KWIAT ŚLIWY natchnieniem malarzy i tancerzy

Oprócz poetów również malarze upodobali sobie kwiat i gałązkę śliwy. Malarstwo literatów (wenrenhua), będące rozrywką ludzi wykształconych, jest terminem obejmującym sztukę malarstwa, kaligrafii i poezji. Dlatego najczęściej na wspaniałych zwojach jedwabiu lub papieru, oprócz grafiki monochromatycznej bądź kolorowej, znajduje się wiersz nawiązujący do tematyki obrazu lub/i dedykacja namalowana wycyzelowanymi hieroglifami. Malowanie kwiatów śliwy stało się modne za czasów Północnej dynastii Song (960 - 1127 r.) i od tej pory na stałe zapisało się w kanonie artystycznym.

Wang Yan Sou (1041 – 1091 r.), kaligraf i dworzanin Północnej dynastii Song, zasłynął obrazem Kwiat śliwy na przewijanym poziomym jedwabiu o wymiarach 45 cm x 120 cm.

Cesarz Huizong dynastii Song (1082 – 1135 r.), jeden z najzdolniejszych malarzy spośród cesarzy chińskich, namalował papugi na gałązce kwitnącej śliwy.

Wang Mian (1287 – 1359 r.) malował kwiaty śliwy, wypracowanym przez siebie nowym stylem, jako metafory przeciwko mongolskiej dynastii Yuan.

Również piękny zwój poziomy, na papierze o wymiarach 1360 x 223 mm, przedstawiający Kwiat śliwy pozostawił po sobie poeta i malarz natury z połowy XIV wieku Zou Fulei.

Ciekawym jest dzieło Shi Tao (1642 – 1707 r.) łączące poezję, kaligrafię i malarstwo. Obraz został podzielony na trzy części: w prawym górnym rogu znajduje się wiersz składający się z 240 ideogramów, w części środkowej kwiat śliwy, a na dole bambus. Cała powierzchnia jest spójna dzięki połączeniu jedną gałęzią śliwy, od lewego górnego rogu do prawego dolnego.

Podobnie poprowadził gałązkę śliwy Wang Shishen (1686 – 1762 r.), łącząc lewy górny róg, poprzez prawy środek, a kończąc w lewym dolnym rogu.

Obrazy Jin Nong (1687 – 1763 r.) są prawie na całej powierzchni wypełnione. Dzięki temu, że cieszyły się dużym popytem, autor mógł utrzymywać się z ich malowania. Ze względu na słaby stan zdrowia nie udało mu się zdać urzędniczych egzaminów cesarskich.

Styl Gao Xiang (1688 – 1753 r.) wywołuje wrażenie pustki, tak jakby pozwalał widzowi na wypełnienie wolnego miejsca wyobraźnią i dopowiedzenie własnego dokończenia obrazu.

Luo Pin lub Luo Ping (1733 – 1799 r.), uczeń i wychowanek Jin Nong’a, utalentowany malarz, całe życie uważał się za surowego buddystę. Specjalizował się w malarstwie śliw, bambusów i postaci z panteonu buddyjskiego.

Wang Shishen, Jin Nong, Gao Xiang i Luo Ping należeli do grupy Ośmiu Ekscentryków z Yangzou. Była to grupa chińskich malarzy dynastii Qing (łącznie w różnych wariantach przewija się 13 nazwisk), którzy odrzucili wierność doktrynie na rzecz oryginalności i indywidualizmu osobowości. Ponieważ każdy z nich miał silny charakter i duży temperament, starali się wprowadzić do swoich obrazów własny styl (co w konserwatywnych Chinach było kuriozum). Większość z nich pochodziła z rodzin ubogich, a nawet bez wykształcenia. Można z tego wnioskować, że właśnie dzięki swemu rodowodowi, to właśnie oni widzieli współczesność z perspektywy normalnych, zwyczajnych ludzi, stanowiących większość populacji Chińczyków.

Okres panowania dynastii Song (960 – 1279 r.) to także okres rozwoju poezji śpiewanej i chińskiej opery. Prekursorem wprowadzenia do sztuki (w ogólnym tego słowa znaczeniu) kwiatu śliwy jest bezwątpienia buddyjski mnich, malarz Zhongren, żyjący w klasztorze Huanguang w prowincji Hunan. Stworzył nowatorski sposób tworzenia grafiki tuszem, kontrolując głębię odcieni szarości, co nadawało pełnię inwencji charakterowi obrazu. Mimo, że działalność Zhongren’a na niwie artystycznej była bardzo szeroka, nie są znane, ani jego data urodzenia i śmierci, ani spuścizna. Był wielkim przyjacielem urzędnika, poety i malarza Huang Tingjian (1045 – 1105 r.). Skąpy zasób informacji historycznych, nie przeszkodził w tym, że następne pokolenia zapamiętały, iż Shi Zhongren to twórca śliwkowego stylu malowania tuszem na jedwabiu, a jego obrazy zostały uznane za poezję bez słów.

Dzisiaj, właśnie za inspiratora powstania i działalności grupy taneczno-muzycznej Shen Yun Performing Arts uważa się Zhongren’a. Stał się on duchowym nauczycielem popisowego przedstawienia - tańca wiosennej śliwy. Choreografia tej wyjątkowej realizacji nawiązuje do kwiatu śliwy, uzmysławiając ludziom poczucie nadziei, nadejścia wiosny, radości i odnowy życia. Łagodne ruchy tancerzy obrazują powolny rozkwit kwiatu śliwy w zimowej mroźnej aurze. W trakcie spektaklu pojawiają się podmuchy zamieci śnieżnej. Jednak ruchy tancerzy pokazują, że sobie nic z tego nie robią i dzięki swojej wewnętrznej odwadze kwiat śliwy wcale nie ginie, doczekując pierwszych promieni słońca. Pod ich wpływem kwiat śliwy staje się jeszcze piękniejszy, bardziej kolorowy i świeży. Płatki śliwy się prostują, pokazując czar i siłę.

BOGINIE, ARTYŚCI I KWIATY 3

Powiązane notki:

Kalendarz kwiatowy

Kwiat śliwy a poeci i symbole

Makijaż księżniczki Shouyang

Kwiat moreli

Kwiat morli w sztuce i symbolice

Konkubina Yang Gui Fei