https://www.dws-xip.com/PW/bio/k14d.html
KIWERSKI, Jan Wojciech
vel Kalinowski
Generał brygady.
Oficer służby stałej saperów.
Pseudonimy: "Dyrektor", "Kalinowski", "Lipiński", "Oliwa", "Rudzki", "Ziomek".
Urodzony: 23 maja 1910 r., w Krakowie.
Zmarł/Zginął:18 kwietnia 1944 r. w futorze Dobry Kraj.
Promocje:
Generał brygady (pośmiertnie).: 20 kwietnia 1990 r.
Podpułkownik dypl. sł. st. saperów.: 12 kwietnia 1944 r.
Major dypl. sł. st. saperów.: 11 listopada 1942 r.
Kapitan dypl..: 18 sierpnia 1939 r.
Porucznik.: 19 marca 1933 r., ze starszeństwem od 1 stycznia 1933 r.
Podporucznik.: sierpień 1931 r.
Funkcje:
Elew Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie.: czerwiec 1928 - sierpień 1931 r.
Dowódca plutonu w 3 kompanii, 3 batalionu saperów w Wilnie.: 1931 - 1934 r.
Dowódca plutonu w kompanii przepraw rzecznych batalionu mostowego (Kazuń).: listopad 1934 - lipiec 1937 r.
Ukończył Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie.: lipiec 1937 - sierpień 1939 r.
Oficer operacyjny 33 DP Rezerwowej, następnie 41 DP Rezerwowej (po wcieleniu do niej 20 września oddziałów 33 DP Rezerwowej).: wrzesień 1939 r.
Udział w walkach w ramach SGO "Polesie" z którą zakończył szlak bojowy pod Kockiem.: wrzesień/październik 1939 r.
W listopadzie 1939 r. powrócił do Warszawy, natomiast w styczniu 1940 r., rozpoczął służbę konspiracyjną zaprzysiężony przez mjr Franciszka Niepokólczyckiego.
Oficer sztabu dywersji Referatu III C, Oddziału III Komendy Głównej ZWZ.: ?? - ??
Oficer operacyjny i zastępca komendanta Związku Odwetu Komendy Głównej ZWZ.: kwiecień 1940 - ??
Oficer operacyjny w Dowództwie Saperów (Wydział Saperów w Oddziale III KG ZWZ-AK).: ?? - 1942 r.
Dowódca Oddziałów Dyspozycyjnych Związku Odwetu Komendy Głównej ZWZ.: 1942 - ??
Dowódca Oddziału Dyspozycyjnego Kedywu Komendy AK "Motor 30"/"Sztuka 90".: koniec 1942 - grudzień 1943 r.
Wyznaczony na szefa sztabu Okręgu Wołyń AK.: grudzień 1943 r.
Komendant Okręgu Wołyń AK 1944 r.: luty - 18 kwietnia 1944 r.
Dowódca 27 Dywizji Piechoty AK.: 18 luty - 18 kwietnia 1944 r.
Opinie:Notatki:
Syn Władysława Wojciecha, lekarza i Marii Jadwigi Rogalskiej. Oboje rodzice zmarli bardzo wcześnie. Po ukończeniu szkoły powszechnej, w 1921 r. rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Lublinie, w 1923 r., w Korpusie Kadetów nr 2 w Modlinie, a w 1926 w Chełmnie, gdzie w roku 1928 otrzymał świadectwo dojrzałości.
W Wojnie Obronnej 1939 r., był oficerem operacyjnym 33 DP Rez., a następnie po wcieleniu oddziałów 33 DP Rez. do 41 DP Rez., od 20 września 1939 oficer operacyjny 41 DP Rez. Walczył pod Kockiem w Grupie Operacyjnej „Polesie”.
Po kapitulacji polskich oddziałów 5 października 1939 r., przebywał krótki okres czasu na Lubelszczyźnie, skąd wyjechał w listopadzie 1939 r., do Warszawy. Czynny w konspiracji ZWZ/AK od stycznia 1940 r., zaprzysiężony przez mjr F. Niepokulczyckiego „Franek”, „Teodor”. Początkowo wszedł w skład tzw. sztabu dywersji (Referatu III c) w Oddziale III KG ZWZ a od kwietnia 1940 r., był oficerem operacyjnym i zastępcą mjr Franciszka Niepokulczyckiego, komendanta nowo utworzonego Związku Odwetu KG ZWZ.
Jednocześnie od do 1942 oficer operacyjny w Dowództwie Saperów w Oddziale III KG ZWZ/AK. Od 1942 d-ca Oddziałów Dyspozycyjnych utworzonych w ramach Kedywu K-dy Gł. AK. Rozkazem KG AK nr L. 65/BP z 11 listopada 1943 r., mianowany mjr dypl. sł. st. saperów.
Należał do organizatorów walki bieżącej (prowadzonej głównie siłami Kedywu), a następnie do czołowych jej realizatorów. Dowódca Akcji "Wieniec II", w marcu 1943 r., podjął decyzję o przeprowadzeniu Akcji "pod Arsenałem", w następnym miesiącu uczestniczył w przygotowaniach do akcji pomocy dla walczącego getta, a następnie w przygotowaniach do Akcji "Góral".
W grudniu 1943 r., wyznaczony przez KG AK na szefa sztabu Okręgu AK Wołyń. Wyjechał z Warszawy, ale nie zdołał dotrzeć na Wołyń. Po zmianie rozkazu wyjechał ponownie 2 lutego 1944 r., i po przybyciu na Wołyń objął funkcję komendanta Okręgu AK Wołyń i jednocześnie dowódcy 27 WDP AK. 12 kwietnia 1944 r., mianowany do stopnia podpułkownika dyplomowanego służby stałej saperów.
Zginął w niewyjaśnionych do dziś okolicznościach w futorze Dobry Kraj, w walce z niemiecką obławą, jako dowódca 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty.
W 1980 r., w Kościele Garnizonowym w Warszawie oraz w Kościele Powizytkowskim w Lublinie odsłonięto tablice pamiątkowe poświęcone Kiwerskiemu. Taką samą tablicę odsłonięto w Kościele Błogosławionej Jadwigi Królowej w Krakowie, w 1984 r.
We wrześniu 1989 r., jego zwłoki ekshumowano i umieszczono tymczasowo w Kościele Garnizonowym w Warszawie. 21 kwietnia 1990 zostały uroczyście złożone na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w Kwaterze Harcerskiego Batalionu AK „Zośka”. Wraz z nim pochowano dwóch żołnierzy poległych podczas odbijania jego zwłok.
20 kwietnia 1990 r., Prezydent RP awansował go pośmiertnie na generała brygady.
Z małżeństwa z Izabelą z domu Dorożyńską pozostawił córkę, Barbarę.
Obecnie w Lublinie na osiedlu Kalinowszczyzna znajduje się ulica imienia Wojciecha Kiwerskiego. Również w Krakowie na osiedlu Azory znajduje się ulica imienia Wojciecha Kiwerskiego.
Odznaczenia m.in.:
Krzyż Walecznych.
Virtuti Militari V klasy.: 1943 r.
Virtuti Militari IV klasy.: (pośmiertnie) 1 lipca 1944 r.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
