężką sytuację na polu bitwy, gdy wojska Zhou słabły w dolinach rzek Jing i Luo, dopływach rzeki Wei, dopuszczając zbliżanie się wroga do centrum państwa Zhou.

Pierwsze pisemne informacje mówią o najazdach Xirong (西戎, wojowniczym ludzie Zachodu) i można już je znaleźć pod datą 843, tj. w czasach panowania króla Li, kiedy najeźdźcy osiągnęli stolicę Zhou, Haojing. O tej napaści w różnych dokumentach wymiennie jest mowa o Xirong (Zachodnie Rong) i Xianyun tj. zachodnie plemiona wojownicze. Xianyun ponownie zaatakowały w 823 r. p.n.e., w piątym roku panowania króla Xuan. Prawdopodobnie w pierwszym przypadku mówi się bardziej ogólnie o wojowniczych plemionach zachodnich, natomiast w drugim nazwa nawiązuje do korzeni etnicznych. Taktyka wojskowa tych ludów charakteryzowała się nagłym atakiem, co można było przeprowadzić tylko mobilnym wojskiem uzbrojonym w łuki i strzały, przemieszczającym się na koniach i posiłkując się konnymi wozami. Niektórzy uczeni twierdzą, że Xianyun byli zbliżeni wyglądem do Scytów i Cymeryjczyków (Kimerów) migrujących z Zachodu. Na znalezionym niedaleko Xi’an brązowym naczyniu obrzędowym, podwójnym You, odczytano, że w 816 r. p.n.e. Xianyun walcząc na wozach konnych zaatakowały Jing (京), garnizon koszarujący w dolnej części regionu Ordos, obecnie Mongolia Wewnętrzna. W czasach Okresu Wiosen i Jesieni oraz Walczących Królestw mianem Xirong zwano ludy zamieszkujące wschodnie Dongyi, północne Beidi i południowe Nanman – ludy koczownicze o odmiennej naturze i sposobie życia. W późniejszych latach, od czasów dynastii Han zamiast określenia Xianyun używano Xiongnu (匈奴) chcąc określić ludy pochodzenia nomadycznego.

Późniejsi kronikarze jak: Sima Qian, Ying Shao, Wei Zhao i Jin Zhuo stwierdzają, że Xunyu (獯鬻) czy Xianyun (猃狁) za dynastii Han byli nazywani Xiongnu (匈奴). Również kronikarz dynastii Tang Sima Zhen używał tego określenia. Wszechstronny uczony dynastii Qing, Wang Guowei, w wyniku badań i porównań fonetycznych napisów na brązach oraz struktury znaków, w swojej pracy na temat historii i filozofii starożytnej Guantang Jilin (觀堂集林), doszedł do wniosku, że plemienne nazwy Guifang (鬼方), Xunyu (獯鬻), Xianyu (鮮虞), Xianyun (獫狁), Rong (戎), Di (狄) i Hu (胡) podawane w kronikach dotyczą tej samej narodowości, która później w historii począwszy od dynastii Qin występowała jako Xiongnu.

Rong (戎) stanowiło wspólną nazwę różnych starożytnych ludów, które przede wszystkim zamieszkiwały tereny przygraniczne Huaxia (華夏), stanowiącej konfederację plemion Huangdi i Yandi, zajmując tereny wzdłuż Huanghe, a będących przodkami dominującej grupy etnicznej Han, po przeobrażeniu podczas panowania dynastii Xia, Shang, Zhou i Qin.

Xirong to również nazwa państewka leżącego po zachodniej stronie Huaxia (traktowanego jako centrum) − istniejącego z czasach Okresu Wiosen i Jesieni oraz Walczących Królestw − które wraz Dongyi (東夷, leżące po wschodniej), Baidi (北狄, po północnej) i Nanman (南蠻, po południowej), były nazywane Siyi (四夷) tj. czterech barbarzyńców, o czym można przeczytać w Księdze rytuałów, Liji (礼记).