Tusk cytuje pojęcie "streitbare Demokratie" Loewensteina - będzie denazyfikował

[Tusk nie działa "na wariata". Wczoraj wystąpił z otwartą przyłbicą ujawniając, że kieruje nim zamiar zaprowadzenia demokracji walczącej. Za jego działaniami kryje się zapewne jakiś "sztab" logistyczny. Sytuacja przyjmuje więc nowy obrót. Wyklarowuje się. Państwem demokracji walczącej miało być ukraińskie państwo wg politologicznego projektu Szuchewycza i Bandery. Zgodnie z demokracją walczącą rozwiązano Komunistyczna Partia Niemiec w Niemczech Zachodnich w 1947 r. Tusk zapomina, że tworzy koalicję z dwiema partiami komunistycznymi, które wg "streitbare Demokratie" winny zostać rozwiązane :). Może koalicja z partiami, które winny być rozwiązane sama też winna być rozwiązana.]

Karl Loewenstein i tuskowa "demokracja walcząca", czyli "ogień ogniem"

Karl Loewenstein (9 listopada 1891 w Monachium – 10 lipca 1973 w Heidelbergu ) był niemieckim prawnikiem i politologiem żydowskiego pochodzenia.

Jego badania i dociekania nad typologią różnych konstytucji miały pewien wpływ na zachodnią myśl konstytucyjną. Loewensteinowi przypisuje się ustanowienie teoretycznych podstaw demokracji walczącej w celu zwalczania antydemokratycznych ruchów masowych. Loewenstein ukuł termin demokracja bojowa (streitbare Demokratie), gdy opisał gotową do walki demokrację, wyposażoną w solidne mechanizmy konstytucyjne, aby przeciwstawić się autokracie , który w głosowaniu powszechnym uzyskał urząd w ramach instytucji demokratycznej.

Pracował jako wykładowca w swoim rodzinnym Monachium, gdy w 1933 roku władzę przejęła partia nazistowska Adolfa Hitlera. Loewenstein wyjechał do Stanów Zjednoczonych , gdzie został przewodniczącym wydziału nauk politycznych w Amherst College i dużo publikował. Otrzymał obywatelstwo amerykańskie i po II wojnie światowej pracował dla alianckiego rządu wojskowego na okupowanych przez aliantów terytoriach (AMG) w Niemczech Zachodnich. Loewenstein działał jako oficer wywiadu. Nazywany był przez swoich kolegów „papieżem denazyfikacji ”

Wg Loewensteina naziści pasożytowali na niemieckim kodeksie cywilnym w ciągu trzech lat od przejęcia władzy: „narodowy socjalizm jest antyliberalny i antyindywidualistyczny, w domyśle jest irracjonalny, mistyczny i romantyczny; w rezultacie jest totalitarny do punktu religijnej obsesji”.

Loewenstein argumentował, że państwo demokratyczne powinno być przygotowane do użycia uprawnień nadzwyczajnych i czasowego zawieszenia podstawowych praw człowieka, jeśli instytucjonalne rządy prawa są utrudniane lub sabotowane. Loewenstein utrzymywał, że faszyzm nie ma intelektualnego jądra i zamiast tego opiera się na „emocjonalizmie”, z którym nie można walczyć normalnymi demokratycznymi środkami. Twierdził, że „ogień należy zwalczać ogniem” i że w obliczu przeciwności potrzebna jest bardziej „zdyscyplinowana” demokracja.

Demokracja walcząca to termin odnoszący się do zbioru praw, delegowanych przepisów i orzeczeń sądowych, które ograniczają pewne prawa i wolności w społeczeństwie demokratycznym w celu ochrony istnienia państwa, jego demokratycznego charakteru i instytucji, praw mniejszości lub innych aspektów systemu demokratycznego. Termin ten jest związany z konfliktem, który może pojawić się w demokratycznym kraju między przestrzeganiem wartości demokratycznych, w szczególności wolności zrzeszania się i prawa do bycia wybranym , a celem zapobiegania nadużywaniu tych zasad przez antydemokratyczne grupy i osoby.

W niektórych państwach demokratycznych istnieją dodatkowe szczególne rozróżnienia, popierane przez znaczną część populacji, które uzasadniają stosowanie demokracji walczącej. Istnieją jednak spory co do tego, które sytuacje uzasadniają stosowanie demokracji obronnej bez uznania tego za nadmierne represje praw obywatelskich.

Stosowanie demokracji walczącej można wyrazić poprzez szereg działań podejmowanych wobec osoby lub grupy, takich jak:

Nadzór służb bezpieczeństwa (zwłaszcza wywiadu wojskowego i policyjnego) nad aktywistami uważanymi za niebezpiecznych lub nad całymi stowarzyszeniami;
Ograniczenia swobody przemieszczania się i działania nad podmiotami podejrzewanymi o zagrażanie demokracji;
Pozbawienie osób i partii prawa do kandydowania w wyborach;
Zakazanie organizacji uważanych za zagrożenie dla demokracji;

Z reguły kraje demokratyczne starają się nie używać metod demokracji obronnej zbyt pochopnie lub zbyt surowo i w miarę możliwości poszukują alternatywnych sposobów działania, takich jak kampanie informacyjne i potępianie antydemokratycznych działań szanowanych osobistości publicznych. Istnieją jednak sytuacje, w których państwo może uciec się do defensywnych metod demokratycznych (zwykle realizowanych przez system sądowniczy lub inne organy państwowe).

Niemcy

W niemieckiej polityce koncepcja ta istnieje pod terminem wehrhafte lub streitbare Demokratie („dobrze ufortyfikowana” lub „walcząca demokracja”), co oznacza, że rząd federalny ( Bundesregierung ), parlament ( Bundestag i Bundesrat ) oraz władza sądownicza otrzymują szerokie uprawnienia i obowiązki w celu obrony liberalno-demokratycznego porządku podstawowego („freiheitlich-demokratische Grundordnung”) przed tymi, którzy chcą go znieść. Idea stojąca za koncepcją jest pojęciem, że nawet rządy większości ludu nie mogą być dopuszczone do ustanowienia reżimu totalitarnego lub autokratycznego , takiego jak Ustawa o pełnomocnictwach z 1933 r. , naruszając tym samym zasady niemieckiej konstytucji, Ustawy Zasadniczej Republiki Federalnej Niemiec .

Kilka artykułów niemieckiej konstytucji dopuszcza szereg różnych środków mających na celu „obronę liberalnego porządku demokratycznego”.

Art. 9 pozwala na oznaczenie grup społecznych jako verfassungsfeindlich („wrogich konstytucji”) i na ich zakaz przez rząd federalny. Partie polityczne mogą zostać oznaczone jako wrogie konstytucji tylko przez Bundesverfassungsgericht ( Federalny Trybunał Konstytucyjny ), zgodnie z art. 21 II.

Zgodnie z art. 18 Bundesverfassungsgericht może ograniczyć podstawowe prawa osób walczących z verfassungsgemäße Ordnung (porządkiem konstytucyjnym). Do 2022 r. nigdy nie zdarzyło się to w historii Republiki Federalnej.

Biurokracja federalna i stanowa może wykluczyć osoby uznane za „wrogie konstytucji” ze służby cywilnej zgodnie z Art. 33 ( Berufsverbot ). Każdy urzędnik państwowy ( Beamter , bardzo szeroka klasa obejmująca wielu w sektorze publicznym, którzy nie byliby uważani za urzędników państwowych w innych krajach, takich jak nauczyciele) jest zobowiązany do obrony konstytucji i porządku konstytucyjnego.

Zgodnie z art. 20 każdy obywatel Niemiec ma prawo do oporu wobec każdego, kto w ostateczności chce obalić porządek konstytucyjny.

Ponadto w Niemczech działa krajowa służba wywiadowcza, Verfassungsschutz , której głównym zadaniem jest śledzenie partii, które mogą naruszać konstytucyjne zakazy działalności na rzecz osłabienia demokratycznego charakteru państwa (dotyczy to w szczególności partii skrajnie prawicowych i komunistycznych).

Izrael

Izrael wdrożył zasadę demokracji obronnej, Ustawę Zasadniczą Knesetu (Artykuł 7A), która stanowiła, że „listy kandydatów nie wezmą udziału w wyborach, jeśli ich cele lub działania, wyraźnie lub domyślnie, zaprzeczałyby istnieniu państwa Izrael jako państwa żydowskiego lub zaprzeczałyby demokratycznemu charakterowi państwa Izrael”.

Chiny

Republika Chińska

Artykuł 5 Dodatkowych Artykułów Konstytucji Republiki Chińskiej wyraźnie stanowi, że każda partia polityczna, której cel lub zachowanie zagraża istnieniu Republiki Chińskiej lub konstytucyjnemu porządkowi liberalnej demokracji , jest niezgodna z konstytucją i Trybunał Konstytucyjny może ją rozwiązać.

opracował wawel24

https://en.wikipedia.org/wiki/Karl_Loewenstein

https://en.wikipedia.org/wiki/Defensive_democracy#Germany