Greccy filozofowie Sokrates i Platon uważali, że człowiek ma duszę, która żyje dalej po śmierci ciała i nigdy nie umiera. A czego o duszy naucza Biblia? Księga Rodzaju 2:7 informuje, że Adam „stał się duszą żyjącą”. Nie otrzymał duszy; sam był duszą — jako cała osoba. Pismo Święte mówi, że dusza może wykonywać pracę, pragnąć pożywienia, zostać porwana, cierpieć na bezsenność i tak dalej (Kapłańska 23:30; Powtórzonego Prawa 12:20; 24:7; Psalm 119:28). Duszą jest zatem cały człowiek. Kiedy ktoś umiera, umiera dusza (Ezechiela 18:4).
Co można więc powiedzieć o stanie umarłych? Ogłaszając wyrok na Adama, Bóg rzekł: „Prochem jesteś i do prochu wrócisz” (Rodzaju 3:19). Gdzie był pierwszy człowiek, zanim Bóg utworzył go z prochu ziemi i obdarzył życiem? Po prostu nie istniał. A zatem po śmierci wrócił do stanu niebytu. Księga Koheleta [Kaznodziei] 9:5, 10 tak opisuje ten stan: „Umarli niczego już nie wiedzą (...) W Szeolu, do którego zdążasz, nie ma już działania ani myślenia, ani poznania, ani mądrości” (Biblia poznańska). Według Pisma Świętego śmierć oznacza niebyt. Umarli nie są niczego świadomi, nic nie czują i nie mogą myśleć. Ze stanu niebytu, czyli śmierci można powrócić do życia, jedynie za sprawą zmartwychwstania.
Zagadnienia te poruszyłem w notkach:
Wieczność piekielnych mąk
Obsesja piekła - nerwica natręctw?
Jednak zwolennicy przypalania ludzi w ogniu piekielnym powołują się na niektóre wypowiedzi Jezusa, które miałyby świadczyć o karze „ognia wiecznego” lub „piekła ognistego”. Jedna z nich w przekładzie Biblii Tysiąclecia brzmi następująco:
„A kto by rzekł swemu bratu: Raka, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: "Bezbożniku", podlega karze piekła ognistego.” (Mt 5:22 BT)
Tak naprawdę, w Mt 5:22 w miejscu przetłumaczonym na „piekło ogniste”, użyto słowa Gehenna (hebr. גי(א)-הינום Gehinnôm, Dolina Hinnom; gr.γέεννα).
Jezus ostrzegał słuchaczy przed sądem Gehenny. Najwyraźniej chciał, by wzięli sobie jego przestrogi do serca. Ale czy miał na myśli wieczne męki w ogniu piekielnym? (Mateusza 5:22).
Przyjrzyjmy się bliżej znaczeniu słowa „Gehenna”. Grecki wyraz géenna odpowiada hebrajskiemu wyrażeniu ge Hinnòm lub ge wene Hinnòm, co znaczy odpowiednio „dolina Hinnoma” i „dolina synów Hinnoma” (Jozuego 15:8; 2 Królów 23:10). Ta głęboka i wąska dolina, położona na południe i południowy zachód od starożytnej Jerozolimy, dzisiaj znana jest jako Wadi ar-Rababi.
W miejscu tym, leżącym na terenie Judy, od VIII wieku p.n.e. odprawiano pogańskie rytuały, między innymi palono dzieci na ofiarę (2 Kronik 28:1-3; 33:1-6). Prorok Jeremiasz zapowiedział, że z powodu tej strasznej niegodziwości owa dolina będzie świadkiem wielkiej rzezi — Bóg posłuży się Babilończykami, by wykonać na Judejczykach wyrok (Jeremiasza 7:30-33; 19:6, 7)*.
Jak wyjaśnił żydowski biblista Dawid Kimchi (ok. 1160-ok. 1235 n.e.), dolinę tę zamieniono później w wysypisko śmieci dla Jerozolimy. Był to rodzaj spalarni, w której ciągle podtrzymywano ogień. Wszystko, co tam trafiało, ulegało całkowitemu zniszczeniu — spalało się na popiół.
W wielu przekładach Biblii grecki wyraz géenna niesłusznie przetłumaczono na „piekło” (Mateusza 5:22, Biblia Tysiąclecia). Dlaczego? Tłumacze powiązali wzmiankę o ogniu płonącym w dolinie za murami Jerozolimy z nauką mającą pogańskie korzenie, według której złych ludzi czekają po śmierci wieczne męki.
Ale Jezus nie przedstawiał Gehenny jako miejsca katuszy. Dobrze wiedział, że dla jego niebiańskiego Ojca, Jehowy, już sama myśl o paleniu żywych ludzi jest odrażająca. Przecież za czasów proroka Jeremiasza Bóg oświadczył: „Powznosili wyżyny Tofet w dolinie syna Hinnoma, aby palić swych synów i swe córki w ogniu, czego nie nakazałem i co nie zrodziło się w moim sercu” (Jeremiasza 7:31). Pogląd, że Bóg mógłby dręczyć ludzi po śmierci, kłóci się z Jego pełną miłości osobowością, a ponadto jest sprzeczny z wyraźną nauką biblijną, zgodnie z którą „umarli nie są świadomi niczego” (Kaznodziei 9:5, 10).
Jezus używał słowa „Gehenna” jako symbolu ostatecznej zagłady z wyroku Bożego. A zatem Gehenna ma podobne znaczenie jak „jezioro ognia” wspomniane w Księdze Objawienia. W obu wypadkach chodzi o całkowite unicestwienie — bez możliwości zmartwychwstania (Łukasza 12:4, 5; Objawienie 20:14, 15).
Autor zdjęcia : Deror avi VIKIMEDIA File:Valley of Hinom PA180090.jpg
