Wyspy moje bezludne

Książka (Wyspy bezludne), która wyryła ślad w mojej duszy (?), bez dwóch zdań najlepsza, najważniejsza w moim życiu. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z ilości odmian osamotnienia- dopóty nie przeczytałam, traktowałam je po prostu- jednorodnie.

Czytałam każdą osobno, z przerwami, by każdej dotknąć, poczuć od wewnątrz, doświadczyć dogłębnie. Czuć jej ból , by zrozumieć, która najpewniej jest moja.

Każdy ma swoją mniejszą lub większą wyspę (co bogatsi nawet kilka) i buduje
na niej swoje San Francisco pełne budynków i puste jak Czarnobyl. Toksyczne?

Jej promieniowanie zapewne- powoli zabija, na zewnątrz nie widać jak wyżera powoli, komórka po komórce.

Czy można z nich uciec?

Niektórzy próbują wpław. Zazwyczaj toną w alkoholu.

Monteskiusz tak pięknie to ujął: pająk plecie pajęczynę, jest ona celem i sensem jego życia, tym co zbudował- całym jego życiem, wolnością i niewolą zarazem, bo nie może od niej uciec, poza nią, bez niej nie przeżyje- wyspa bezludna.

Im większa pajęczyna, większa wyspa, tym większa wolność ale i samotność/ osamotnienie.

Czyli osamotnienie/samotność jest wprost proporcjonalna do wolności.

A jeśli spuści tylko jedną niteczkę i będzie tak dyndał? Lewitował? Czekał aż coś się przylepi?

Samotni w tłumie.

Niezrozumienie. Brak empatii?

Głusi. Wielki mały człowiek. Można krzyczeć, zedrzeć gardło, wypluć wnętrzności, i tak nie usłyszą, bo słyszą to, co chcą słyszeć lub co jest wygodne.

Wielki Nikt. Nazwisko: Osamotniony.

21 wysp- oczko.

Wyspy kojarzą mi się z pewną grą internetową- Greepolis- zbieracze wysp, bogaci nieszczęśliwcy, szukający na wyspach tego, czego nie mogą odnaleźć w świecie realnym.

Ucieczka.

Nie pragnę eliksiru długowieczności, pragnę tylko
eliksiru dzieciństwa, by pozbyć się wspomnień,
wśród których jestem jak bezręki w miejscu,
gdzie roi się od much.
Mogłabym też uciec do Azji, w krainę
łagodnie uśmiechniętego Buddy(kimkolwiek on jest)
i nieośnieżonych miast, gdzie ciepłe deszcze
milionami kropel zmywają piasek z oczu,
a sól z pękających warg; lub do dzikiego parku,
w którym zarastają kwiatami ścieżki naszych pustyń,
gdy już wypędzono nas z dworskiego ogrodu naszych marzeń

(Sylvia Plath)

Wyklęci? Przeklęci?

Chyba nie, nie znaleźli tylko zrozumienia, jak wielu w tłumie, którzy ukrywają swoje wyspy, którzy nie odnaleźli kodu dostępu do ludzkiego zrozumienia, bratniej duszy, która chciałaby zamieszkać na tej wyspie, gdzie nie ma okrętów, które zabrałyby ich z tego przeklętego lądu.

Kod. Małe znaczki, wyczuwalne opuszkami palców, niczym Alfabet Braille’a.

Dotyk.

Mały gest.

Tak niewiele a kosztuje tyle wysiłku- odwagi.

Najtrudniejszy pierwszy krok ( śpiewała Jantar), potem można już tworzyć

polichromię

lata świetlne mogą dzielić tylko o milimetr
lub stykać się w miejscu
gdzie krzyżują spojrzenia

dotykamy tych samych liter
by narysować kilka myśli
wyłowionych z głębi

nie ma barier dla słów
przenikną nierówności
żłobiąc doskonaly kształt

możliwości mają granicę
jedynie tam
gdzie nie sięga wyobraźnia