A pytanie (to zadane wprost) przecież wyjątkowo dziś łatwe.

Mnie wszakże jak magnes ścignęły igły topoli.

A istot łajdackich już się mniej boję... bo coraz lepiej umiem je w porę dostrzegać(fakt, patrząc ze wstrętem)...

A wystraszył mnie (naprawdę:)) dźwięk pękających skorupek (znowu spaliłam garnek, ale tym razem z dobrego powodu - zaniemówiłam i znieruchomiałam, zapominając o palenisku, zaczytana w Strofie:)

I trochę też wspominając przy tym Borgesa, i jego zbiór istot fantastycznych - no, ale tamte przyjemniejsze były...

A dziś istotnie łatwo - przez igły topoli nawleczone zostały grube nici :) :) :)

Wizja?

Znakomita w obu wcieleniach.

I jeszcze ten Balladyny cień... i malin słodycz:)))

(ale to chyba nie te z mojej recepty???)

Trudno się na to uśmiechnąć, ale...

:)

Bo się cieszę z tego Twojego wiersza, Strofie, bardzo!!!

Bardzo się cieszę, że się cieszysz :) :)

Zbrodnia to niesłychana - z jednej strony jakby plus, żeś się sama przyznała, no ale... spalić garnek!?!?!

Nici babiego lata? Nie takie znów grube.

A ja akurat trwałam jeszcze w grozie, bo myślałam, że ktoś mi wlazł do domu przez okno... a to tylko skorupki po wody wyparowaniu zaszalały:), a garnek dzięki nim ocalał - robiąc złowrogi hałas, skorupki ocaliły go, jak niegdyś dzięki gęsiom - Urbs nie przepadł:)

No tak, nici babiego lata są raczej wątławe... :)

zawsze się okazuje, żeśmy w polifonii

głosikiem, który jako pierwszy cichnie.

Wspaniały.

Cudo!

:)

Trzynastego marca, trzynasty komentarz?

Tak nie będzie - jest czternasty:)

brak w splocie chóru swojego węzełka:

to, co doskwierać powinno najbardziej,

minie nas bokiem - los bywa łaskawy.

Dziękuję i ślę (zasyłam :) :) ) pozdrowienia!

I niech tak będzie! :) :)

Dzięki, Intuicjo!

Jak to skąd wiolonczela? Jak to skąd??

minie nas bokiem - los bywa łaskawy.

O jest nam hojną ręką udzielana

Łaska milczenia łaska odchodzenia

do rosnącego chóru tych co nie śpiewają

Dlatego śpiewem świat się nie napełnia.

i jaką pieśń śpiewamy - zawsze

się okazuje, żeśmy w polifonii

głosikiem, który jako pierwszy cichnie.

Ale nie naszą już rzeczą zapisać

brak w splocie chóru swojego węzełka:

to, co doskwierać powinno najbardziej,

minie nas bokiem - los bywa łaskawy.

O jest nam hojną ręką udzielana

Łaska milczenia łaska odchodzenia

do rosnącego chóru tych co nie śpiewają

Dlatego śpiewem świat się nie napełnia

i trwa jak pusty dzban pośrodku nocy,

stworzony po to, by wzmagać pragnienie.

I jeszcze można dołożyć.

Gorzej, jeśli kielichy, owszem, będą, ale życzliwa osoba postawi na zawartość dzbana :) :)

Już napełnione światłem z wiolonczeli

sącząc blask dżwięków z zimnego ukwiału

w bursztynu kroplę zmieńcie się, weseli

jak w chwili co trwać nigdy nie przestanie

zatrzymajcie uśmiech, powieki drżenie,

warg ciepłych miękkość, zuchwałe wezwanie

komandora, rozkoszy spazm, westchnienie...

:)

Andrzeju, zobacz, na jakie Ty mnie manowce sprowadzasz:) w poście.

:)

Ale rzeczywiście, taki wiersz kielichami i na cytrze uczcić należy (ba, choćby i kuflami - tu pełna zgoda:)))

Zresztą te Twoje bursztynowe mikstury nie są pozbawione piołunowego posmaku, stosownego w elegijnym czasie.

Ale nastrój się poprawił.

Ale nadal nie wiemy, co jest w kielichach.

:) :)

...Wieszajmy, żeby samemu nie wisieć,

poszczujmy psami i zaszczujmy krzykiem.

Żywych wytraćmy, a na wszystkich świętych

tęgi wytnijmy osinowy kołek...

Cichnie wiolonczela..., bo

"Oto już płacz gitary

słychać.

Poranek burzy się

w kielichach.

Zaczęła płakać nam

gitara.

Próżno uciszyć ją się starasz.

Nie można jej uciszyć

niczym."

Garcia Lorca, takie skojarzenie przywołała mi wiolonczela.

Serdeczności,

Anna, Sówka

Serce, czterema szpadami przebite.

:) :)

Piękny to węzełek, za który serdecznie dziękuję!

I równie serdecznie pozdrawiam! :)

Strof

Wiolonczeli też nie można uciszyć niczym!

W rozśpiewanej solidarności, z wizją malin, pozdrawiam,

Sówka

A "kielich albo nawet kufel" - w połowie pełny, w połowie pusty:)

Bo Ty, Andrzeju, dojrzałeś, ba, doceniłeś, wypijając, zawartość, a Ty, Strofie, chyba nie spojrzałeś dość uważnie:)

A tekst prościutki, egzegezy nie wymagał.

No, chyba że ktoś się woli upijać ciemnością:)

Albo - tylko sokiem z malin:)

wtedy zresztą kielich - całkiem już pełny:)))

:)

:) :)

PS Maska ci wszystko wybaczy? :) :) :)

Makro:

Masz mnie za Salomona? czy "za jaje"???

Mikro:

Aluzja zrozumiana;

- sugestia przyjęta!

Flaszki - są gromadzone:)))

Reszta (jest milczeniem???)

- Po poście:)))

Taki światłocień mi wyszedł...

Chciałam napisać: taki mi tu wyszedł Rembrandt, ale ...

Polacy nie gęsi, Chełmońskiego mają:)))

A i Boznańską... (piszę z poprawności, żeby mnie tu za seksizm nie wpisali na brzydkie karty Ksiąg:)))

Jest i cień odpowiedzi trzeciej... ale tę już u mnie podała w zarysie i w genialnym przebłysku Intuicja...

:)))

Donald ci wszystko wybaczy...

A może wypaczy?:))

serdeczności

Serdeczne dzięki! :)

jak Ty to robisz???? wklejam Ci zwykłe YT, a Ty przyjmujesz to jak dar królewski...

A swoją drogą - słuchając i oglądając Belle miałam poczucie uczestnictwa, czy Oni tak profesjonalni, czy tak emocjonalni, że mi się udzieliło - nie wiem, i wiesz - wnikać nie będę, posłucham sobie jeszce raz, uśmiechnę sie rzewnie (no przecież każda z nas chciałaby być tak pięknie przyzywaną Esmeraldą choć przez chwilę)

To ja dziękuję!

(...) "Władimir Fieofanowicz Diemianok - przyszły poeta Stanisław Misakowski - urodził się w maju 1917 roku w siole Nowo-Wozniesienskoje pod Chersoniem, w dużej chłopskiej rodzinie."(...)

Ziemia

znużona dniem

ociera się

o błękit

słowik kołysanką

zamyka noc

ludzie

pokrajani odległością

wyparowują z pamięci

pozostaje pęk wrażeń

w oczach

jak negatyw

który nigdy nie będzie wywołany

("Ziemia”, 1957)

A teraz zastanawiam się - czy miałeś przeczucie (no bo nie napiszę "intuicję" (-: ) czy wiedzę

pozdrawiam porannie

http://www.recogito.pologne.net/recogito_41/obserwatorium1_1.htm

Patos... W każdym języku jego dobre lub złe przyjęcie zależy od okoliczności, w jakich się pojawia. Czasem razi, czasem jest konieczny...

Pozdrawiam i, nastrojony miłośnie, miło śnię :) :)

Pozdrawiam wieczornie :)

Świetny wiersz, bardzo mi się podoba. Ten dwugłos ewokuje swoistą sceniczność. Wiersz zdaje się być epilogiem lub kulminacyjną sceną utworu dramatycznego. Ale wcale nie działa to na niekorzyść jego poetyckości i całościowości. Brzmi jak fragment dramatu, ale jest zamkniętą, pobudzającą wyobraźnię i myśl całością. Ciekawy efekt osiągnąłeś Autorze :).

A jeśli chodzi o mój odbiór, odczytanie i skojarzenia?

Miałem dwa skojarzenia.

Pierwsze to dialogo-monolog Stawrogina z Michaiłem Priszwinem (Priszwin rozpoczyna). Niedawno czytałem fragmenty późnych dzienników Priszwina, brzmią zupełnie jak kwestie wypowiadane w Twoim wierszu przez pierwszą postać.

Drugie skojarzenie jednak wydaje mi się lepsze, może trafniejsze.

Opiszę je obszerniej.

Jest wrzesień (może listopad) 1843r. Nanterre pod Paryżem albo Nohant, środek nocy. Po spotkaniu kilku osób w salonie pozostało dwóch mężczyzn: Słowacki i Bakunin. Niedawno z domu wybiegła wzburzona George Sand. Obaj panowie,

po wyraźnym przedawkowaniu wina, mówią w swoim kierunku, ale nie oczekują odpowiedzi. Bakunin stawia kielich z winem na fortepianie i peroruje, akcentując koniec każdego zdania uderzeniem w pojedynczy klawisz.

Juliusz siedzi przy stole, zerkając co chwila w stronę drzwi, przez które wybiegła George i opróżnia ponad połowę butelki wyśmienitego Rieslinga, którego specjalnie na tę okazję przywiózł. Butelkę tę dostał z piwnic klasztoru w Fuldzie, gdy przejeżdżał przez tę miejscowość 12 lat wcześniej w drodze do Paryża i Londynu. Miał nadzieję wtedy pobuszować w klasztornej kolekcji manuskryptów licząc może na znalezienie jakiegoś nieznanego dzieła Rabana Maura, który ponad 10 wieków wstecz był kierownikiem słynnej szkoły klasztornej w Fuldzie. Słyszał też, że są pewne szanse na znalezienie w bibliotece klasztornej fragmentów  zaginionego matematycznego dzieła Apulejusza.

Niestety, czas zbyt naglił i w rezultacie miast pliku notatek z poszukiwania nieznanych dzieł, wyjeżdżając z Fuldy zabrał ze sobą jedynie butelkę 44-letniego Rieslinga z cennych przyklasztornych winnic, którą dostał w prezencie od opata. Był to rzadki gatunek Rieslinga z winogron z zaczątkiem szlachetnej pleśni (Botrytis cinerea), smakowo pokrewny tokajowi. Butelkę tę trzymał na wyjątkową okazję. Decyzja zerwania z Kołem Sprawy Bożej oraz okazja jednoczesnego spotkania z Bakuninem i George Sand - były w jego mniemaniu, taką wyjątkową chwilą. Miał pewne plany współdziałania w trójkę, lecz po nerwowej reakcji George Sand wszystko wzięło w łeb. Został ze swoją ciemnobrązową butelką z nalepki której patrzyło na niego troje męczenników: rodzeństwo Symplicjusz, Faustyn i Beatrycze, patroni Fuldy. Juliusz mówił to do Bakunina, to sam do siebie, to znów zdawał się kończyć swą dłuższą mowę do George Sand. Mowę, którą przerwała mu już po kilkunastu zdaniach ostrym trzaśnięciem drzwiami. Na co miał nadzieję i co planował Juliusz organizując, w momencie zrywania z towiańczykami, to dziwne spotkanie anarchisty, "libertynki" z mistykiem - to może ukaże nam ten, kto podejmie się napisania całego utworu dramatycznego :).

Sand może nie tylko trzasnąć drzwiami, ale próbować również zatopić w butelce cygaretkę, co dodatkowo - ze zrozumiałych względów - wzbudzi w dwóch panach nerwową reakcję :)

Po gwałtownej sprzeczce jest już jasne, że Dessauer nie napisze muzyki do fragmentów poematu Słowackiego – Sand odmówiła pośredniczenia, więcej – zamierza użyć swoich wpływów, by projekt mistyczno-polityczny Juliana i Michaiła nie wyszedł poza progi nielicznych salonów.

:)

===============================================