Holocaust, holocausty i całodobowa agresja monokulturowa (anty-multikulti)

Sugerując się tym, co słyszymy od wielu lat w polskich mediach historia świata składa się z holocaustu Żydów i jakichś tam dodatków. Nie ma dnia, by od dwudziestu paru lat na którymś z kilkudziesięciu programów polskich platform cyfrowych nie było filmów i programów o Shoah (plus oczywiście nieśmiertelne Jedwabne i Kielce, jako pałka, którą Polacy będą waleni po głowach aż do końca świata 3 razy dziennie i zmuszani do powtarzanego w nieskończoność kajania się). Nawet teraz, gdy piszę te słowa, na ViaSat History leci film o Shoah. Ręczę, że to w tym momencie nie jedyny program z pakietu oddający czas antenowy temu tematowi. Przyznam się, że ten nawał wkładania do głów tak ukierunkowanych informacji zbliża się do stanu nasycenia i zmęczenia materiału. Z rozmów ze znajomymi wnioskuję, iż wiele osób „ma to samo”. Zmęczenie materiału po prostu. Zbastujcie prorocy „religii zastępczej”, bo skutek zaczyna być odwrotny od waszych zamiarów. Rozumiem wszystko, że wielu z was odrzuciwszy rygory judaizmu odczuwa głód jakiejś świeckiej wiary, która by zastąpiła wiele tomów Talmudu. Badacze nazywają ten nawał propagandy „historycznej” swoistą Ersatzreligion opartą na Verfolgungmythos (religią zastępczą ufundowaną na micie prześladowania) realizującą cel „strategii budowy grupowej solidarności”. Ale to są wasze problemy. Budujcie wspólnotę pośród siebie. My mamy inne wydarzenia historyczne budujące naszą tożsamość i je chcemy poznawać. Często, gdy włączam telewizor, radio, przechodzę koło kiosku, antykwariatu czy księgarni, to – dalibóg – nie wiem, czy jestem jeszcze w Polsce, czy już w Izraelu lub Nowym Jorku.

Oczywiście ofiarom holocaustu Żydów należy się pamięć. Ale – na Boga – holocaustów były dziesiątki w dziejach! Demon ludobójstw realizowanych na każdym kontynencie w ostatnich wiekach rzuca cień na wysokie mniemanie ludzkości o sobie. Dla was pisanie, rozmawianie, kręcenie filmów (na ile obiektywnych, to inna sprawa) o tragedii Shoah – to swego rodzaju czynności liturgiczne scalające rozproszony, świecki lud w monolit. Da się to zrozumieć. Ale mamy do czynienia z pomyłką adresata. Te wszystkie filmy, książki, artykuły gazetowe tak przecież są oczekiwane w Izraelu oraz w centrach diaspor. Nie rozdrabniajcie się na polskie rynki odbiorców. Czyż my zadręczamy izraelskich telewidzów i czytelników historią rozbiorów, polskiej emigracji, Katynia, eksterminacji polskiej inteligencji przez Niemców, Powstania Warszawskiego, holocaustu Polaków w XX w.? Narody mają odmienne interesy i zainteresowania. To normalne. Każdy naród ma swoje interesy grupowe i swoją strategię budowania więzi społecznej. Wymiana międzykulturowa? Owszem, od czasu do czasu, lecz nie całodobowa agresja międzykulturowa…

Co do holocaustów, to przyznam, że pod wpływem setek jednostek filmowych i wydawniczych, chyba już każdy Polak wie wszystko (a nawet i więcej) o męczeństwie Żydów. To już przerobiliśmy. Chcemy do następnej klasy. Edukacja nie może zatrzymywać się w miejscu. Z chęcią teraz (wiedząc już wszystko, a nawet więcej, o Shoah) chciałbym zgłębić ogrom innych słabo zbadanych kart historii. Wandea, historia ludobójstwa podczas Rewolucji Francuskiej (ten holocaust uwzględnia nawet Wiki francuska), historię wszystkich holocaustów gotowanych różnym nacjom przez muzułmanów, historię ludobójstwa chrześcijan na Bliskim i Dalekim Wschodzie.

Nawet Wikipedia, często stronnicza, liczbę holocaustów liczy w dziesiątki. Wiele z tych tragedii jest stosunkowo mało poznana i opisana. Kontrastuje to z milionami dzieł i prac poświęconych historii Shoah. Zgodnie z postulatami multi-kulti odrzućmy ten monopol kulturowy i naukowy, monopol jednej kultury i oddajmy pamięć ofiarom pozostałych ludobójstw. Wiele dzieł czeka na napisanie. Może nawet niektóre z nieuczczonych zbiorowych zbrodni zasługują na wprowadzenie do kalendarza dedykowanych dni pamięci. Pamięć o Shoah ma już swoje święto, i to święto internacjonalne (Międzynarodowy Dzień Pamięci o Ofiarach Holokaustu (ang. International Day of Commemoration in Memory of the Victims of the Holocaust) – święto uchwalone 1 listopada 2005 roku przez Zgromadzenie Ogólne ONZ). Swoją drogą, ciekawe, czy jeszcze któreś z ludobójstw ma swoje międzynarodowe święto? Na marginesie zaś muszę dodać, że skoro już mowa o ONZ, to o wiele bardziej niż kolejny (tysiąc sto pierwszy) film i książka o Shoah, interesowałby mnie film lub monumentalna biografia Józefa Retingera, praojca matki ONZ-u, czyli Ligi Narodów… Edukacja musi być wszechstronna.

Oto – podana za angielską i francuską Wikipedią – lista większości holocaustów: