Trzy panowania

Początkowa faza Zachodniej Dynastii Zhou (Xizhou 西周) obejmująca rządy królów Wu, Cheng, Kang i Zhao trwała w latach 1046 – 957 r. p.n.e. Pomyślność swą zawdzięczała antenatowi, królowi Wen Zhou (周文王) żyjącemu w latach 1152 – 1056 r. p.n.e.

Chengwang (Zhou Cheng Wang,周成王), imię osobiste Ji Song (姬誦), był drugim królem dynastii Zhou. Okres jego panowania to 1042 – 1021 lub 1042/35 – 1006 r. p.n.e. Rodzicami jego był Wuwang i królowa Yi Jiang (邑姜). Niestety przedwczesna śmierć zabrała króla Wu, dlatego król Cheng wstępując na tron był nieletnim. Z tego powodu najbliższy współpracownik króla Wu, a zarazem jego młodszy brat, książę Zhou (周公), został regentem.

Zdając sobie sprawę z tego, że wszyscy, którym marzy się władza w tym momencie zaatakują, musiał im stawić czoło w imieniu syna Wu. Z pomocą młodszego brata nadzorował sprawy rządowe, co zresztą czynił już wcześniej za życia króla Wu. W późniejszym czasie musiał pokonać zbuntowanych braci, tj. wujków króla Cheng − Cai Shu, Guan Shu i Huo Shu. Wujkowie bratając się z synem ostatniego króla dynastii Shang, Wu Geng (武庚), liczyli na podniesienie swojej pozycji i przejęcie władzę. Wu Geng mając dodatkowo poparcie wodzów części plemion wschodnich: Xu Yang (奄徐), Xiong (熊) i Ying (盈) wraz ze zbuntowanymi możnowładcami Zhou zaatakowali. Jednak księciu Zhou udało się pokonać wszystkich, a w późniejszym czasie poprowadzić kampanię przeciw 17 plemionom wschodnim. Aby mieć dogodniejsze baczenie na te tereny, zgodnie z wolą pierwszego króla, książę Zhou ustanowił stolicę wschodnią nad brzegiem rzeki Luo (洛水), nazwaną Luoyi (雒邑) (obecne Luoyang 洛陽, prowincji Henan). Konsekwencją stłumienia buntu były kolejne nadania ziem wiernej części rodziny królewskiej.

W siódmym roku panowania król Cheng przejął realną władzę i choć książę Zhou wycofał się z życia publicznego, nadal jednak wywierał duży wpływ na państwo. W początkowym okresie swych rządów młody król wraz z księciem Zhou ustabilizował granice dynastyczne, pokonując kilka barbarzyńskich plemion.

Po śmierci króla Cheng, na tronie zasiadł jego syn Zhao (釗), znany jako król Kang (周康王). Obydwaj władcy słynęli z bezkonfliktowych rządów, w czasie których nie było konieczne korzystanie z prawa karnego w ogóle – aż trudno w to uwierzyć.

Kangwang (周康王, Zhou Kang Wang), imię prywatne Ji Zhao (姬釗), trzeci władca dynastii Zhou panował w latach 1020 – 996 r. p.n.e. lub 1005 – 978 r. p.n.e. Prowadził politykę ojca króla Cheng, powiększył terytorium Zhou w kierunku północnym i zachodnim, a także stłumił rebelię na wschodzie. Wniósł bardzo duży wkład w konsolidację dynastii, słynnym Edyktem księcia Kang (Kang Gao康誥), który znalazł się w Księdze Dokumentów (Shangshu尚書). Upominał w nim feudałów, aby swoim postępowaniem przestrzegali rozporządzeń dynastycznych założycieli króla Wen i króla Wu, jako podstawy funkcjonowania dynastii Zhou. Edyktem królewskim przekazał administrację nad wschodnią częścią państwa, ze stolica w Luoyi, księciu Bi ( Biming 畢命). Z nie wymienionych informacji w źródłach historiograficznych, a odczytanych na naczyniach z brązu wiadomo że: markiz Jin (晉) został zobowiązany do przejęcia odpowiedzialności za rezydencję królewską w Gongmei (宮美) – był to zalążek przyszłego państewka Jin. Yu (盂), który później dowodził armią królewską podczas udanej kampanii przeciw barbarzyńcom z północy Guifang (鬼方), nadzorował cztery domeny. Szlachcic Ze (矢) został administratorem terytorium Yi (宜) na południowym wschodzie. Społeczeństwo w czasach króla Kang prowadziło dostatnie życie.

Synem jego był Zhaowang (周昭王, Zhou Zhao Wang) lub inaczej znany jako król Chao Chou, był czwarym królem dynastii Zhou, panował w latach 995 – 977 r. p.n.e. lub 977/75 – 957 r. p.n.e.

Panowanie Zhao nastąpiło w momencie, gdy dynastia Zhou powiększyła już swoje wpływy na równinach centralnych Chin. Syn chcąc powtórzyć wyczyn ojca wyprawił się przeciwko państwu Chu, chcąc rozszerzyć terytorium państwa w kierunku południowym. Zgodnie z przekazami źródłowymi charakter Zhao już nie dorównywał zaletami swoim antenatom, kochał przyjemności życia doczesnego, które mógł realizować dzięki swojej władzy, ignorując politykę państwa. Niestety miłość do rzadkich roślin i zwierząt miała się okazać zgubną dla dynastii. Zhao po namowie emisariusza, który jakoby złapał rzadkiego ptaka na terenie państwa Chu, postanowił wybrać się tam osobiście. Po przekroczeniu rzeki Han stało się oczywistym, że został podstępnie wciągnięty w pułapkę. Po kilku nierozstrzygających walkach zaczął się wycofywać, jednocześnie grabiąc i najeżdżając na tereny wiejskie. Podczas przekraczania rzeki Han, łodzie zaczęła nabierać wody i król Zhao utonął wraz z sześcioma oddziałami. Była to pierwsza wielka porażka w historii dynastii Zhou, co złamało potęgę militarną państwa, a armia zatrzymała się na południe od rzeki Han, ustanawiając granice kontroli południowych terytoriów przez Zachodnią Dynastię Zhou. W rezultacie tego zdarzenia dynastia Zhou zaczęła powoli podupadać.