Świątynia Jin

Król Chengwang miał młodszego brata Shu Yu Tang (唐叔虞), który został założycielem państewka Tang.

Gdy król Wu, ojciec chłopców zmarł, niestety obaj byli nieletni; dlatego w imieniu króla Cheng przez siedem lat rządził regent książę Zhou, młodszy brat króla Wu. Podczas regentury mieszkańcy krainy zwanej Tang (唐), korzystając z niepewnej sytuacji w kraju zbuntowali się, jednak książę Zhou, wspierany militarnie przez wielu książąt opowiadających się za konsolidacja państwa, uniemożliwił oderwanie się jej mieszkańców od domeny chińskiej.

Według Zapisków historyka (Shiji, 史记) Sima Qian, pewnego dnia, gdy nieletni król Cheng spędzał czas z młodszym bratem księciem Yu, ten pierwszy podał liść drzewa parasolowego (drzewo wutong, 梧桐, którego drewno ma wyjątkowo doskonałe właściwości akustyczne i dlatego jest wykorzystywane do wyrobu tradycyjnych chińskich instrumentów jak: guqin i guzheng) i podając go bratu powiedział żartobliwie: Niech to będzie dowód, że uczynię Cię panem lennym. Uszczęśliwiony książę Yu opowiedział o tym zdarzeniu księciu Zhou. Książę Zhou był nie tylko regentem, ale również nauczycielem przyszłego władcy, dlatego delikatnie wybadał młodzika, co do jego intencji. Kiedy jednak okazało się, że był to tylko żart starszego brata, wytłumaczył, że suwerenowi nie wolno żartować i wszelkie obietnice należy spełniać. Młody król, stając na wysokości zadania, dał bratu dopiero co podbite tereny Tang, na zachód od współczesnego Yicheng, prowincji Shanxi. W późniejszym czasie syn i następca księcia Shu Yu, Xie markiz Jin (Jin Hou Xie, 晉侯燮), przeniósł stolicę Jiang (绛) bliżej rzeki Jin i zmienił nazwę państewka na Jin.

Bez względu na legendę, czy jest oparta na faktach czy nie, korzenie powstania Świątyni Jin (晉祠), najbardziej znanego kompleksu świątynnego prowincji Shanxi, można odnaleźć w czasach Zachodniej Dynastii Zhou, za panowania króla Cheng (panowanie 1042 – 1021 r. p.n.e.). Jego młodszy brat Yu okazał się charyzmatycznym przywódcą, który poświęcił wszystkie swoje siły, aby uczynić państwo zamożnym. Dla uczczenie wspaniałego praprzodka, potomkowie zbudowali świątynię.

Świątynia jest położona 25 km na południowy zachód od Taiyuan, u podnóża góry Xuanweng, a została zbudowana w czasach dynastii Wei (386 − 534).

Najstarszym jej budynkiem sprzed blisko 1000 lat, do którego przybywa wielu turystów, jest Hala Świętej Matki, zbudowana w latach 1023 – 1032 w czasie panowania dynastii Song. Zachwyca tu osiem filarów, wokół których wiją się drewniane smoki, jednocześnie podpierając podwójny dach z okapami.

Kompleks był w ciągu następnych stuleci rozbudowywany, dzięki czemu możemy podziwiać budynki, tarasy, mosty i kolekcję 100 rzeźb.

Kolejną atrakcją są figurki służących stojące w sanktuarium Matki, to kolorowe rzeźby z gliny wykonane w czasach dynastii Song (960 - 1279), realistycznie przedstawiające służące i pokojówki wykonujące różne prace domowe, jak: mycie, zamiatanie, a nawet taniec. 

Najstarszym skarbem jest cyprys posadzony jeszcze za Dynastii Zhou. Choć ze starości rośnie pod kątem 40 stopni, nadal żyje i się zieleni, co można ocenić jako cud przyrody. Cyprysy należą do drzew bardzo długo żyjących, mających grube i powykręcane o dziwnych kształtach pnie.

Na terenie kompleksu zachwycają Hala Ofiar, Most Latarni zlokalizowany nad stawem rybnym, który stał się pierwowzorem późniejszych mostków w architekturze ogrodowej Chin.

Świątynia Praojców Jin, była przez lata w pewnym sensie, wzorcowym cesarskim ogrodem. Płynące przez kwadratowy staw Yuzhao źródło rzeki Jin przez cały rok utrzymuje stałą temperaturę 17 stopni Celsjusza. W poprzek wybudowany za czasów dynastii Song most zwany Feiliang ma bardzo ciekawe rozwiązanie. Główną konstrukcję stanowią 34 małe, ośmiokątne kamienne słupy; natomiast drewniane kwadratowe elementy konstrukcji ułożono pomiędzy szczytami kolumn, poprzecznie wspierają powierzchnię ciągu pieszego mostka wraz z kamiennymi balustradami. Molo na kierunku północ-południe łączy pawilony Shengmu i Xian. Całość konstrukcji przypomina ogromnego ptaka przygotowującego się do lotu, stąd nazwa Feiliang (latające dźwigary).

Ze względu na nadzwyczajność kompleksu wiele utworów napisanych przez cesarzy, urzędników i poetów opiewało malowniczość tych terenów. Do najsłynniejszej o wymiarach 1,95*1,2 m, składającej się ze 1203 znaków steli tekst napisał cesarz Taizong dynastii Tang w 646 roku, a była przechowywana w pawilonie, znanym dzisiaj jako Zhen Bao Han Guan.

Obok Świątyni znajduje się prywatna rezydencja wysokiej rangi urzędnika Wang Qiong wybudowana w 1532 r.