W poprzedniej notce obiecałem kontynuować opis pieczenia tarty, a tymczasem w tytule pojawia się quiche. Czy coś się nie zgadza? Otóż wszystko jest w najlepszym porządku, bowiem quiche jest szczególnym rodzajem tarty. Chociaż tak samo jak tarta, przyrządzane jest na spodzie z kruchego lub francuskiego ciasta, jednak nie ma prawa być słodkie, a wszystkie zapiekane dodatki, pod groźbą utraty nazwy, muszą być połączone masą jajeczno-śmietanową.
Na spodzie upieczonym według przepisu z poprzedniej notki możemy zapiec najróżniejsze składniki, ale tym razem wybierzemy wędzony boczek, cebulę, starty ser gruyere (lub podobny), jajka, śmietanę, mleko, natkę pietruszki i przyprawy. Boczek kroimy w słupki i podsmażamy na złocisty kolor. Na wytopionym tłuszczu smażymy cebulę pokrojoną w piórka i dodajemy do niej odrobinę dobrego sosu sojowego. Teraz szklankę śmietany miksujemy z trzema jajkami, dolewamy pół szklanki mleka, dodajemy drobno posiekaną natkę pietruszki i odrobinę sproszkowanej gałki muszkatołowej, szczyptę zmielonego ziela angielskiego oraz sól i pieprz. Całość miksujemy.
Boczek, cebulę i ser rozkładamy na cieście i zalewamy masą jajeczno-śmietanową. Następnie wstawiamy do piekarnika rozgrzanego do temperatury 200 0C na około 30 minut, albo do czasu kiedy powierzchnia quiche osiągnie złocisty kolor. Tu trzeba dodać, że nasza potrawa jest dość daleka od „wzorca”, którym jest placek lotaryński, czyli quiche lorraine. Ten najprawdziwszy quiche też ma wiele odmian, ale w wersji purystycznej nie powinien zawierać ani cebuli (wtedy będzie to raczej quiche alsacienne), ani sera.
Na koniec pozostawiłem najbardziej bezkompromisowy i męski przepis na quiche. Bez ciasta. Wystarczy w formie zapiec wybrane ingrediencje. Nie musimy przejmować się tym, że quiche podobno pochodzi od „Kuchen” (niem. ciasto, ciastko, placek)). Przecież w męskiej kuchni nie o nazwy nam chodzi.
Inne tematy w dziale Rozmaitości
